De Aftrap - spin-off Hattrick

38

Hoofdstuk 38

'Felien, ik wil je mening weten over deze bank,' Lars kwam haar kamer binnen.

'Dan staak ik het leren voor mijn proefwerken eventjes,' verzuchtte ze en legde haar boeken opzij.

'Oké, ik heb er twee die ik mooi vind, maar ik kan niet kan niet kiezen,' vertelde Lars.

'Mannen kunnen nooit goed kiezen,' plaagde Feline haar broer.

'Ja, en we schijnen ook slecht te zijn in multitasken, had je nog meer dingen?' Lars leek haar grap slecht te kunnen waarderen.

'Nou, eigenl-'

'Het was een retorische vraag, Fé,' Lars rolde met zijn ogen. 'Kijk hier eens naar.' Hij zette zijn laptop op het bureau neer.

'Dit is de eerste en dit de tweede.' Alsof hij heel veel haast had, liet haar broer de banken zien.

'Ze zijn beiden zwart. Typisch mannen,' trok ze als conclusie.

'Is dat niet goed?'

'Als jij dat mooi vindt, moet je het doen, maar ik zou er niet voor gaan als ik een bank mocht kiezen. Maar als je bij je keuze blijft, zou ik voor die eerste gaan.'

'Prima,' knikte Lars en stond op, 'dan ga ik op zoek naar een bank die niet zwart is.'

'Lars, wacht!' riep Feline hem terug.

'Ja?' Lars draaide zich om.

'Beloof je me dat je als die zwarte bank mooi vindt, je hem neemt? Ik geef enkel mijn mening, hè. Dat betekent niet dat je er iets mee moet doen.'

'Ik zal het beloven,' was Lars' reactie, waarna hij haar kamer uitliep.

-

Ze liet haar lichaam rusten tegen een grote boom. 'Een wandeling zal je vast goed doen, en het zal je helpen om je beter te kunnen concentreren als je straks weer vol aan de bak gaat,' had Esmee gezegd. Dus had ze haar moeders advies opgevolgd en was ze een wandeling gaan maken in het Amsterdamse Bos.

Feline drukte haar oortjes verder in haar oren. Ze had zin om zich overal van af te sluiten. Even geen school, Laurens of wat dan ook. Gewoon alleen haarzelf.

Ze voelde een hand op haar schouder en draaide zich om. Ze schrok zich dood toen ze zag wie er voor haar stond: Tobias.

'Ga weg!' riep Feline resoluut. Haar ademhaling versnelde en ze begon lichtelijk in paniek te raken. Wat moest ze doen? Wegrennen? Ze keek om haar heen om te kijken welke kant het meest gunstig zou zijn.

'Haal je oortjes uit je horen,' beval Tobias, terwijl hij haar haar vastpakte.

Feline rolde met haar ogen, maar deed wat haar ex-vriend van haar vroeg.

'Wat moet je?' zuchtte ze.

'Ik wil je uitleg geven,' antwoordde Tobias.

'Dat hoef ik niet en ik wil het niet.'

'Maar ik wil het wel,' wierp hij tegen.

'Ik weet het al, Tobias! Jij kon je niet beheersen toen ik voor veertien dagen naar Bonaire op vakantie was.'

'Nee, zo is het niet gegaan, Fé,' Tobias streelde met zijn hand haar wang.

'Blijf van me af!' Ze sloeg zijn hand weg.

'Feline, wat ben je toch mooi als je boos bent,' negeerde Tobias haar opmerking.

'Eikel,' verzuchtte Feline. 'Je krijgt één minuut en als je dan je verhaal niet hebt gedaan, heb je pech.'

'Goed, ik miste jou verschrikkelijk toen jij op Bonaire aan het feesten was of misschien was je met andere jongens, dat idee maakte me gek.'

'Oh, en daarom dacht je: laat ik maar eens met een ander het bed induiken op de dag dat ze thuiskomt van haar vakantie?'

'Nee, dat dacht ik niet. Laat me uitpraten, Fé,' zei Tobias.

