Mahallenin Ağır Abisi (DELİKANLI)

Birlikte ölmeyeceğiz, birlikte yaşayacağız...

Bu bölüm okuyucum Filiz'in çok sevdiği arkadaşı Damla Bektaş'a ithafen, umarım kocammaaan musmustlu olursun 💕🌸

Küçük yıldızınız🌟 yorum bırakarak okursanız daha zevkli olur iyi okumalar... 🤗♥️

Mahallenin karanlık ve sessiz sokakları rüzgarın ahenkli sesine iyice kendini kaptırmıştı. Sokaklar sanki şarkılar söyleyip gülüşüyordu. Hakan soğuk havaya aldırış etmeden ellerini cebine soktu. Kabanının yakalarını kaldırıp boynunu şiddetli rüzgara karşı korudu. Bu aralar kendine hiç dikkat etmiyordu, hasta olması an meselesiydi. Yanında arkadaşı Murat vardı ve ne zaman yüzüne dönüp baksa onun dalgın olduğunu görüyordu.

"Kardeş bir şey mi söyleyeceksin?" Murat onu duymamış ve yürümeye devam etmişti. Bu Hakan'ı içinden çıkılmaz bir tedirginliğe sürüklüyordu. Yoksa düşündüğü gibi bir şey mi olmuştu? Ferhat Murat'a mı ulaşmıştı?

Elini cebinden çıkarıp arkadaşının kolundan tuttu. Murat şaşkınlıkla kendine gelip Hakan'ın gözlerine baktı. "Kaç gündür neyin var senin?" Murat büyük büyük yutkundu. Gözlerini kaçırdı, arkadaşına bakmaya utanıyordu. Nedendir bilmez ama yüreğinin ortasında kocaman bir yangının körüklendiğini hissediyordu.

Tamam Hera'yı her şeyden çok seviyordu, tamam onun için canını feda ederdi ama söz konusu Hakan'dı ve bu durumu nasıl düzeltecekti hiç bilmiyordu. Nasıl derdi ben kardeşini hep sevdim, son nefesime kadar seveceğim diye?

"Abi aslında." deyip derin derin nefesler aldı. Korkuyordu ama ölmekten değil, inanın ölmekten değil; Hakan'ı ömrünün sonuna kadar kaybetmekten korkuyordu.

Son kez gözlerinin içine baktı. Şimdi tam zamanıydı söyleyecek ve kurtulacaktı. "Abi ben He-" cümleler boğazında düğüm düğümdü, çözmek için büyük cesaret toplamıştı fakat Hakan'ın dikkatinin dağılmasıyla bütün cesareti yerle bir olmuştu.

Murat'ın cümlesinin yarıda kesilmesinin sebebi Azelya'nın ta kendisiydi. Derdüş'ün kitabevinden genç bir adamla dip dibe çıkıyordu. Adamın boyu uzundu, yüzünde muazzam güzel duran sakalları vardı. Sakallarının kumrallığı buradan fazlasıyla belli oluyordu. Saçları bu mahalleye fazlaydı, omuzlarına kadar uzun saçları vardı. Gözlerini karanlıkta seçemiyordu fakat bu adamı sanki bir yerlerden tanıyordu. Üstelik gözden kaçmayacak bir detay daha vardı; Azelya bu adama bakarken gözlerinin içi parlıyordu.

Hakan başını çevirip gözlerini sıkı sıkı kapattı. Birazdan elinden bir kaza çıkacak, mahalleyi ayağa kaldıracaktı. Murat arkadaşının omzuna dokunup sakinleşmesini sağladı ama Azelya'nın bir anda kahkaha koparıp adamın omzuna sarılması Hakan'ın kalan son sabrını da tüketmişti. Bu zamanı durdurmuştu.

Hakan hızla o tarafa doğru yürürken Murat peşinden koşuverdi. Sadece engel olacaktı, yoksa durumlar daha kötü olabilirdi. Ne yapacağını kestiremiyordu, şimdi bu durumda her şeyi yapabilirdi. Tam o sırada Kenan çıktı önüne, kolundan tutup yanına çekti arkadaşını.

"Düşündüğüm şeyi yapmayacaksın değil mi?" dedi nefes nefese kalmıştı. Hemen yanında Kadir duruyordu, yarım saat önce burada buluşacaklarına dair sözleşmişlerdi. Kenan Azelya'yı alacaktı, diğerleri arkadan yürüyecekti ama bu manzara ile karşılaşacaklarını düşünmemişlerdi.

Hakan kolunu kurtarıp gözlerindeki hayal kırıklığıyla arkadaşına baktı. "Engel olanı çeker vururum." Kenan'ı arkasında bıraktığı sırada bir anda durdu. Çünkü Kenan her zaman yapacağını yapıp konuşmuştu.

"Azelya'nın yanındaki adam Levo." demişti istemeden de olsa bir gülme tutmuştu Kenan'ı. Hakan şaşkınlıkla arkadaşına döndü, karanlıkta o olduğunu fark edememişti bile.