DENİZİM

DEFOL EVİMDEN!

SU

Neden hep sırlar var? Normal olamıyor mu? Neden hep sürükleniyorum? Bu mu yani?

''Alo, ateş?"

"Biraz ilerideyim kafanı çevirsen görürsün"

İlerledim. Bindim.

"Eee nasıl geçti?"

"Elazığa götür beni"

"Ne"

"Ailemi göreceğim"

"Hayır, olma....."

"Lütfen"

"Sana hayır bile diyemedim. O nasıl göz? Cevap vermeme bile fırsat vermiyor.Tamam ama yarın"

"Pe.. Peki"

Eve vardık. Yatsı namazı kıldım. Bu arada ailesi 2 gündür yok. Nerdeler acaba? Geceliğimi ve boyunlu bonemi alıp banyoda üstümü değiştirdim. Çıktığımda ateş kanepede oturuyordu.

"Ateş?"

"Efendim denizim?"

"Annenler nerede?"

"Ha onlar yurt dışına gittiler"

"Neden?"

"Evli çiftleri yalnız bırakalım dediler"

"Anladım, ben yatıyorum"

"Tamam"

Ne evli çifti be?! Sanki evliyiz. Tamam evliyiz ama sevgi yokken neye yarar evlilik? Ne kalır anlamı, ne de, ne de aşk yaşar. Boş kalıyor. Ben bu evliliği kabullenmedim. İlerledim. O kadar sıkıldım ki yatağa girer girmez uyudum.

=== yarın==============

Kalktım. Siyah düz elbise, hırkam ve pudra şal. Siyah spor ayakkabı. İşte hazırdım. Çıktım.

"Ateş"

"Denizim"

"Gidelim mi?"

"Hı hı arabayla gideceğiz"

"Tamam"

Arabaya bindim. Kafamı cama yasladı. Uyudum bir anda.....

ATEŞ

Uyudu. Nasıl tatlı bu kız? Seviyorum be seni?!! Seviyorum!!! Masum biri. Ama korkuyorum. Ya Mehmet ona bulaşırsa. Mehmet. 45 yaşında. Kızı kader. Kader evet kader! O denizimin arkadaşı. Kızın bir şeyden haberi yok. Ama Mehmete dair hiçbir şeyi sevmiyorum. Onun ailesini, hiç bir şeyi sevmiyorum. Mehmeti ben, babam, annem ve kendisi tek biliyor. O babamın ortağıydı. Ama ayrıldılar. Babam çok iyi bir iş adamı oldu ama o başaramadı. Mafya babası oldu şerefsiz. Ve bizden intikam almak istiyor. Ya suya bulaşırsa? Korkum bundandır. Onun dünyası masum ve saf. Onu bu işlere katmak istemiyorum. O benim denizim. Yolculuk son oldu ve elazığ...

Ama evleri nerede?

"Denizim"

"Hı noldu? Geldik mi?"

"Annenin evi nerede?"

".............."

Su

Evi tarif ettim. Gittik. Kapı önünde durduk. Korkuyorum. Nedensizce korkuyorum. İndik. Asansörde 3 e tıkladık asansör durdu.

"Dur!"

"Noldu denizim?"

"Ben çağırana kadar gelme. Nedenini sorma lütfen"

"Tamam"

Asansör kapısını açtım. Zili çaldım. Kalbim delice atıyordu. Açıldı. Annem ve Nehir. Şaşkınlık ve sevinçle bana baktılar. Annemin boynuna atladım. Ağlamaya başladım. Sonra ayrılıp nehire sarıldım. Annem;

"S.. Su.. Su? O o elindeki yüz.. Yüzük n.. Ne???!!"

"Anne ben.. Ben , ben"

"Noluyor su o ne?!"

"An... Anne be...ben ben ev... Evlen...evlendim" ağlamaktan yüzüm sırılsıklam. Ateş asansörden çıktı.

"Nasıl oldu bu bu?"

"Ann..anne at..ateş beni nehiri öldürmekle tehd..tehdit etti. Nehirin arkadaşı sena var işte ben de mec..mecburen......"

"Suuuus?!!!!!" nehire döndük.
"Yalan söyleme! Kendi yaptığını arkadaşımla örtme!"

"Ben yalan söyl..."

"Yalancısın! Yalancı!"
Nehir koştu ve kapıyı üstüne kilitledi. Arkasından koşacakken biri kolumdan tuttu. Annemdi.

"Doğru söyle"

"Anne ben doğru söyl..."

"Evliliğin mecburiyeti bu kadar basit olmaz. DOĞRU SÖYLE!!". annem ilk defa bana bağırdı.

"Anne, kardeşimin canı vardı ortad..."
Annem elini kaldırdı ve bana vurdu. Evet ilk defa annem bana vurdu. Ölüm bile bu kadar zoruma gitmezdi.

"Defol evimden!"

"Anne inan bana anne" yüzüme kapandı kapı. SABIR YA RAB! Annemsiz yapamam! Sabır ver!! Ateş elimden tuttu.

"Gidiyoruz"

"Gidelim hemen götür beni dayanamıyorum"

Aklımda sadece en çok şu takıldı. Annemin;

'Defol evimden!' diyişi.....

SABIR YA RAB!!!