Kuba Roguz-My Story...

7-Prawda.

Kuba:
Natalia zawsze wygląda pięknie. Jej długie, gęste, blond włosy. Jej szmaragdowo zielone oczy. I te piękne, kształtne usta. Ale... Co ja myślę? Nie powinienem...
-Nad czym tak myślisz?-Zapytała mnie Natalia, gdy podałem jej kawę.
-A, o niczym ważnym...
-Okeej. To... Mówiłeś że chcesz świętować. W takim razie... Za nas!-Uniosła kubek z gorącą, cieczą,po czym się napiła. Ja uczyniłem to samo. Nie wytrzymałem i zapytałem:
-Co się stało...
-Wiem... wiem o co chcesz zapytać. Odpowiem Ci. Masz prawo wiedzieć...
Westchnęła ciężko i zaczęła mówić:
-Robert był jednym z najlepszych gliniarzy, jakich znałam. Był moim najlepszym przyjacielem. I był też moim partnerem. Ufałam mu. Niestety... Przez jednego Dawida, musiał zabić człowieka...
-Rany...
-Brat zabitego w odwecie wysadził komendę... I przez... Przez to... Adam... Robert...
Niedokończyła, bo się rozpłakała. Zacząłem przeklinać się w myślach. Dlaczego ja w ogóle zadałem to pytanie?!
Przytuliłem Natalię i otarłem jej łzy.
-Pamiętaj... Zawsze możesz na mnie liczyć...
Pokiwała głową i schowała twarz w mój tors, mocząc mi koszulę. Ale to nic. Staliśmy tak, wtuleni w siebie, gdy nagle usłyszałem jak ktoś przekręca zamek w drzwiach. Nie zdążyłem nic zrobić, gdy w drzwiach stanęła ona. Alicja.