De Aftrap - spin-off Hattrick

40

Ik was naar de open dag van Ajax, het was echt superleuk:)

Hoofdstuk 40

'Goedemorgen, schatje,' werd er door Laurens in haar oor gefluisterd.

'Jij ook,' murmelde Feline, die nog zo goed als in trance van haar slaap was.

Eigenlijk vond ze het best jammer dat Laurens haar nu al wakker maakte, want ze had graag nog wel even een uurtje langer willen slapen.

'Heb je een beetje lekker geslapen?' vroeg Laurens, terwijl hij met haar van zijn vriendin speelde.

'Best goed,' antwoordde ze en wreef slaperig in haar ogen. 'En jij?'

'Wel prima, zeker nu jij naast me lag vannacht,' hij drukte een kus op haar slaap.

'Hoe laat is het?' Ze maakte zich los uit Laurens' greep waar ze de hele nacht in had gelegen.

'Half tien.'

Felines ogen werden groot. 'Zo laat al. Ik moet over een uur op school zijn.'

'Maak je geen zorgen, Fé. Ik zal je naar school brengen, zodat je niet te laat komt.'

'Laten we naar beneden gaan om te gaan ontbijten.' Laurens sloeg de deken van zich af en een afgetraind lijf onthulde zich. Ze kon het niet laten om er niet naar te kijken.

Laurens merkte het op en grijnsde. 'Bevalt het uitzicht, mevrouw Veltman?' Hij trok een shirt over zijn hoofd.

'Nu wat minder, omdat je er een T-shirt over aan hebt,' reageerde Feline, terwijl ze uit het bed kroop.

Laurens legde zijn armen rond Felines heupen en drukte een vlugge kus op haar lippen.

'Laten we vlug gaan ontbijten,' zei ze, nadat ze zich voor de tweede keer deze ochtend uit de greep van haar vriendje verloste. 'Want ik zit er absoluut niet op te wachten dat ik straks een te-laat-briefje mag gaan halen en dan vervolgens me morgenochtend extra vroeg kan melden.'

Laurens schoot in de lach, waarna hij zijn kamer uitliep en een paar tellen later hoorde ze zijn voetstappen op de trap. 'Ik snap het, Fé. Maar als je in mijn kamer blijft staan, zal je sowieso te laat komen.'

Ze schudde lachend haar hoofd en volgde snel Laurens richting de eettafel.

'Gelukkig hebben ze alles laten staan,' zuchtte Laurens opgelucht, toen hij plaats nam aan de tafel.

'Het is hier uitgestorven, zoals je ziet. Mijn vader had een vergadering over het eerste, Rosan is naar school en mijn moeder is werken. Zo is het elke maandagochtend, dan heb ik het hele huis voor mezelf. Daarbij komt dat ik vrij ben op maandag.'

'Dat lijkt me af en toe fijn. Gewoon even rust aan je hoofd,' zei Feline, terwijl ze een broodje belegde met een plak kaas en daar vervolgens een hap van nam.

'Soms mis ik de drukte,' vertelde Laurens. 'En ik moet er niet aandenken dat als ik over een paar maanden op mezelf woon, ik dan helemaal elke dag alleen ben. Maar ik heb gemerkt dat ik het prima vind om de drukte van thuis te ontvluchten. Dus het heeft twee kanten.'

Ze knikte begrijpend. 'Het hoort er eenmaal bij en ik denk dat eraan zult wennen. Bovendien zal je Rosan en je ouders best vaak zien. Je vader sowieso, want die is je trainer. Het gaat goed komen.'

-

'Bedankt voor het brengen,' glimlachte Feline. 'Zonder jouw hulp had ik het niet gered en was ik te laat gekomen.'

'Geen probleem.' Laurens gaf haar een kus. 'Ik doe het graag voor je en het was overigens ook een beetje mijn fout dat we zo laat wakker werden. Hoe laat ben je uit?'

'Twee uur.'

'Goed, dan sta ik om twee uur op je te wachten,' en na die woorden stapte ze uit zijn auto, sloeg de deur dicht en liep richting Indy, die met een verbaasd gezicht had staan toekijken dat Feline bij Laurens uit de auto was gestapt.

