De Aftrap - spin-off Hattrick

10

Sorry dat de update pas vandaag komt. Ik had gister een enorm drukke dag en ben toen dus vergeten het hoofdstuk te plaatsen.

Hoofdstuk 10

'En toen zei hij dat hij me van me houdt,' vertelde ze Indy onder de Nederlandse les.

'Ik ben echt blij voor je,' glimlachte Indy. 'Maar ik neem aan dat jullie nu een stelletje zijn.'

'Dat is mij dus niet volledig duidelijk,' gaf ze toe, 'hij heeft niet gezegd dat we bij elkaar waren.'

'Dames, als jullie gesprek belangrijker is dan mijn uitleg en daardoor door mijn uitleg heen praten, mogen jullie het best met mij en de klas delen,' zei mevrouw Visser.

Feline rolde met haar ogen. Ze wist niet hoe ze een docent zo erg kon haten, maar mevrouw Visser had het voor elkaar weten te krijgen. In ieder geval was het voor mevrouw Visser niet genoeg als ze zich er één minuut in zou uiten, daar was Feline zeker van.

Al vanaf de eerste lesdag werd gelijkduidelijk dat het geen koek en ei tussen hen zou gaan worden dit schooljaar. Mevrouw Visser had Feline bevooroordeeld, omdat ze Lars ook in de klas had gehad en het tussen hen nooit soepel liep.

'Nee hoor, dat is niet nodig, mevrouw,' antwoordde Indy.

'Ik wil geen woord uit één van jullie monden horen deze les. Of mee ik weet het beter gemaakt: Feline komt hier vooraan zitten.'

Ze zuchtte en pakte haar spullen bij elkaar. Wat was deze vrouwtoch een heks.

-

'Felien, kom eens!' riep Esmee. 'Ik heb goed nieuws.'

Feline kwam kalm de trap afgelopen. Vaak als haar ouders 'goed nieuws' hadden, was er zo'n één of ander feest met allemaal oud-profvoetballers die ze niet kende en waar ze dan mee naartoe moest om zich vervolgens de hele avond te kunnen doodvervelen, terwijl haar ouders het gezellig hadden.

'Ga even zitten,' deelde Joël mee, toen zijn dochter de woonkamer binnenkwam.

Ze nam naast Lars plaats op de bank, sloeg haar armen over elkaar en keek hem aan of hij misschien wist waar hun ouders het over gingen hebben. 

'Zoals jullie weten, gaan we in de winterstop altijd een weekje naar een warm land toe om het koude Amsterdam even te ontvluchten,' begon Joël. 'Het leek jullie moeder en mij dit jaar leuk om naar Bonaire te gaan.'

'Mij lijkt het wel tof,' knikte Feline. 'Mij ook,' stemde Lars in.

'En nu het tweede ding: we gaan met Davy, Amber, Laurens en Rosan,' voegde haar moeder eraan toe.

Ze kon een glimlach niet onderdrukken nu met Rosan, één van haar beste vriendinnen, naar een tropisch eiland zou gaan. Het zou een topvakantie worden en Feline verheugde zich er nu al, maar ze realiseerde haarzelf ook dat het ruim twee maanden ging duren voordat ze er heen zouden gaan.

'Zou ik iemand mee mogen nemen?' vroeg Lars uit het niets.

'Wie dan?' Met gefronste wenkbrauwen keek Joël zijn zoon aan.

Feline zag dat haar broer zijn wangen rood aan begonnen te lopen en ze wist daardoor zeker dat het om het ene meisje ging waar hij haar afgelopen week over had verteld.

'Mijn nieuwe vriendin. Ze heet Lois.'

'Natuurlijk mag ze mee!' reageerde Esmee enthousiast. 'Wanneer ontmoeten we haar?'

'Hoho, we hebben haar niet eens ontmoet en jij geeft al direct toestemming zonder met mij overlegd te hebben,' zei verontwaardigd.

'Ze is vast een lief meisje, anders zou Lars niet op haar vallen,' vond Esmee. 'Bovendien is Lars niet dat kleine jongetje van vier meer, maar is hij inmiddels volwassen.'

'Goed dan,' ging Joël akkoord, 'en jij, Feline, wil jij nog iemand meenemen?'

Op het moment dat ze wilde antwoorden, ging haar telefoon af en op haar scherm verscheen de naam Tobias.

'Ik ben zo terug,' kondigde Feline aan en stond op van de bank om naar de gang te lopen waar niemand het telefoongesprek kon meeluisteren.

'Hé, Tobias,' nam ze op.

'Hoi, Feline.'

'Waarvoor bel je?'

'Heb je vanavond al iets gepland staan?'

'Nee,' antwoordde ze.

'Mooi, heb je dan zin om een romantische wandeling te maken door het Amsterdamse Bos?'

'Lijkt me gezellig. Waar spreken we af?'

'Bij de ingang van Buitenveldert, daar woon jij dichtbij en als je lopend komt, kun je daarna bij me achterop. En trek wat warms aan of neem het mee, want het is redelijk frisjes buiten,' adviseerde Tobias haar.

'Oké, zal ik doen,' waren Felines laatste woorden voordat ze hun gesprek beëindigde en terug liep richting haar ouders en broer.

'Wie was dat?' wilde Esmee van haar dochter weten.

'Ik gok Tobias,' grijnsde Lars.

'Lars, hou je mond!' schreeuwde Feline fel en stuurde Lars een boze blik toe.

'Als blikken konden doden,' ging Lars ongestoord door met plagen.

Van de bank pakte ze een kussen en gooide naar het hoofd van haar broer toe.

'Au,' lachte hij.

'Die verdiende je!'

'Ik hoor dus net dat Feline ook iemand mee wil hebben,' concludeerde Joël.

-

Terwijl ze haar armen stevig om zijn lichaam heen had geklemd, genoot Feline van de rust in het Amsterdamse Bos. 

'We zijn er,' meldde Tobias en remde rustig af, zodat ze niet zou vallen en normaal kon afstappen.

Tobias haalde de picknickmand tevoorschijn.

'Geef maar aan mij.' Feline pakte de mand uit Tobias zijn handen en begon met het uitpakken ervan.

Ze legde het kleed op grond en keek haar ogen uit toen ze zag hoeveel eten Tobias had ingepakt.

'Ik dacht: ik neem te veel mee, dan zit er sowieso iets tussen wat Feline lekker vindt.'

Ze grinnikte en ging zitten op het kleed.

'Ik was er gister wellicht niet helemaal duidelijk over, maar ik zou jou graag mijn vriendin willen noemen, Feline,' Tobias streek een plukje haar weg uit Felines gezicht.

'Ik zou niet anders willen dan jouw vriendin te zijn,' glimlachte ze en beantwoordde Tobias' zin van net met een kus op zijn lippen.

Met haar hoofd leunde Feline tegen zijn schouder. Het muziekje op de achtergrond, de volle maan en de jongen waar ze mee was, maakte deze avond perfect.

I be fallin' for you, baby
and I just can't stop 'cause.

I never knew, I never knew.
You could hold moonlight in your hands.
'Til the night I held you.
You are my moonlight.
Moonlight.
Baby, I be fallin'.
You are my moonlight.
Moonlight.
Moonlight.