De Aftrap - spin-off Hattrick

22

Hoofdstuk 22

'Ik begrijp het niet, Laurens. Waarom heb je me dit niet eerder verteld?'

'Waarom denk jezelf, Felien?' riep Laurens uit. 'Wat gebeurt er nu?'

'Onze jarenlange vriendschap is nu naar de klote, omdat ik het je gezegd heb. Ik had het liever niet gedaan, maar ik liep er al zolang mee. Ik hoop dat dit niets tussen ons zal veranderen, maar ik weet bijna honderd procent zeker dat er veel gaat veranderen. Alsof jij me nu ooit nog serieus kan nemen!' Gefrustreerd gooide Laurens het er in één keer uit.

'En als ik dan zie dat Tobias jou slecht behandelt, word ik echt kwaad.'

'Hé, wat doe jij nu weer hier, Felien?' Verbaasd kwam Lars de kamer binnen.

'Rosan had een date meegenomen en ze hadden het onwijs gezellig, laat ik het zo formuleren,' antwoordde Feline.

'En nu heb jij geen slaapplek,' trok Lars zijn conclusie, terwijl hij zijn zusje bleef aankeken.

'Ja, ik had geen idee waar ik heen moest,' zuchtte ze.

Rosan Klaassen:
Ik ben met Nelson meegegaan naar de kamer, zodat jij gewoon op onze kamer kunt slapen! Zie je morgen xxx

'Oh, ik heb een appje van Roos. Ze is met die jongen meegegaan,' deelde ze mee.

Feline Veltman:
Top! Ik had anders absoluut niet geweten waar ik heen zou moeten. Have fun met zijn tweeën!

Rosan Klaassen:
Thanks! Dat moet wel lukken^^

'Zeg, Fé, wie is die scharrel eigenlijk?
Een beetje betrouwbaar?' wilde Laurens weten.

'Hij komt uit Engeland en ik weet dat hij Nelson heet. Voor de rest weet ik niks over hem,' vertelde Feline.

'Goed, ik ga maar terug naar mijn kamer! Ik slaap toch liever in mijn eigen kamer,' lachte ze, waarna ze opstond.

'Alvast welterusten! Zie jullie morgen!' Feline glimlachte naar de twee mannen.

'Slaap lekker, zussie,' Lars drukte een kus op haar voorhoofd.

'Doeg, Felien!' Laurens trok haar in zijn grote, sterke armen. 'Ik hou van je,' fluisterde hij in haar oor voordat hij haar losliet.

Ze voelde haar wangen gloeien. Deed het iets met haar?

Met een rood hoofd liep ze richting haar eigen kamer, waar ze zich met een luide plof op het bed liet vallen.

'Wat een dag,' zuchtte ze.

Feline besefte dat ze Tobias nog niet eens iets had laten horen dat ze het ziekenhuis had mogen verlaten en ook had ze niks van hem gehoord.

Ze besloot hem te bellen.

'Dit is de voicemail van Tobias Graaf. Laat een bericht achter na de piep en ik zal mijn best doen om je zo snel mogelijk terug te bellen,' kreeg ze te horen.

'Hé, Tobias met mij, Feline, je vriendinnetje. Hopelijk ben je me niet vergeten,' lachte ze. 'Ik wilde je even vertellen dat ik inmiddels het ziekenhuis verlaten heb en dat het goed gaat met me. Hoe gaat het met jou? Ik hoop je vlug te spreken! Ik mis je.'

Normaal gesproken nam Tobias altijd op als ze hem belde of kwam meteen online als ze hem een appje stuurde.

Opnieuw liet Feline een zucht vallen.
Al was het enkel zijn stem die ze kon horen, of eigenlijk vond ze een berichtje ook prima.

Nu Rosan er ook niet was, voelde Feline zich erg alleen. Ze had graag de avond met haar beste vriendin doorgebracht, maar die had een andere bezigheid gevonden. Niet dat ze het Rosan niet gunde – integendeel zelfs. Maar ze miste de gezelligheid gewoon. In Amsterdam kon ze vaak naar iemand toe en hier was met dezelfde personen.

