Τρεις Σταγόνες Έρωτα!

Κεφάλαιο 37

37

Το φιλοσόφησα! Τα πάντα είναι θέμα ψυχραιμίας. Εκεί είναι που χάνω το πάνω χέρι. Δεν μπορώ να συγκροτήσω τα αισθήματα μου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μου!

Μια αναίσθητη σκύλα, δεν πρέπει να την επηρεάζουν τα συναισθήματα της. Θυμός, ζήλια, αγάπη, χαρά, λύπη, πόθος... Τίποτα από αυτά δεν πρέπει να αισθάνομαι, σε καμία από τις περιστάσεις της ζωής μου. Πρέπει να αντισταθώ στα μάγια του Matt και να μην αφήσω τον εαυτό μου να αφεθεί στον Bruno. Είναι θέμα εξάσκησης πιστεύω. Το μόνο που πρέπει να κάνω, είναι να αδιαφορώ για τα πάντα και να δείχνω στους εχθρούς μου πως τα λόγια τους δεν με αγγίζουν. Απλό! Θέλω να πιστεύω.

Για την ώρα, πρέπει να αντεπιτεθώ στον Bruno. Συνέχεια με επικρίνει για την ηλικία μου. Με φωνάζει «μικρή του» και όπου βρίσκει ευκαιρία, αναδεικνύει την ανωριμότητα μου. Πριν, βρήκε την ευκαιρία και με χλεύασε, μέσω των Trading Yesterday. Αφού, λοιπόν, του αρέσουν τόσο τα τραγουδάκια, θα του μάθω άλλο ένα, που σίγουρα θα του θυμίζει εμένα. Απ’ ότι μου είπε ο Chris, έπεσε για ύπνο. Συνεπώς, είναι η κατάλληλη ευκαιρία να τον αντιμετωπίσω. Ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο, όσο πιο αθόρυβα μπορώ. Παρατηρώ πως είναι μεγαλύτερος από τον δικό μου. Δεν έχω ξαναέρθει, μιας και είναι ο προσωπικός χώρος του Bruno και μου απαγορευόταν. Στην σκέψη, υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό. Με τις μύτες των ποδιών μου, προχωράω τον ευθύ διάδρομο, για να φτάσω στην τελευταία πόρτα, που πιθανόν είναι του δωματίου του. Λυγίζω όσο πιο αθόρυβα γίνεται το χερούλι της πόρτας και ανοίγω. Κοιτάζω το μουντό στα χρώματα του άσπρου και του μαύρου δωμάτιο του βιαστικά, και έπειτα κατευθύνομαι στο κρεβάτι. Τον βλέπω ξαπλωμένο μπρούμυτα από πάνω. Φοράει μια γκρι φόρμα, που έχει κατέβει αρκετά, ώστε να φαίνεται το μποξεράκι του. Του πάει απίστευτα. Το βλέμμα μου πέφτει ασυνείδητα στους σφιχτούς γοφούς του. Νομίζω έχουν την ίδια επιρροή πάνω μου, με εκείνη που έχω στον Bruno, όταν γλιστρούν οι τιράντες μου από τους ώμους μου. Τα μάτια μου ανηφορίζουν στον γυμνό κορμό του και τις μεγάλες ανοιχτές πλάτες του και καταλήγουν στο πρόσωπο του. Αυτή η αντίθεση του γλυκού και του άγριου, του αγγέλου και του δαίμονα, με τρελαίνει! Τώρα που τα μάτια του είναι σφαλισμένα και δεν με υπνωτίζουν, μπορώ να παρατηρήσω καλύτερα το πρόσωπο του. Τα σαρκώδη χείλη του, την ίσια μύτη του, τα έντονα μάγουλα του, το θεληματικό πηγούνι του… Αλλά πάνω απ’ όλα, τα κατάμαυρα μαλλιά του και τα λεπτά γένια του, που του αγριεύουν το πρόσωπο και αναδεικνύουν την σέξι πλευρά του. Ταυτόχρονα, όμως, είναι γαλήνιος και γλυκός, έχοντας αγκαλιά το μαξιλάρι του. Απρόσμενα, η σκηνή με εμένα να τον αποπλανώ στο πάρτι της Lily, ανακαλείται στο μυαλό μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την εξοβελίζω. Τα μάτια μου, μετατοπίζονται από αυτόν, στο ξυπνητήρι, που έχει στο κομοδίνο δίπλα του. Το παίρνω στα χέρια μου και συνειδητοποιώ πως έχει βάλει να τον ξυπνήσει σε λιγότερο από μισή ώρα. Έτσι, αλλάζω το τραγούδι που θα τον αφυπνίσει. Βάζω το This little girl (Murder) της Cady Groves και το τοποθετώ στη θέση του. Χαμογελάω ικανοποιημένη και βγαίνω αθόρυβα έξω, χωρίς να τον ξυπνήσω.