AVJİN

27.Bölüm

AVJİN KİTABI TAMAMLANMIŞTIR, kitabın yan karakterlerini kaleme aldığım HEZAL YAYIMDA!
Profilimden ulaşabilirsiniz !

Herkese merhaba :) Gecikme için özür diliyorum yoğun bir vize haftasındaydım,duyurusunu gerek önceki bölüm yorumların da gerek profilimde paylaştım.Anlayış göstereceğinizden şüphem yok,şimdiden teşekkürler :)Gelecek bölüm için hazır olun ama olaylar başlıyor ve bu sefer erkenden paylaşacağım :)

Bekliyorum yorumlarınızı,umarım beğenirsiniz.

Bölüm Şarkısı : Mabel Matiz - Öyle Kolaysa

Keyifli Okumalar...

--

Bir insanın en girdapta olduğu zaman,bittim dediği zaman her şeyin çok güzel olacağına dair yeşeren umudun adıdır;mutluluk.Bir daha hiç hayatına uğramayacağını,iki gün rahatlasa sonraki gün mutlaka bir şeyin çıkacağını düşünür;öylesine yabancıdır yani.

Fakat bazen öyle bir şey olur ki,her şeye yeniden başladığını hisseder ve tüm yaşanılan kötü anlar silinir hafızadan.İlaç gibi gelmenin tam karşılığıdır,mutluluk.Kapanması zor olan yaraları sarar,yavaş yavaş.

Evrenin en büyük mucizesiydi,bebek.Daha birkaç milim büyüklüğünde olan bu varlık geliş haberiyle;nice yüreklere umut,nice evlere huzur getirirdi.

Biz insanların en ihtiyaç duyduğu şeylerdi,huzur ve umut.

Kavuşması da bu saatten sonra ayrılması da bir o kadar zor olan iki insanın hayatında önlenemez değişiklikleri getirecekti,bu bebek haberi.Avjin de Berdan da yüreklerinde yeni bir heyecanı barındırıyorlardı şimdi.

Hiç düşünmemişti baba olmayı,Berdan.İstememek değil fakat bir bebeği büyütmek,hayırlı bir insan olması için ona emek vermek hiç kolay değildi.Erken yaşta omuzlarına koca bir şehrin insanlarının sorumluluğu yüklenmişken kendi canına gereken ihtimamı gösterememek şimdiden tedirgin etmeye başlamıştı onu.Kendilerini beklemedikleri bir evliliğin içinde bulmuşlardı,aralarındaki duvarları yeni yeni kaldırmaya başlamışlarken daha önce hiç bebek lafını açmamışlardı Avjin'le.

Beklenmedik sürpriz.

Avjin için de hissettikleri pek farklı değildi Berdan'dan.Bir cana can vermek,kendi bedeninde bir hayat büyütmenin mucizesini hep yaşamak istemişti,bu isteği mecbur bırakıldığı evliliğin bir süresi boyunca hiç aklına getirmemişti.

Kendisinde fark ettiği değişiklikleri önce Güldeste'ye anlatıp sonra da Berze Hanım'ın hastanede kaldığı günlerden birinde kontrole gitmişlerdi.Hamile olduğunu duyana kadar kendisini bu fikre hazırlamaya başlamıştı.Berdan'a ne diyeceğini,onun nasıl karşılayacağını,isteyip istemeyeceğini her şeyi düşünmüştü.Fakat tüm bu düşünceleri,tedirginlikleri hamile olduğunu duyduğu an silinip gitmişti aklından.Bu mucize,olabilecek tüm olumsuzluklara rağmen yaşamaya değerdi.Berdan'ın öğrendiği zaman heyecanla harmanlanan mutluluğunu görmek de bu mutluluğu yaşamaya sebep olmuştu.

Şimdi konaktakilere bu haberi vermek için yola çıktıkları zaman aklında sadece bu haberin nasıl karşılanacağı vardı,özellikle de Berze Hanım'ın.Sevineceğine,hatta en çok onun sevineceğine emindi.Ama asıl aklını kurcalayan onun bu bebek haberinden sonra kendisine nasıl davranacağıydı.

Güldeste'nin hamileliğini duyduğu zaman verdiği tepki dün gibi hatrındaydı.Üçüncü torununu bile coşkuyla karşılayıp genç kadını bağrına basmışken ona nasıl yaklaşacağı en merak ettiği husustu.

Bağrına basmasındı ama sarılabilirdi.

-'Nasıl öğrendin,ne zaman ?'

Yola odakladığı bakışlarını soru soran kocasına yönelttiğinde aydınlanan yüzünde göz gezdirdi bir süre.Kafasını kurcalayan sorunun huzursuzluğuyla döndü soluna,kocasının görmeye alıştığı sert çehresinde silik bir gülümseme vardı,sesi de her zamanın aksine daha canlıydı.Tüm tedirginliklerini bir köşeye atabilecek kadar iyi geliyordu,Berdan'ı böyle görmek.