Τρεις Σταγόνες Έρωτα!

Κεφάλαιο 12

12

Το επόμενο πρωί έπειτα από ώρες θλίψης και κλάματος και σκέψης είμαι πλέον σίγουρη πως η χθεσινή μου απόφαση είναι η πιο σωστή. Πολεμώντας τον εαυτό μου, το μόνο που κατάφερα είναι να βυθιστώ στη μοναξιά μου. Έπρεπε να το παραδεχτώ από την αρχή. Από τη μέρα που έπιασα τον Ben με άλλη και όλους τους επόμενους μήνες, πριν γνωρίζω τον Jason, ανακάλυψα το ποια πραγματικά είμαι. Αδύναμη. Ευάλωτη. Ανάξια για το οτιδήποτε. Ανάξια για τον οποιοδήποτε. Απορώ ακόμη με εμένα. Πως άφησα έτσι τον Jason να με επηρεάσει. Γιατί αφέθηκα στα όμορφα λόγια του και τα πίστεψα, όταν ήταν ξεκάθαρο πως ότι μου έλεγε ήταν απλώς για να με παρηγορήσει; Ωστόσο, είμαι αρκετά ευκολόπιστη και αυτός πολύ καλός ψεύτης. Στ’ αλήθεια άρχισα να αισθάνομαι, εσωτερικά και εξωτερικά όμορφη, όταν βρισκόμουν μαζί του. Τι ανόητη! Ανακαλώ στο μυαλό μου τη πρώτη μου φορά με τον Jason.

Τα σκούρα μάτια του προδίδουν πόθο και υπερεπιθυμία. Δεν θα μπορούσα με τίποτα να καταλάβω τότε πως υποκρινόταν. Βρίσκομαι όρθια, μπροστά σε έναν ολόσωμο καθρέφτη, φορώντας μόνο τα εσώρουχα μου. Αυτός στέκεται ακριβώς πίσω μου και κοιτάζει την αντανάκλαση μου. Αισθάνομαι ντροπή. Τα μάγουλα μου αναφλέγονται.

<<Μην ντρέπεσαι, ομορφιά μου.>> μουρμουρίζει στο αφτί μου. Τα χείλη του ταξιδεύουν στο λαιμό μου με λαχτάρα. <<Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι. Κάθεεκατοστό του κορμιού σου είναι υπέροχο.>> Τότε δυσκολευόμουν να τον πιστέψω, αλλά σιγά-σιγά τα λόγια του τρύπωναν στο μυαλό μου. Τώρα είμαι σίγουρη για την υποκρισία του. Αισθάνομαι τα χείλη του υγρά στον λεπτό ώμο μου. Συνεχίζει τον κατηφορικό ίσιο δρόμο, μέχρι που φτάνει στην καμπύλη της μέσης μου. Σταματάει για λίγο και τα μάτια μας διασταυρώνονται στον καθρέφτη. Παίρνω βαθιές ανάσες για να συνέλθω και παρατηρώ τη κοιλιά μου να πάλλεται. <<Σς…>> μουρμουρίζει για να ηρεμήσω. Τα χέρια του αγκαλιάζουν τη μέση μου και τα μπράτσα του καλύπτουν τη κοιλιά μου. <<Τόσο μικρή και όμως με το άψογα διαμορφωμένο γυναικείο σώμα.>> Το χέρι του ξαφνικά ανηφορίζει και αισθάνομαι να πλησιάζει απειλητικά το στήθος μου. <<Τόσο κορίτσι και τόσο γυναίκα συγχρόνως.>> Παρότι δεν είχε περάσει καιρός που είχα ξεπεράσει την ανορεξία, οι καμπύλες μου έκαναν ήδη τη δυναμική επανεμφάνιση τους. Καθώς το ένα του χέρι περνάει ξυστά από το σουτιέν μου, το άλλο κατεβαίνει από τον αυχένα μου και πλησιάζει το κούμπωμα του σουτιέν. <<Το θες αυτό, ομορφιά μου;>> με ρωτάει όταν τα χείλη του συναντάνε πάλι το δέρμα μου.