This is the wakas episode. Please do read the "AN" at the last part.
----
Pagkatapos namin mag sukat ng damit na susuotin para sa event bukas ay balik sa kwarto naman kami ni Monique. May lakad daw kami ngayong gabi. I don't know, nakakapagod na nga eh it's just that this is not what I have invisioned this trip is going to be. All of a sudden ipapakilala ako, seryoso?! Pero naisip ko, why not? Nandito na rin naman ako.
Naglalaro ako ng phone game ko ngayon when I noticed Monique being so silent at a corner at nag-aayos siya ng gamit namin sa maleta, "Hoy Nay, are you okay? Mukhang hindi ka ata okay? Excited na umuwi ah!" I asked at balik tingin ako sa screen ng phone ko.
She looked at me and smiled, pilit. "Okay lang ako Tay, may iniisip lang" she smiled "Grabe no? Ang layo pala talaga ng pinagkaiba ng pamilya meron ka at meron ako! Different level" natawa siya and all of a sudden iyon talaga masasabi niya, iyon ang iniisip niya?
Suddenly I felt worried about her kaya napahinto ako sa nilalaro ko at nilapitan siya, "Nay, ano bang iniisip mo? Gusto mo ba umuwi nalang tayo?"
She looked at me at parang nabigla pa siya
"Balik nalang kaya tayo sa Paris? Kasi,sa totoo lang ayaw kong ipakilala nila ako as anak nila. I mean, ngayon lang diba? Eh ang tagal ko hinintay ang lahat ng 'to?! Sabi mo walang late when it comes to few moments like this pero Nay, I think it's wrong this time. Pakiramdam ko niloloko ko lang ang sarili ko, feeling relevant to these things while truth is, they're just saving their asses from the issue they're currently into. Diba?" I said.
Truth is, iniisip ko talaga ang posibility na iyon. My so called family is currently in a scandal dahil nga sa pagtago sa'kin. I don't get it at all pero the fact that most of the business men thought wala ng magmamana ng properties that this so called family of mine have when in fact there's me who's carrying their last name means a lot already, 'di ko gets pero isa lang ang klaro sa'kin and that's being a guy in the business world is such a big deal pala. It's just that I'm not even interested.
She looked at me at pinisil niya ang pisngi ko, "Oa nito! Alam mo Tay, tama lang ang nangyayaring lahat ng 'to ngayon! Isipin mo nga, nakilala mo ang grandma mo! Nakakasabay sa pagkain ang mga magulang mo at andito ka pa talaga sa bahay niyo! Diba? Aren't these your wishes long before?"
I sighed, "Iyon nga ang hindi ko maintindihan Nay eh, I should be happy na ganito ang nangyayari. I should be feeling complete because there's no hole into it na. Kaso, am I weird if I tell you that somewhere in me still feels empty? Hinahanap ko sila Nana. Simpleng pagkain, simpleng bahay, iyong tawanan sa hapag kainan. Mas gusto ko iyon Nay" I said and I'm just being honest about it.
Ngumiti siya, "I understand. Iyon na rin naman kasi ang nakagisnan mong buhay noon pa man. Pero Tay, you have to accept this kind of life as well, ganito kasi dapat ang lahat diba?"
Napatingin ako kay Monique, "Ang weird mo talaga ngayon. Is something wrong? May nangyayari bang hindi ko alam?" Her eyes tells me something that her mouth can't.
I don't know. Hindi lang ako komportable sa inaasta ni Monika ngayon.
Umiling siya, "Oa ka naman! Wala Tay, nagiging sentimental lang ako dahil masaya ako para sa'yo. Sana tuloy na Tay no? Gusto ko lang kasi masaya ka at malusog ka!" She smiled and hugged me.
I sighed and hugged her really tight in return, "If that's it then gusto ko lang naman sa buhay ay makasama ka! I want a peaceful life for you, for us, lahat ng ginagawa ko para sa'yo! We're here because I want them to know the reason of me wanting to survive, the reason why I breathe" I said at kumawalag ako sa yakapan namin, "I love you so much!" Sabi ko at kumindat pa sa kanya.
