De Aftrap - spin-off Hattrick

13

Hoofdstuk 13

'Nou, Feline, komt er nog wat van.' Joël sloeg zijn armen over elkaar.

'Ik denk dat het beter is als ik het je een andere keer vertel, pap. Niet waar iedereen bij is,' deed Feline een poging om er onderuit te komen.

'Dat je niet wilt dat er iedereen erbij is, snap ik, maar vermijden gaat je niet lukken. Dan gaan we naar buiten, daar is het rustig.'

'Joël, dit is niet het goede moment,' vond ook Esmee. 'Doe dit straks thuis maar. Nu zijn we op een verjaardag. Je moet geduld hebben en thuis vertelt Feline je alles wat je wilt weten over haar vriend.'

'Wist jij hiervan?'

'Ja,' Esmee knikte.

'Waarom heb je mij niets verteld?' Verontwaardigd keek Joël Feline aan.

'Waarom denk je? Kijk naar je je reactie over die foto. Vind je het gek dat ze niks gezegd heeft?' siste Esmee.

Ze was haar moeder eeuwig dankbaar. Als zij er niet was geweest, had ze nu met haar vader een vreselijk ongemakkelijk gesprek gehad.

'Zo is het genoeg geweest, pap,' nam Lars het voor zijn zusje op.

'Kom, dan stel ik je even voor aan Thijs,' redde Karlijn haar uit de ongemakkelijke situatie en trok haar aan haar mee naar de andere kant van de woonkamer waar Karlijns vriend op de bank zat.

'Thijs, dit is Feline, mijn nicht. Feline, dit is Thijs,' stelde Karlijn haar voor.

'Ah, degene die net de meeste keren scoorde en ervoor zorgde dat Kar en Nien opgaven,' grijnsde hij.

'Dochter van Joël Veltman, neem ik aan?' vroeg Thijs haar.

Ze knikte. 'Klopt.'

Thijs had haar ook al gezien. Ze was er eerlijk gezegd verbaasd over dat hij haar had zien spelen.

'Ik deed het niet in mijn eentje. Zonder Lars, mijn broer, had ik nooit kunnen scoren,' zei Feline. 'Normaal gesproken kan ik geen bal raken en schiet ik ze vijf meter naast.'

'Had ik niet van de dochter van verwacht.'

-

'Wie is die jongen?' Ze zaten met het hele gezin aan tafel en het zou een gesprek worden waar Feline helemaal geen zin in had, zeker omdat haar vader vaak lastig deed.

'Mijn vriendje,' antwoordde ze.

'Heb je een vriendje?' fronste Joël. 'Sinds wanneer? En waar ken je hem van? Is hij hij lief voor je?'

'Pap, rustig,' lachte Feline. Daar begon het al, dacht ze. Meteen vlogen de vragen op haar af, zoals hij altijd deed met wat hij wilde weten. Ze werd er nu al gek van en het gesprek moest nog beginnen.

'Hij heet Tobias en is tweeëntwintig jaar,' vertelde Feline. 'Zijn er andere dingen die over hem wilt weten?'

'Tweeëntwintig?' Joëls mond viel open. 'Is dat niet veel te oud voor jou?'

Feline liet een zucht vallen. Het was een opmerking die alleen haar vader kon maken als hij te horen had gekregen dat zijn dochter een vriend had.

'Jo, doe niet zo moeilijk. Het scheelt slechts vier jaar en bovendien gedragen mannen zich op een latere leeftijd volwassen,' zei Esmee.

'Ik moet gaan,' Lars stond op van de stoel.

'Waar ga je heen?' vroeg ze aan haar broer.

'Lois. Ik was compleet vergeten dat we naar de bios zouden gaan. Sorry, Fé, dat ik je midden in het gesprek in je eentje moet laten,' verontschuldigde Lars zich.

'Zeg, jullie hebben nu al een paar weken een relatie. Wanneer ontmoeten we onze aanstaande schoondochter? Nodig haar anders uit om van de week bij ons te komen eten,' stelde Esmee voor.

'Zal ik doen.'

'Veel plezier,' glimlachte Feline.

'Thanks, jij veel succes, dat zul je wel nodig hebben, kleintje.' Lars stak zijn duim naar haar op voordat hij de deur dichtsloeg.

'Wil je hem mee naar Bonaire hebben?' vroeg Esmee.

Joëls mond viel open. 'Esmee, je zegt nu dingen zonder met mij overlegd te hebben, waarvan ik het misschien niet met je eens ben.'

'Dus! Het gaat er niet om of jij het ermee eens bent of niet,' reageerde haar moeder.

'Ik zou het best begrijpen wanneer Feline hem graag mee wil hebben,' . Ik bedoel: haar vriendje bijna twee weken missen is niet bepaald leuk. Ik heb jou ook weleens lang moeten missen en dat vond ik absoluut geen pretje.'

'Als hij dat wil. Ik heb er ook begrip voor als Tobias bij zijn eigen familie wil zijn met de feestdagen.'

-

'Hé, Feline, jij komt voor Indy, neem ik aan? Ze is op kamer,' zei Naomi, Indy's moeder.

'Ja, inderdaad. Dankuwel,' glimlachte ze, waarna ze langs Indy's moeder stapte en de trap opliep naar Indy's kamer.

'Hoi, In,' Feline betrad de kamer van haar beste vriendin.

Indy, die geconcentreerd aan haar bureau zich in een boek verdiept had, keek op en klapte het boek dicht.

'Ik wist niet dat je kwam,' was haar verbaasde reactie.

'Het kwam spontaan in me op en ik wilde weg van thuis en je om jouw mening vragen,' antwoordde Feline. 'Was je wiskunde aan het leren?'

'Ja, ik was van plan om bijna te gaan stoppen. Oh, hoezo? Gaat het niet goed daar?' fronste Indy, die er goed voor ging zitten.

'Mijn vader doet moeilijk over Tobias. Hij is er dus achtergekomen op de verjaardag van Karlijn en toen confronteerde hij me ermee en hij heeft er gewoon moeite mee.'

'Loslaten is moeilijk voor ouders.'

'Tot overmaat van ramp dacht mijn moeder het perfecte moment uitgezocht te hebben om mij te vragen of Tobias mee wilde naar Bonaire waar we in de winterstop naartoe gaan,' verzuchtte Feline.

'Daar reageerde mijn vader niet goed op.'

'Als ik zo naar je luister, heb ik niet het idee dat je er echt om staat te springen om hem mee te nemen,' zei Indy.

'Nee, dat is het niet. In tegenstelling, ik wil hem juist mee hebben, maar ik betwijfel of Tobias het ook wil en bovendien stond mijn vader er niet om te springen.'

'Als je straks thuiskomt, zal je moeder vast met hem gepraat hebben en is hij hopelijk van mening veranderd,' vermoedde Indy.

Er werd op de deur geklopt. 'Binnen!' riep Indy.

'Eet je mee, Feline?' glimlachte Naomi.

Ze knikte. 'Ja, graag.'