'Zag ik nou net goed dat je door Laurens werd gebracht?' Nieuwsgierig keek Indy haar aan. Dit verbaasde Feline dan ook helemaal niks, want zodra Indy iets zag wat zij haar beste vriendin nog niet verteld had, zou zij door blijven zeuren totdat Feline het zou vertellen, wist ze.

'Klopt. Ik was blijven slapen en ik was vergeten mijn wekker te zetten, dus we werden laat wakker. Gelukkig was Laurens zo lief om me een lift te geven. Als ik had moeten fietsen, was ik nooit op tijd gekomen.'

'Blijven slapen?' Indy's ogen werden groot. 'En je ouders vonden dat goed?'

'Soort van,' grijnsde Feline. 'Ze denken dat ik bij Rosan op de kamer heb geslapen. Maar er is niks gebeurd, dus ik heb ook geen sappige verhalen om te vertellen.'

Indy schudde haar hoofd. 'Niet te geloven dit weer. Ergens denk ik dat jouw ouders het best doorhebben wanneer bij Rosan blijft slapen. Ik bedoel: ze zijn heus niet dom.'

'Moet jij langs je kluis?' vroeg ze.

Haar beste vriendin gaf al knikkend antwoord. 'Yes, we hebben zo biologie en natuurkunde.'

-

'Pff,' verzuchtte ze, 'zou die man thuis ook zoveel praten? Als ik zijn vrouw was, zou ik gestoord worden!' Ze hadden het laatste uur Nederlands gehad en hun docent, meneer Goede, had de hele les lopen praten.

'Ja, niet normaal,' was Indy het met haar eens. 'Het zou me niet verbazen als ze niet naar hem zou luisteren. Tenminste, dat is wat ik zou doen.'

'Gelukkig zijn we nu voor vandaag klaar,' zag Feline het positieve erin. 'Ik ga naar Laurens, die staat te wachten op me.' Ze gaf Indy een korte omhelzing, waarna ze richting de parkeerplaats ging. Haar ogen speurden het parkeerterrein af en het duurde niet lang voordat ze Laurens' auto gevonden had en ze naast hem op de bijrijdersstoel zat.

'Hé, Fé,' begroette Laurens haar.

Ze drukte een kus op zijn wang. 'Hoi.'

'Zal ik je thuis afzetten?' stelde Laurens voor. 'Of op de hoek van de straat, als je dat wilt. Ik zou best begrijpen dat je niet wilt dat je ouders erachter komen.'

'Zet me maar gewoon voor de deur af, hoor. Ze zijn inmiddels aan je gewend,' Feline lachte om Laurens zijn voorstel.

'Hoe zit het met jouw ouders? Weten die het dat ik vannacht niet bij Rosan op de kamer heb geslagen?' Laurens had zijn blik strak op de weg gericht.

'Rosan vertelde me dat Amber haar kamer binnen was gekomen, toen jij al bij mij op kamer lag. Dus ik vermoed dat ze gedacht heeft dat jij bij mij in bed zou liggen.'

'Ik hoop dat mijn vader het niet van Davy te horen heeft gekregen,' verzuchtte ze. Ze zag nu voor zich dat Joël haar hiermee zou gaan confronteren, en dat was iets waar ze nu al tegenop keek.

'Maak je daar maar geen zorgen om, en je vader moet gaan inzien dat jij achttien bent en dus volwassen. Je maakt je eigen beslissingen,' Laurens legde een hand op haar knie. 'Ik denk niet dat hij dat zal doen. En anders zal het een ongemakkelijk moment worden, maar het zal daar vast bij blijven.'

'Laten we het hopen,' Feline liet een zucht vallen en ze had er geen vertrouwen in.

-

'Hoe was het bij Laurens?' vroeg Esmee.

Felines gezicht trok een verbaasde blik.

'Ja, Amber vertelde het me,' verduidelijkte haar moeder.

'Wat kan ik erover vertellen,' wat beschamend wendde ze haar blik af. 'Het was gewoon gezellig.'

Ze zag dat haar moeders ogen zich tot spleetjes vormden, maar verder ging Esmee, tot haar grote opluchting, niet verder in op de details.