De Aftrap - spin-off Hattrick

39

Hoofdstuk 39

'Wat gaan we nou doen?' zeurde Feline, terwijl ze bij Laurens achterop zat. Ze zat al tien minuten lang met haar armen om zijn middel heen geslagen – niet dat ze daar een probleem meehad – maar ze hield er niet zo van om lang bij iemand achterop te moeten zitten.

'We gaan naar Artis,' antwoordde Laurens.

'Wat leuk,' reageerde ze enthousiast en haar ogen begonnen te twinkelen. Als klein meisje had ze Artis altijd helemaal het einde gevonden en na al die jaren was daar niets aan veranderd.

'Ik dacht al dat je dat leuk zou gaan vinden. Lars had namelijk gezegd dat je dol op Artis was.'

'Aha, dus je hebt het idee weer van mijn broer,' concludeerde ze.

'Mag dat niet dan? Het moet natuurlijk wel een leuke date worden en ik wilde het ook niet zo standaard iets.'

'Het maakt mij niet zoveel uit wat we gaan doen op een date. Zolang ik maar bij jou kan zien, vind ik het best,' zei Feline.

Laurens schoot in de lach. 'Slijmbal die je bent. Dus eigenlijk hadden we iets simpels kunnen gaan doen?'

'Ik zag niet dat ik er een probleem mee heb dat we naar Artis gaan, maar als je het niet had verzonnen, of eigenlijk Lars, had ik het niet erg gevonden.'

'Fijn dat je er toch blij mee bent,' gniffelde hij.

-

'Een pannenkoek? Weet je het zeker?' gniffelde Laurens, terwijl ze in het restaurant van Artis een lunch gingen nemen.

'Lach je me nou uit?' Feline deed alsof ze zich heel erg beledigd voelde. 'Ja, ik wil een pannenkoek. Is daar wat mis mee?'

'Dat heb je mij niet horen zeggen,' ging hij tegen haar in. 'Het verbaast me alleen een beetje.'

'Hoezo?' wilde Feline weten.

'Ik had het gewoon niet verwacht. Maar ik vind het wel schattig.'

'Ik snap niet wat er schattig aan is, maar ja,' ze haalde haar schouders op.

-

Ze zaten op een bankje in de Amsterdamse dierentuin. Feline lag met haar hoofd tegen Laurens zijn schouder aan en er was een stilte tussen de twee. Het was een fijne stilte.

'Fé,' fluisterde Laurens bijna onhoorbaar.

'Ja?' Ze haalde haar hoofd van zijn schouder af en keek hem recht in de ogen aan. 'Wat is er?'

'Feline, het is misschien niet het beste moment, maar wil je mijn vriendinnetje worden?'

'Ik zou niet anders willen,' antwoordde ze met een grote glimlach op haar gezicht.

Teder drukte Laurens een kus op Felines lippen. De kus duurde niet lang, maar in haar beleving leken de seconden op minuten.

'Wist je dat ik je een paar jaar geleden ook leuk vond?' begon Feline. 'Ik weet niet of ik dat al die jaren daarna ben gebleven, maar het lijkt me niet dat gevoelens ineens zomaar komen opzetten.'

'Nee, dat wist ik niet. Al had ik af en toe het idee dat je verliefd op me was, maar ik was te verlegen het aan je te vragen. Als ik daar nu op terugkijk, snap ik mezelf soms niet.'

'Ach ja, je ziet vaker dingen in op latere leeftijd. Ik bedoel: ik had ook eerder kunnen inzien dat Tobias niet te vertrouwen was,' zuchtte ze.

'Het is nu eenmaal gebeurd tussen jou en Tobias. En soms duurt het lang voordat je begrijpt dat iemand je als grof vuil behandelt. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik niet vind kunnen wat ik je flikte toen we op Bonaire waren.'

'Dat heb ik je vergeven, Laurens,' Feline staarde hem aan.

'Dat weet ik en daar ben ik heel blij om, maar het was gewoon niet goed van me om Tobias zo naar beneden te halen, terwijl jij een relatie met hem had,' vond Laurens.

-

'Je bent weer veilig thuisgebracht,' glimlachte Laurens, terwijl een pluk haar achter haar oor streek en haar zoende.

'Kom je anders even binnen?' stelde Feline voor.

'Graag,' stemde Laurens met haar plan in.

Ze stak de sleutel in het slot en draaide die om, waarna ze het huis binnenstapte, haar jas aan de kapstok hing en haar schoenen uittrapte.

Feline wachtte tot Laurens hetzelfde had gedaan als zij.

'Kom, we gaan de woonkamer binnen. Als we niet zelf gaan, denken je ouders straks dat we inbrekers zijn,' lachte hij.

'Dan ben jij wel een knappe inbreker,' grijnsde Feline.

Tot haar verbazing zaten op de bank haar ouders en Davy en Amber.

'Hey, Feline!' Amber kwam op haar afgelopen, maar keek raar op toen ze Laurens in de deuropening zag staan.

'Laurens?'

'Hai mam,' begroette hij zijn moeder.

'Waar komen jullie vandaan?' vroeg Davy.

'Artis,' beantwoordden ze de vraag in koor.

'Dat klinkt gezellig,' zei Joël.

'Ik ga wat te drinken halen,' deed Feline een poging om de ongemakkelijk sfeer re vermijden.

'Ik loop met je mee,' Laurens kwam achter haar aan.

'Wat gaan we hiermee doen? Wil je het al vertellen, of zullen we het voorlopig voor ons houden?' fluisterde Laurens in haar oor, terwijl ze voor haarzelf een glas met water vulde.

'Het maakt mij niet uit. Ze zitten er nu toch allemaal, dus dan slaan we twee vliegen in één klap. Wil je trouwens iets drinken?'

'Prima, we doen het,' knikte Laurens. 'Doe maar een colaatje of zo.'

'Kijk eens,' ze pakte een blikje cola uit de koelkast en overhandigde het aan Laurens.

'Bedankt, liefste vriendinnetje van de hele wereld,' hij drukte een kus op haar wang.

Feline bloosde. 'We gaan terug.'

Laurens schraapte zijn keel en pakte Felines hand vast. 'Mogen wij jullie aandacht?'

Verrast keken hun ouders op, maar ze staakten hun gesprek.

'Tuurlijk,' glimlachte Esmee.

'Wij, Feline en ik, zijn een stel,' vertelde Laurens.

'Gefeliciteerd,' Amber gaf het stel een grijns. 'Wij hadden het erover voordat jullie thuiskwamen dat we jullie zo goed bij elkaar vonden passen en jullie zijn nu samen. Ik ben ontzettend blij voor jullie.'

'Ik ook,' antwoordden Esmee en Davy. De enige die nog geen woord over het nieuws had uitgesproken, was Joël.

'Pap, wat vind jij ervan?' Feline keek haar vader met een vragende blik aan.

'Ik vind het leuk voor je.' Ze geloofde geen woord van wat Joël zei.