Mysterious Canvas

Chapter 47

"Γιατρε, τι ειδατε?"Μου κανει νοημα να παμε στο γραφειο του και καθομαστε.Η εκφραση του ηταν σοβαρη και αρχισα να φοβαμαι.

"Νεαρε, θελω να ηρεμησεις γιατι σου κανω πλακα."Γελαει ο γιατρος με την εκφραση μου και συντομα και γω.

"Συγγνωμη που σε αγχωσα ετσι απλα πιστευω οτι εχει πολυ φαση να το παιζεις δραματικος."Ελα Χριστε και Παναγια.

Γυρευε ποσοι θα εχουν παθει καρδιακη προσβολη εξαιτιας του.

"Τελος παντων, για πειτε πως ειναι."
Αρχιζει να μου λεει κατι ιατρικα, που
πιο πολυ σαν Αλαμπουρνεζικα μου φανηκαν.

Αμ Ορφεα μου δεν προσεχεις κι εσυ στο μαθημα της Βιολογιας.

Λεει το υποσυνειδητο μου.

"Θελει ξεκουραση και προσοχη αυτες τις μερες αλλα μπορει κανονικα να παει σχολειο."Τελειωνει τον μονολογο του
και γνεφω.

Βγαινω εξω και προχωρω προς το δωματιο της.Χτυπαω την πορτα και ακουω την φωνη της.Μπαινω μεσα χαμογελαστος
και καθομαι στην καρεκλα.

"Τι εχω?"Ρωταει ανυσηχη.

"Τιποτα ολα βγηκαν καλα.Παρε εδω την βιοψια σου."Την δινω τα χαρτια για να δει
και μονη της που ξερει."Επισης θελει προσοχη και αυριο παιρνεις εξιτηριο."

Παιρνει μια ανασα δειχνοντας να ανακουφιζεται και σηκωνομαι.
Ξαπλωνω μαζι της στο κρεβατι
και κλεινω το φως.

Αφου αποκοιμηθηκε, την φιλησα στο μετωπο και με ησυχια εφυγα για το
σπιτι μου.Ενημερωσα την μητερα της
για την κατασταση και ηρεμησε η ιδια.

+

Περναω τις πυλες του σχολειου και
βλεπω τον Μαρκο να καθεται στο
παγκακι.Τον πλησιαζω και σηκωνεται
χαιρετοντας με.

"Που ησουν τοσες μερες ρε?"

"Στο νοσοκομειο."Απανταω και
σουφρωνει τα φρυδια του.

"Εισαι καλα?"Γνεφω και ξεφυσαω.

"Εγω καλα ειμαι, αλλος δεν ειναι."
Στην αρχη με κοιταει με ενα χαζο
βλεμμα αλλα υστερα καταλαβαινει.

"Τι επαθε?"Η εκφραση του σκληραινει
και καθομαι στο παγκακι.Περιγραφω
τι εγινε και περναει το χερι του μεσα
απο τα μαλλια του.

"Το ξερεις οτι εν μερη εσυ φταις για ολα αυτα?"Του λεω και κουναει το κεφαλι του.