Τρεις Σταγόνες Έρωτα!

Κεφάλαιο 19

19

Ξυπνάω απότομα τα χαράματα. Κοιτάζω δίπλα μου τον Matt και τον παρατηρώ για μερικά δευτερόλεπτα. Ασυναίσθητα, εμφανίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Το να τον έχω δίπλα μου, ενώ τον είχα ξεγραμμένο μοιάζει υπέροχο και εξωπραγματικό συγχρόνως. Σηκώνομαι και κατεβαίνω κάτω να πιω λίγο νερό. Ανοίγω το ψυγείο και παρατηρώ πως είναι γεμάτο από μπουκαλάκια με αίμα. Αμέσως τρομοκρατούμε με την ιδέα πως σε λίγο καιρό θα μου τρέχουν τα σάλια γι’ αυτά, και κλείνω απότομα το ψυγείο. Ξεχνώντας τελείως την δίψα μου τρέχω προς το δωμάτιο του Brian και κάθομαι δίπλα του. Με πονάει πολύ που τον βλέπω έτσι, και ειδικά εξαιτίας μου. Είναι τραγικό να ξέρεις πως ο κολλητός σου -που θα έκανε τα πάντα για σένα- κινδύνευσε να χάσει την ζωή του, επειδή απλώς καθόταν μαζί σου.

Είμαι υπερευγνώμων στον Matt που τον έσωσε. Όπως και να το κάνουμε, άλλος στην θέση του θα τον είχε αφήσει να πεθάνει. Δεν είναι λίγο να διαβάζεις τις σκέψεις της κοπέλας σου την ώρα που ερωτοτροπεί με κάποιον άλλο και έπειτα εσύ αυτόν να τον σώζεις. Ο γλυκός μου... Είναι θησαυρός και εγώ του φέρομαι πολύ άσχημα και τον πειράζω.

Πιάνω τα χέρια του Brian και τον κοιτάζω. Περιμένω να ξυπνήσει, αλλά αυτός δεν ανοίγει καθόλου τα μάτια του. Αντιδράει μόνο σφίγγοντας το χέρι μου. Χαίρομαι, για έστω και αυτήν την ελαφριά πρόοδο.

Σηκώνομαι και βγαίνω έξω. Βουτάω μες στην πισίνα. Αρχίζω να κολυμπάω και να συλλογίζομαι την πρώτη φορά που ήρθα σε αυτό το σπίτι. Με εξαίρεση την άσχημη κατάληξη εκείνης της ημέρας, είχαμε περάσει πολύ ωραία. Αυτό που φοβάμαι, είναι πως με τον απροσάρμοστο χαρακτήρα που έχουμε και οι δυο, θα έχουμε πολύ συχνά τσακωμούς. Επιπλέον, αν συνεχιστεί ο δισταγμός μου για το άλλο θέμα, βλέπω ο Matt να με ξεγράφει τελείως. Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μάλλον δεν θα με εμπνέει το μέρος. Σε ένα κρεβάτι και με τον Brian στο απέναντι δωμάτιο; Θέλω η πρώτη μας φορά να είναι ιδιαίτερη, όχι πάνω σε ένα κρεβάτι λίγο πριν κοιμηθούμε. Αυτά τα κάνουν τα παντρεμένα ζευγάρια με οχτώ παιδιά. Ε, εμείς είμαστε πολύ πιο προχωρημένοι, σωστά; Απρόσμενα, ακούω την φωνή του Matt.

<<Φυσικά και είμαστε. Πως σου φαίνεται το σκηνικό: Μέσα σε μια πισίνα στις πέντε η ώρα το πρωί, ενώ ταυτόχρονα βρέχει.>> ακούω να μου λέει και όταν γυρίζω, τον βλέπω να στέκεται από πάνω μου, φορώντας μόνο ένα μποξεράκι. Χαζεύω τις γραμμώσεις των κοιλιακών του και τις λαγόνιες ακρολοφίες του, για μερικά δευτερόλεπτα και μετά του απαντάω.