Feline had het er vooral moeilijk mee dat Laurens open kaart met haar had gespeeld. Drie jaar geleden had ze hem leuk gevonden, maar ze had in haar achterhoofd gehouden dat die gevoelens niet wederzijds zouden zijn. Kennelijk was het anders. Liefde maakt blind, was wat er gezegd werd. En dit geval was ze blind geweest voor Laurens' liefde voor haar.

Nu was ze met Tobias en hij was de man met wie ze haar verdere leven wilde delen, toch? Feline begon nu zelf te twijfelen over haar gevoelens voor hem nu Laurens zijn gevoelens voor haar had bekend. Nee, dit moest ze niet doen. Ze mocht niet twijfelen aan haar gevoelens voor Tobias, dan kon ze het zo goed meteen uitmaken als ze terug was in Nederland.

'Feline, kun je opendoen?' Ze herkende de stem van haar broer.

'Kom eraan.'

'Wat kom je doen? Ik had je net al een goede nacht gewenst.' Verbaasd staarde Feline Lars aan.

'Laurens heeft me verteld wat hij tegen jou heeft gezegd,' zei Lars. 'Wat vind je ervan?'

Zelfs Lars wist ervan. Hoe blind was ze wel niet geweest?

'Ik weet het niet, Lars. Ik vind het moeilijk,' verzuchtte Feline, toen ze zich opnieuw liet vallen in het bed.

'Ik heb Tobias en ik vind dat Laurens zich op een ander meisje moet gaan focussen, maar blijkbaar probeert hij al jarenlang niets anders.'

'Maar wat vind jij, Felien? Voel jij iets voor Laurens?'

'Volgens mij vind jij gewoon dat ik slecht behandeld wordt door Tobias en wil je dat ik wat met Laurens neem. Of heb ik geen gelijk?' Geërgerd keek Feline in haar broers ogen.

'Wellicht wil ik dat inderdaad,' beantwoordde Lars eerlijk haar vraag. 'Ik wil het beste voor mijn kleine zusje, begrijp je dat? Ik wil niet dat hij jou pijn doet, Fé. En ik weet bijna honderd procent zeker dat Tobias jou pijn zult gaan doen. Van Laurens weet ik dat hij jou goed zal behandelen.'

Feline begon te koken van woede. Hoe durfde haar broer zo te doen? Tobias was lief, knap en leuk. Ze ging hem niet vervangen voor Laurens omdat Lars dat per sé wilde.

'Luister, Lars, liefde valt niet te sturen. Ik wil niks met Laurens. Punt uit. En ik wil hier verder geen enkel woord meer aan vuilmaken. Begrepen?'

Lars knikte. 'Ja.'

'Als je verder niks te melden hebt, kun je gaan,' kondigde Feline kortaf aan. Ze was op dit moment klaar met haar broer.

'Het spijt me. Ik had niet zo tegen je mogen uitvallen en ik moet jouw keuze respecteren en vanaf nu zal ik dat ook doen,' Lars glimlachte en liet zich naast Feline op het tweepersoonsbed vallen.

Ze legde haar hoofd op haar broers borst. Het voelde net zo als vroeger, toen ze alles met hem deelde. Hij kende haar diepste geheimen en er was niks wat Lars niet wist van Feline.

'Ik moet je ook iets vertellen en ik denk dat je het er niet mee eens gaat zijn. Ik wil op mezelf gaan wonen,' vertelde Lars.

Feline zat gelijk rechtop in bed. 'Wát?'

'Ik wist dat je het niet leuk ging vinden en ik heb het daarom ook zo lang mogelijk uitgesteld om het je te vertellen, maar ik moest het een keer doen en eigenlijk wilde ik ermee wachten. Maar Rosan is er niet, dus we konden eindelijk met zijn tweeën zijn.'

'Ik ga je missen,' meende ze, terwijl ze nieuws aan het verwerken was. Ze waren al van kleins af aan onafscheidelijk geweest en nu maakte Lars daar een eind aan. Feline wist dat het ging gebeuren, maar zo snel had ze nooit zien aankomen.

'Ik jou ook, kleine. Maar weet dat mijn deur voor jou altijd openstaat.'