Τρεις Σταγόνες Έρωτα!

Κεφάλαιο 43

43

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, και αρχίζω να βήχω, προσπαθώντας να επαναφέρω την αναπνοή μου. Έπειτα, ξεσφαλίζω τα βλέφαρα μου και αντικρίζω το μέρος που βρίσκομαι. Το παλιό ανατριχιαστικό υπόγειο έχει αντικατασταθεί από την ζεστασιά και την ασφάλεια, που μου προσφέρει το κρεβάτι μου.

Αμέσως αντιλαμβάνομαι, πως έκτος από το κρεβάτι μου, αυτό που μου προσφέρει ασφάλεια και ζεστασιά, είναι το κορμί του Matt, που βρίσκεται ξαπλωμένο δίπλα μου. Σηκώνω το βλέμμα μου, για να διασταυρωθεί με το δικό του. Επιτέλους, μετά από τόσο καιρό βρίσκεται μαζί μου! Δίπλα μου! Με τα δυνατά, μυώδη χέρια του γύρω μου. Χωρίς αμφιβολίες και εμπόδια. Μου χαμογελάει και διαγράφει με τα δάχτυλα του, το μάγουλο μου. Τον παρατηρώ για λίγο, φέρνοντας στην μνήμη μου, τις αναμνήσεις που ξαναέζησα, όσο ήμουν αναίσθητη. Αυτός ο κούκλος, που στέκεται ξαπλωμένος δίπλα μου, μου στάθηκε σε κάθε περίσταση της ζωής μου. Παράτησε την κοπέλα που αδημονούσε χρόνια για εμένα. Έμεινε δίπλα μου και προσπάθησε να επουλώσει τις πληγές μου. Τώρα πια είμαι βέβαιη, πως ο έρωτας που νιώθω γι’ αυτόν, δεν είναι ένας ενθουσιασμός και μια σύνδεση με τον δημιουργό μου. Ούτε μόνο η ψευδαίσθηση, ότι πρέπει να είμαι ερωτευμένη μαζί του, γιατί με αγαπάει και γιατί είναι τέλειος και τον γνωρίζω από μωρό. Όλα αυτά τα χρόνια με έκανε να τον αγαπήσω και τίποτα δεν μπορεί να το πάρει αυτό πια από εμένα. Ακόμη και αν μου πει ο ίδιος ο Matt, πως όσα ισχυρίστηκε ο Bruno είναι αλήθεια, εγώ δεν πρόκειται να τον πιστέψω. Τώρα πια ακούω την καρδιά μου. Δεν αμφιβάλει άλλο. Τουλάχιστον για το πως νιώθει για τον Matt. Τα αισθήματα μου γι’ αυτόν, είναι ξεκάθαρα.

Για αρκετή ώρα επικρατεί σιωπή. Καταβροχθίζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου, για να σιγουρεύουμε και οι δυο μας πως δεν βλέπουμε όνειρο. Επιτέλους, μετά από δυόμιση μήνες , ή μάλλον δυο αιώνες- σύμφωνα με την δικιά μου αντίληψη- είμαστε μαζί! Πω… Είμαστε μαζί! Μου φαίνεται τόσο απίστευτο αυτό, που δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Φοβάμαι μήπως είναι πάλι μια από τις φαντασιώσεις μου. Μήπως είναι άλλος αυτός που στέκεται δίπλα μου και σε λίγο θα συνειδητοποιήσω το λάθος μου.

Σηκώνω το χέρι μου και το κινώ αργά προς το μέρος του. Αρχίζει να τρεμοπαίζει. Η ανησυχία και η αμηχανία μου είναι αναμενόμενες, μετά από τα βιώματα μου. Τα δάχτυλα μου αγγίζουν αργά το χέρι του, μέχρι που ολόκληρη η παλάμη μου, χώνεται στην χούφτα του. Είναι αυτός; Δεν είναι όραμα ή παραίσθηση; Μα πώς να είναι; Αφού όσο τον παρατηρώ, ανακαλύπτω κάτι καινούργιο πάνω του, που μου αποδεικνύει πως αυτός είναι ο έρωτας μου. Νιώθω την ζεστασιά του δέρματος του. Μυρίζω την μυρωδιά του. Ακούω την καρδιά του. Αισθάνομαι το αίμα του μέσα μου να προσπαθεί να έρθει σε επαφή με αυτό που βρίσκεται μέσα σε αυτόν. Αυτή τη φόρα ένα χαμόγελο ευτυχίας εμφανίζεται στο πρόσωπο μου. Το ένα μου χέρι παραμένει στην χούφτα του, ενώ το άλλο αγγίζει απαλά το μάγουλο του. Αυτός τοποθετεί το χέρι του πάνω στο δικό μου, ενώ τα μάτια μας εξακολουθούν να καρφώνουν το ένα το άλλο. Δεν καταφέρνω να συγκρατήσω τον εαυτό μου άλλο. Αναγκάζω τα χείλη μου να βουρτσίσουν με δύναμη τα δικά του. Πόσο έχω επιθυμήσει τα φιλιά του! Την γεύση του. Μένουμε για αρκετή ώρα κολλημένοι, με τις γλώσσες μας να μάχονται πεινασμένες η μια για την άλλη. Κάθε φόρα που επιχειρεί να αποτραβηχτεί, εγώ τον τραβάω πάλι πίσω, επιτρέποντας στις ανάσες μας να ξαναγίνουν ένα.