Τρεις Σταγόνες Έρωτα!

Κεφάλαιο 44

44

Εξέρχομαι στον κήπο και ξαπλώνω στο γκαζόν. Αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει κάθε φόρα στιγμές ευτυχίας να επισκιάζονται από μέρες, εβδομάδες, μήνες δυστυχίας. Είμαι απογοητευμένη με τον Matt, όμως έχω ξεθυμάνει. Προσπάθησα πολλές φόρες να αλλάξω τα ελαττώματα του. Δεν είναι σωστό. Αυτός με έχει δεχτεί όπως είμαι, χωρίς καμιά αλλαγή. Παρότι έχω πολλά ελαττώματα, που είμαι σίγουρη πως θα ήθελε να αλλάξω. Κανένας δεν είναι τέλειος! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Καταρχήν, παρότι έμαθε πως τον απάτησα, δεν έφυγε. Ίσως, κατά μια έννοια να ήταν δικό του λάθος, όμως άλλος στην θέση του δεν θα άντεχε την απάτη και θα με εγκατέλειπε. Και αφού μετά από όλα τα προβλήματα που ξεπεράσαμε είμαστε και πάλι μαζί, έστω και για αυτήν την μικρή χρονική περίοδο, δεν μου επιτρέπεται να το καταστρέψω.

Σηκώνομαι και τρέχω να μπω μες στο σπίτι. Ανεβαίνω τη σκάλα, χωρίς να με πάρει είδηση κανένας και μπαίνω μες το δωμάτιο. Ο Matt βρίσκεται στην ίδια θέση που τον άφησα. Καθισμένος πάνω στο κρεβάτι μου, με το κεφάλι του σκυφτό, κοιτώντας προσηλωμένος το πάτωμα. Ευτυχώς δεν έφυγε. Τον παρατηρώ για λίγη ώρα, κατηγορώντας τον εαυτό μου, που έχει γίνει τόσο καταβεβλημένος. Τρέχω κοντά του και πριν προλάβει να αντιδράσει, αποτυπώνω τα χείλη μου στα δικά του.

<<Eve... >> μουρμουρίζει, αλλά τον διακόπτω βυθίζοντας την γλώσσα μου στο στόμα του.

<<Άκουσε με. Συγγνώμη, δεν τα εννοούσα αυτά που είπα. Είμαι τελείως λάθος. Το ξέρω. Απλώς καμιά φόρα με πιάνει η γνωστή ηλιθιότητα μου και λέω πράγματα που δεν πιστεύω. Αλήθεια δεν τα πιστεύω. Ξέρω ότι έκανες, το έκανες για εμένα. Και δεν σε κατηγορώ. Έκανες σωστή επιλογή. Και εγώ στην θέση σου, δεν θα σε είχα αφήσει να πεθάνεις. Και χαίρομαι πραγματικά που έζησα. Για ένα και μόνο λόγο. Γιατί δεν θα ήθελα να φύγω από αυτήν την ζωή, χωρίς να βρω την ευκαιρία να σου πω πως σ’ αγαπώ αληθινά. Πως σε πιστεύω. Πως ότι και αν είπα ήταν υπό την επιρροή των ψεμάτων του Bruno. Δεν ήθελα να πεθάνω χωρίς να σε δω. Να σε αγκαλιάσω. Να σε φιλήσω. Ξέχνα ότι είπα προηγουμένως. Σε παρακαλώ. Δεν ήξερα τι έλεγα. Τα πάντα είχαν θολώσει στο μυαλό μου. Και με έπιασε αυτή η πολυλογία, που με έχει πιάσει και τώρα, και έλεγα βλακείες...>> λέω βιαστικά, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέμαι αν το μυαλό του προλαβαίνει να απορροφήσει όλες αυτές τις λέξεις, που τον κατακλύζουν.