De Aftrap - spin-off Hattrick

05

Hoofdstuk 5

'Nee, dit wordt het niet,' afkeurend schudde Rosan haar hoofd.

Vanavond had Feline haar 'eerste date' met Tobias, al was ze er zelf niet honderd procent van overtuigd of het wel een date zou worden. Rosan had erop gestaan dat ze er top uit moest zien. Feline vond het een beetje overdreven, maar ze wist dat als Rosan iets wilde, ze er maar beter vlug in mee kon gaan, anders zou ze door blijven zeuren totdat ze akkoord zou gaan.

'Het kan ook gewoon simpel, Roos. Een spijkerbroek en een shirt is ook prima,' zei Feline. 'Bovendien hoeft het allemaal niet zo groot uitgepakt. Het is pas ons eerste afspraakje en ik ben er niet zeker van of hij het als vrienden of...'

'En daarom moet je er dus geweldig uit zien. Die eerste indruk, dat is waar het omdraait,' onderbrak Rosan haar.

'Waar hebben jullie eigenlijk afgesproken?'

'In een caféetje ergens in de binnenstad,' beantwoordde ze Rosans de vraag.

'Trek dit is aan,' Rosan overhandigde haar een blauwe spijkerbroek en een rood shirtje, waarna Feline zich voor de zoveelste keer vandaag terugtrok in de badkamer om de kledingstukken om te wisselen. Rosan wilde het perfect hebben, zoals ze zelf telkens tegen Feline herhaalde als ze begon te zeuren dat ze er klaar mee was.

'Hier kun je de avond mee door, vind ik,' stemde Rosan al knikkend in.

'Eindelijk,' zuchtte Feline opgelucht. Rosan had met haar idee ingestemd om voor een simpelere outfit te gaan.

-

'Ik ga!' deelde ze mee en pakte haar sleutels van tafel.

'Waar ga je heen dan?' Joël sloeg zijn armen over elkaar.

'Je hebt ons helemaal niks verteld dat je plannen had vanavond en ik ben ook wel benieuwd waar je naartoe gaat. Of heb je soms een date met die jongen?' grijnsde Esmee.

Feline voelde zich rood worden. Haar moeder had haar door, zoals ze al vaker had.

'Nee, ik ga naar Indy toe,' verzon ze snel als leugentje om bestwil. Ze wou niet dat haar ouders zich zorgen zou gaan maken, en ze was er van overtuigd dat als ze het verteld had, Joël en Esmee haar hadden zitten opwachten wanneer ze thuis zou komen.

'Maar ik moet nu écht gaan. Jullie weten hoe Indy is: ze houdt er niet van als ik te laat kom.'

'Veel plezier bij Indy. Eén uur thuis,' riep Joël zijn dochter na.

'Jaja, komt goed!' reageerde ze.  'Waarschijnlijk blijf ik niet tot één uur en zal ik vroeger thuis zijn.'

-

Zenuwachtig stapte ze het café binnen. Haar ogen zochten naar Tobias, die ze uiteindelijk vond aan de bar.

'Hey,' glimlachte Feline naar Tobias, terwijl ze hem begroette.

'Leuk je te zien,' vond hij. 'Ga lekker zitten.'

'Ja, ik vind het ook leuk jou te zien,' knikte ze.

'Wat wil je drinken?'

'Cola graag.'

'Twee cola,' bestelde hij.

Er viel een ietwat ongemakkelijke stilte. Niet wetend wat ze moest zeggen, keek ze de jongen tegenover haar aan.

'Dus, vertel eens wat over jezelf,' brak Tobias het ijs.

'Ik ben Feline Veltman, achttien jaar en woon in Amsterdam,' vertelde ze.

'Toevallig familie van oud-voetballer Joël Veltman en aankomend talent Lars?'

'Ja,' antwoordde ze knikkend, 'sterker nog: dochter van.'

'Voetbal je zelf ook? Het kan bijna niet anders, lijkt me,' glimlachte Tobias. 

'Ik snap heel goed dat je denkt dat ik ook voetbal en talent heb – wel meer mensen denken dat in eerste instantie. Maar niets is minder waar.'

'Al toen ik een jaar of vijf, zes was, bleek dat ik de genen niet mee had gekregen. Toch bleef mijn vader het proberen en deed een poging het me te leren. Elke andere vader had al eerder de moed opgegeven, maar de mijne ging door. Gelukkig zag hij na een tijdje in dat ik niet het talent had waarop hij gehoopt had.'

'Ik had en heb geen balgevoel, in ieder geval niet voor voetbal. Ik struikelde elke keer opnieuw over de bal,' grinnikte Feline.

'Dat had ik niet verwacht van een dochter waarvan de vader profvoetballer is,' grinnikte Tobias.

'Ik heb wat dingen over mezelf verteld, maar nu ben ik zeer nieuwsgierig naar jou geworden.'

'Ik ben Tobias Graaf, tweeëntwintig jaar oud, voetbal bij Buitenveldert, werk in een café hier vlakbij en studeer aan de Hoge Hotelschool.'

'Dus ik kan concluderen dat je, in tegenstelling tot mij, beter kan voetballen dan ik,' lachte Feline.

'Ik hoop het in elk geval. Het zou raar zijn als ik het zou verliezen van een vrouw die van zichzelf zegt dat ze er niks van bakt,' reageerde Tobias, terwijl hij Feline een knipoog gaf.

-

'Hier is het,' meldde Feline. Ze was al een straat eerder gestopt, zodat haar ouders niets van Tobias zouden merken, maar dat hoefde hij natuurlijk niet te weten.

Tobias wilde haar per se thuis afzetten, omdat hij het te gevaarlijk vond Feline in haar eentje terug te laten fietsen. Zelf was ze van mening dat ze een beetje onzin was. Ze was ook alleen naar het café toe gefietst, terug moest dan makkelijk kunnen.

'Ik vond het gezellig met je,' zei ze zacht.

'Ik ook met jou,' Tobias glimlachte, waarna hij een vlugge kus op Feline haar wang plantte. 'Ik hoop je gauw weer te zien.'

Wat verward staarde ze hem aan. Dit had ze niet aan zien komen. Ze hadden het gezellig gehad en Feline had soms een paar vlinders gevoeld.

Tobias leek er niets van te merken en stapte nonchalant op zijn fiets.

'Doeg, Feline. Slaap lekker alvast,' wenste Tobias haar toe voordat hij de straat uitreed.