Τρεις Σταγόνες Έρωτα!

Κεφάλαιο 33

33

<<Τι είναι εδώ;>> με ρωτάει μόλις φτάνουμε στο προορισμό μας.

<<Δεν βλέπεις;>> αποκρίνομαι.

Μπαίνω μέσα στην παιδική χαρά, αντικρίζοντας χαρούμενη, τα παιδάκια που παίζουν ευτυχισμένα και ξέγνοιαστα, μιας και κανένας δεν μπορεί να βλάψει την αθωότητα και την αγνότητα τους. Τριγύρω, οι γονείς να τα κοιτάζουν γεμάτοι αγάπη και στοργή, αφήνοντας τα προβλήματα μακριά, μιας και κάθε χαμόγελο των σπλάχνων τους, τα διαγράφει όλα μονομιάς. Ατενίζω με δέος και αναπολώ τις στιγμές, που ερχόμουν εδώ με τον πατέρα μου και άλλοτε και με τη μαμά μου.

<<Γιατί ήρθαμε εδώ;>> με ρωτάει, κοιτώντας τριγύρω με δυσαρέσκεια, μιας και λογικά ανέμενε να τον φέρω σε κάποιο διαφορετικό μέρος.

Εγώ όμως σωπαίνω. Προχωράω προς το βάθος και κατευθύνομαι στο παγκάκι, που καθόμασταν τότε με τον μπαμπά μου. Τα μάτια μου καρφώνονται σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Το σημείο που καθόταν ο Matt, όταν με συνάντησε για πρώτη φορά. Θυμάμαι εκείνη την στιγμή και χαμογελάω, βουρκώνοντας. Φυσικά και γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν γίνετε να την θυμάμαι, μιας και ήμουν ακόμη μωρό. Ωστόσο, μου είχε μεταφέρει αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου ο Matt και από τότε, κάθε φορά που απαρνιόμουν τα αισθήματα μου, έφερνα στο μυαλό μου αυτήν την ανάμνηση, και άφηνα να παραμείνει το πρόσωπο του στην σκέψη μου για ώρες. Έχουμε ζήσει πολλά μαζί. Υπερβολικά πολλά θα έλεγα. Είχαμε πρωτοσυναντηθεί αρκετές φορές, μιας και αποφάσιζε να μου σβήσει την μνήμη, όμως η πρώτη μας συνάντηση ήταν αυτή εδώ. Με εμένα μωράκι και αυτόν ψυχικά ράκος βρικόλακα. Απελπίζομαι στην σκέψη πως αν δεν τον είχε παρατήσει η Irina, αν δεν ερχόταν σε αυτήν την πόλη να την ξεχάσει, αν δεν έμπαινε μέσα σε αυτήν την παιδική χαρά, αν δεν συναντούσε το βλέμμα μου το δικό του, τότε δεν θα είχε μεταφέρει αυτές τις τρεις σταγόνες από το αίμα του μέσα μου και δεν θα είχα γίνει βρικόλακας. Δεν θα τον είχα γνωρίσει και η ζωή μου θα ήταν φυσιολογική, δίχως πόνο από τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Άραγε αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και είχα την δυνατότητα να ελέγξω την μοίρα, τι θα διάλεγα; Αλλά μάλλον, αυτό δεν θα το μάθω πότε. Ατενίζω επί αρκετή ώρα απορροφημένη, μέχρι που ξαφνικά τον βλέπω. Εμφανίζεται μπροστά μου. Στέκεται εκεί. Ακριβώς στο σημείο που με πρωτογνώρισε, ενώ το βλέμμα του χορεύει με το δικό μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου για μια στιγμή να δω μήπως είναι ψεύτικο, ολόγραμμα, προϊόν της φαντασίας μου, όμως αυτός παραμένει εκεί, να με κοιτάζει με τα σπινθηροβόλα μάτια του, όλο νόημα...