DENİZİM

DOĞUM

SU

2 gün. 2 gün boyunca Ateşle konuşmadım. En son konuşmamız da berbat derece de soguktu. Ondan sonra ondan aldığım tek mesaj şey olmuştu;  "ben meşgul olacağım, konuşamaya biliriz". Neydi bu anlamıyorum. Benden soğumuş muydu? Olamaz ya olmamalı.

Sevgisi bu kadar az değildi. O, beni çok seviyor eminim. Ama ne oluyor onu bilmiyorum.

Elim karnıma gitti. "Bebegim, Tuanam. Baban da ben de seni çok seviyoruz. Seni bekliyoruz annem. Bak bugün 8 aylık oldun. 1 ay sonra mutlu oluruz belki de. Sen ben ve baban, ha?"

O an kasıklarımda bir ağrı hissettim, ne oluyordu?  Ama bu çok kötü bir acı, sancim vardi. Allahım, dayanamıyorum. O an öyle bir bağırdım ki, anlatılamazdı. Ne yani, kızım erkenden mi geliyordu?

Ahmet ve babam odaya girdiler ve beni hemen hastaneye götürdüler. Geliyordu, benim Tuanam.

.......1 gün sonra.......

Kendime zar zor gelebildim. Dün doğumdan sonra, kötüydüm. Kızım ise çok iyiydi. Tıpkı babası dediler. Babası gibi...

Bir de beni en çok mutlu eden sey,  Ateşimin sevinciydi.. O an, o ana ömrümü verebilirim. O sesi, o ekrandaki görüntüsü.. Her şeye bedeldi.

Odaya giren hemşireye ve Tuanama baktim.  Biricigim,  Tuanam, cennetimize düşen ilk yağmur damlamiz.'

Kucağıma aldım ve o kokusu, cennet kokusu. O koku bütün güzel parfüm kokularından üstün. O cennet kokusu. Tuanam.

Hemen ardından Ahmet girdi odaya. Allahım ben bu adamdan razıydım, hayatımda tanıdığım en iyi insan. Sevgi dolu mükemmel bir adam.

"ben, imam nikahını yani...." dedi ve ben tamamladım cumlesini;

"boşamak için geldin?" dememle "evet" dedi.

"sen ömrün boyunca mutlu ol Su. Ailenle, kızınla, eşinle...
Mutlu ol bana yeter.
Bosol bosol bosol" dedi ve gitti. Ben ise şaşırdım doğrusu.

Şimdi tek bir plan vardı hayatımda ateşimle evlenip Tuanam ben ve o mutlu bir aile olmak.

(bölüm kısa oldu, üzgünüm)