Τρεις Σταγόνες Έρωτα!

Κεφάλαιο 38

38

Ανοίγω τα μάτια μου και κυρτώνω τα χείλη μου, ζωγραφίζοντας ένα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Αμέσως, ανατοποθετώ το κεφάλι με τα καστανόξανθα μαλλιά μου, πάνω στο γυμνό στέρνο του. Στο στόμα μου παραμένει η γεύση του. Όχι, δεν είναι αυτό που σκέφτεστε πονηρά μυαλά. Δεν έγινε τίποτα παραπάνω χθες το βράδυ και δεν πρόκειται να γίνει. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Όχι μέχρι να ξεμπερδέψω τα συναισθήματα μου. Αν και αν συνεχίσει να με ταΐζει με τα θεαματικά φιλιά του, δεν νομίζω να μου πάρει πολύ χρόνο. Λατρεύω τον τρόπο που με φιλάει. Λες και θα χάσει το μυαλό του αν δεν το κάνει. Και κάθε φόρα όλο και καλύτερο, όλο και πιο επιθυμητό. Ένας πειρασμός. Ένα μήλο που δεν μπορείς να κρατηθείς χωρίς το δαγκώσεις. Το όνομα μου είναι Eve, άλωστε. Άρα φυσικά και έπρεπε να το δαγκώσω. Και για να είμαι ειληκρινής το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Βλέπω πυροτεχνήματα. Νιώθω σαν να ηλεκτρίζεται τόσο πολύ το σώμα μου που σπάει τις λάμπες φωτός, ανάβει φλόγες σε κεριά, ανεβάζει την θερμοκρασία στον χώρο, φέρνει δυνατό καυτό αέρα… Παίρνω μια βαθιά ανάσα, αναπολώντας την στιγμή. Είναι από τις στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Όπως οι καλοκαιρινές διακοπές, που περνάς εκπληκτικά και όμως, τελειώνουν τόσο γρήγορα. Και εσύ έπειτα όλο το χειμώνα, αδημονείς για τις επόμενες καλοκαιρινές διακοπές. Για το επόμενο φιλί του! Όπως ακριβώς την βροχή, κάποιος που ζει στην έρημο, ή το πλοίο ένας ναυαγός σε ερημονήσι. Η απόλαυση και η ικανοποίηση που αισθάνομαι την στιγμή που η γλώσσα μου περιπλέκεται και περιεργάζεται την δική του είναι απερίγραπτη. Είναι σαν να τρώω σοκολάτα, σε κρίση υπογλυκαιμίας. Μια σοκολάτα, που όταν την δαγκώνεις, λιώνει στο στόμα σου και απλώνεται παντού, και σε αφήνει να την απολαύσεις, μέχρι να καθαριστεί όλη από το λαιμό σου. Έπειτα, εσύ να έχεις μείνει με την γλύκα της στο στόμα, επιθυμώντας μόνο άλλη μια δαγκωνιά. Ένα τελευταίο γλυκό πειρασμό, που όσες φόρες και να στο προσφέρουν εσύ επιθυμείς κι’ άλλο και κάθε φόρα αύτη σου η επιθυμία μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

Το τρίτο μας φιλί! Καλά λένε πως το τρίτο φιλί είναι και το πιο καθοριστικό από όλα. Το πρώτο ήταν όταν ήμουν μεθυσμένη, νόμιζα πως ήταν ο Matt. Το επόμενο πρωί, δεν το θυμώμουν καλά-καλά. Το δεύτερο, ή μάλλον τα δεύτερα, στο πάρτι. Εντάξει, εκεί ίσως να τα ένιωσα πολύ έντονα. Αλλά δεν αφέθηκα! Συγκρατούσα τον εαυτό μου, προσπαθώντας να απομακρύνω το συναίσθημα, ώστε να μην το ευχαριστηθώ, για να πετύχω το στόχο μου. Το τρίτο- τα τρίτα- όμως, ήταν διαφορετικά. Σαν το μάθημα, που όταν το ακούς την τρίτη φόρα το εμπεδώνεις καλύτερα. Άκυρο παράδειγμα, αλλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Πάντως η αλήθεια είναι, πως το εμπέδωσα καλύτερα. Όχι το μάθημα... το φιλί. Ήταν από τα ατελείωτα φιλιά που σου μένουν αξέχαστα. Και δεν εννοώ ως ανάμνηση. Εννοώ ως αίσθηση. Αισθάνομαι ακόμη τα χέρια του στα μαλλιά μου να με τραβάνε κοντά του. Τα δάχτυλα του, να μου ανοίγουν το στόμα στο σημείο που αυτός επιθυμούσε. Το χέρι του να πιέζει τους γοφούς μου. Την μεθυστική μυρωδιά του. Το αξύριστο δέρμα του να ερεθίζει το μαλακό δικό μου. Και ύστερα η γεύση του… Αχ… Κλείνω τα μάτια μου και αναδεύομαι στη σκέψη.