'Ik merkte dat ik je gek werd van het gemis en Vanessa bezorgde me afleiding. Het is maar één keer gebeurd, niet vaker. Dat zweer ik je. Het was zeker niet mijn bedoeling om vreemd te gaan, maar ik had veel gedronken, dus ik was niet volledig meer helder,' ging hij verder.

'Alcohol mag en kun je niet de schuld geven,' wierp ze tegen, terwijl ze haar blik afwendde. 'En wat wil je nu?'

'Ik wil jou terug.'

'En ik jou niet,' Feline deed een stap achteruit, omdat Tobias alsmaar dichterbij kwam. Ze had helemaal niet het hem willen praten, maar ze was bang voor hem. Bang dat hij haar wat aan zou gaan doen.

'Fé?' hoorde ze achter zich.

Feline draaide zich om.

'Hey, Laurens,' ze wilde op hem afstappen en hem in een omhelzing trekken, maar Laurens wees haar af.

'Wat is er?' Feline keek hem niet-begrijpend aan.

'Waarom is Tobias hier?' Laurens sloeg zijn armen over elkaar. 'Feline, ik dacht echt dat wie wat zouden gaan krijgen en zeker na gister, maar blijkbaar heb ik dat verkeerd ingeschat.'

'Laurens, dit is niet wat je denkt,' ging Feline tegen hem in.

'Oh, en wat is dit dan wel?' reageerde hij spottend.

'Tobias hield me tegen en wilde per se met mij praten. Meer is het niet. Ik meen het,' legde ze uit, terwijl ze op hem afliep.

'Is het de waarheid die ze vertelt?' zei Laurens tegen Tobias.

'Serieus, Laurens! Geloof je mij niet en je hebt vertrouwen in Tobias? Bedankt voor je vertrouwen. Hoe wil je me gaan vertrouwen als we een relatie gaan krijgen? Als je me niet vertrouwt, hoeven we de uitdaging om onze relatie aan te gaan niet te beginnen.'

'Jij vindt dit leuk, hè?' Ze keek naar Tobias. 'Rot op, Tobias! Ik wil je nooit, maar dan ook nooit meer zien.'

Tobias liep weg met een grijns.

'Geloof je me, Laurens?'

'Ik weet het niet,' hij schudde zijn hoofd.

'Het was toeval. Ik had hem niet opgemerkt, maar hij legde een hand op mijn schouder en de vorige kwam hij achter me aan gerend toen ik hem afwees om met me te praten, en dat vond ik beangstigend, dus ik dacht dat het beter was om hem deze keer zijn zin te geven. Dan was ik zo snel mogelijk van hem af,' deed Feline een poging Laurens te overtuigen dat haar verhaal klopte.

'Goed, ik geloof je,' knikte Laurens.

'Fijn,' Feline liet een zucht van opluchting vallen en sloeg haar armen om zijn nek.
'Wat kwam je hier eigenlijk doen?'

'Hardlopen,' antwoordde Laurens en er vormde een voorzichtige grijns rond zijn mond.

'Nee, nee, nee!' riep Feline.

'Wat nee? Ik had niet eens mijn vraag aan je gesteld. Ga je mee hardlopen? Je hebt toch al sportkleding aan.'

Ze zuchtte.

'Please,' jammerde Laurens.

'Prima,' ging ze akkoord. 'Op één voorwaarde.'

'En die is, mevrouw Veltman?'

'Dat we niet te veel gaan doen en ik wil morgen bijna geen last van spierpijn heb.'

'Voor mij is niet veel doen anders dan voor jou,' knipoogde Laurens, terwijl hij begon met rennen. 'Kom, Fé!'

'Je lijkt Lars wel, die gaat ook altijd zo hard,' zeurde ze.

'Ben je nu al moe?' lachte Laurens.

'Lach je me nou uit?'

'Waarom was ik hier ook alweer mee ingestemd?' hijgde Feline.

'Omdat je dit graag met en voor mij doet en je van me houdt.'