Τρεις Σταγόνες Έρωτα!

Κεφάλαιο 34

34

<<Ξυπνά, Eve! Ξυπνά.>> νιώθω έναν ήχο να μου τριβελίζει τα αυτιά.

Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω την φιγούρα της Lily να στέκεται από πάνω μου. Οι κουρτίνες δεν καλύπτουν τον ήλιο, με αποτέλεσμα οι ακτίνες να εισχωρούν μέσα και να με τυφλώνουν.

<<Χέσε μας, ρε Lily πρωί- πρωί.>> την αποπαίρνω, μόλις ανοίγω τα μάτια μου και γλιστράω από την άλλη πλευρά του κρεβατιού, απολαμβάνοντας την απαλότητα και την μυρωδιά των μεταξένιων σεντονιών μου.

<<Σήκω μωρή... Έχουμε προετοιμασίες!>> επιμένει. <<Έλα, μου το υποσχέθηκες...>> προσθέτει, όταν καταλαβαίνει, πως νυστάζω και έχω πεισμώσει.

<<Θύμισε μου την επομένη φορά που θα υποσχεθώ κάτι, να μην είμαι συναισθηματικά ευάλωτη.>>

<<Εντάξει, θα στο θυμίσω άλλη φορά. Τώρα σήκω! Σε παρακαλώ...>> μουρμουρίζει και τραβάει με δύναμη το χέρι μου, χωρίς φυσικά να έχει ελπίδα να καταφέρει να με σηκώσει, μιας και είμαι αποφασισμένη να μην υποχωρήσω. <<Εντάξει, αφού δεν σηκώνεσαι θα βάλω τα μεγάλα μέσα. Bruno! >> ουρλιάζει.

Αμέσως πετάγομαι από το κρεβάτι σαν ελατήριο. Αυτό μου 'λειπε τώρα, να έρθει στο δωμάτιο και να με "σηκώσει". Εδώ και δυόμιση εβδομάδες- περίπου- μετά από την μέρα που λύγισα και έπεσα στην αγκαλιά του, η συμπεριφορά του έχει αλλάξει πολύ. Παλιότερα ήταν πιο χύμα, έλεγε ότι του ερχόταν στο κεφάλι, χωρίς να νοιάζεται για την γνώμη του κόσμου. Ήταν....έμοιαζε...ήθελε να δείχνει... έξυπνος, πονηρός, γυναίκας, άντρας που αποκτά αυτά που θέλει ή τουλάχιστον τα διεκδικεί ασταμάτητα. Ποτέ δεν πίστευα πως ο Bruno, θα μπορούσε να ευαισθητοποιηθεί τόσο πολύ. Έχει κόψει τα σεξουαλικά υπονοούμενα και τις αχρειότητες. Μου συμπαραστέκεται και με κάνει να γελάω ακριβώς όποτε το χρειάζομαι. Με αντιμετωπίζει στ’ αλήθεια σαν την μικρή του αδερφή. Αν και πιστεύω πως στην πραγματικότητα προσποιείται. Μοιάζει να μην είναι ο εαυτός του. Σαν κάτι να του λείπει. Ίσως μου φέρεται τόσο καλά, επειδή με βλέπει ράκος αυτόν τον καιρό και ειδικά από την μέρα που συνάντησα τον Fernando. Γνωρίζω πως δεν αντιπροσωπεύει την προσωπικότητα του να ενδιαφέρεται και να βοηθάει τους γύρω του. Ωστόσο, εγώ είμαι η εξαίρεση. Δείχνει να νοιάζεται πραγματικά. Κάθε φορά που με βλέπει να στενοχωριέμαι, προσπαθεί να μου φτιάξει την διάθεση. Και τον τελευταίο καιρό, για κάποιον "ανεξήγητο λόγο" έχω παρατηρήσει πως προσπαθεί συνέχεια.