It's just a Game ✔

003

Nicks p.o.v.

Ik lig onder de dikke warme dekens van Finn en kijk naar het plafond.
Volgens mij liggen we al een halfuur zo, starend naar het plafond.

Ik blijf maar denken aan Mathias.
Waarom zou hij Finn zomaar onderuit halen?
Zo is hij niet, er moet toch een reden achter zitten?
"Waar denk je aan?" vraagt Finn opeens.
"Oh, gewoon.. waarom Mathias je zomaar onderuit haalt."
"Laat het gaan, het is niks."
"Maar het is gewoon niks vo-" ik word gestopt met praten door een vinger van Finn die op mijn lippen rust.
"Laat het gaan." zegt hij zacht en komt dan met zijn hoofd dichterbij die van mij.
Mijn hart begint als een gek te kloppen als hij zijn vinger weghaalt en nog dichterbij komt.
Voordat ik het weet raken de zachte lippen van Finn die van mij.
Hij kust me.
Zijn grote warme hand laat hij rusten in mijn nek en ik kus hem terug.
Hij trekt me voorzichtig dichter naar zich toe en kust me opnieuw.
Op het moment dat hij de kus verbreekt is mijn ademhaling sneller.
Het voelt of mijn hart zo uit mijn borst kan springen.
"Weltrusten Nick." zegt hij dan en sluit zijn ogen.
"Weltrusten Finn." zeg ik zacht terug.

Ik word wakker en voel meteen de twee armen die stevig om mijn buik zijn geslagen.
Wennend aan het licht open ik mijn ogen.
Het gezicht van Finn is erg dichtbij die van mij maar zijn ogen zijn nog gesloten.
Zonder te veel te bewegen probeer ik achter me te kijken hoe laat het is.
Vijf over zeven.
Ik draai me weer om en zie de ogen van Finn langzaam open gaan.
"Goede morgen." zeg ik zacht.
Finn haalt zijn armen van mijn buik vandaan.
"Goede morgen." zegt hij met een ochtendstem.
Vermoeid ga ik rechtop zitten en Finn doet hetzelfde.

"Nog even hè, over die kus van gisteren..." begint hij.
Natuurlijk, die kus.
Hoe kon ik die nou vergeten.
"Ik vind het goed als die tussen ons blijft."
"Dank je." is het enige wat ik zeg.
"Ik weet dat je met Mae hebt en zo, maar ik kon me gewoon niet inhouden. Ik zal het niet meer doen."
Hij draait zijn hoofd naar me toe en ik kijk in zijn ogen.
"Het is al goed." zeg ik maar diep van binnen wil ik helemaal niet dat hij het niet meer doet.
Maar dat zeg ik niet.

Nadat we ons klaar hebben gemaakt voor school fietsen we naar school.
Finns huis is veel verder van de school vandaan dan die van mij dus we zijn al bijna te laat.
Als we ongeveer op de helft zijn begint mijn telefoon te trillen en hij stopt er niet meer mee.
Ik pak hem uit mijn zak en kijk van wie al die berichtjes komen.
Ze zijn allemaal van Mathias.

Mathias: dude waar blijf je?
Mathias: ik sta hier al een kwartier te wachten
Mathias: straks komen we te laat
Mathias: waarom reageer je nou niet?

En zo gaat het maar door.

"Is alles oké?" vraagt Finn.
Ik knik en stop mijn telefoon terug in mijn jaszak.
"Het was Mathias." is alles wat ik zeg.

Als we op school aankomen zie ik Mathias nog niet.
Waarschijnlijk zit hij al in de les want Finn en ik zijn best laat.
Nadat we naar onze kluisjes zijn geweest om boeken te wisselen lopen we de trappen op naar het lokaal.
De bel gaat maar ik zie Mathias nog niet.

Als iedereen aan het werk is gaat de deur open.
Het is Mathias, helemaal bezweet en met een rood hoofd loopt hij de klas in naar zijn tafel.
Hij gunt me geen blik en loopt rechtstreeks naar zijn tafel.
"Wat is er met hem gebeurd?" vraagt Finn.
Ik haal mijn schouders op.
"Ik vraag het in de pauze wel." zeg ik en kijk daarna weer naar mijn werk maar ik kan me maar niet concentreren.
Ik blijf maar aan die kus denken van gisteren.
Het voelde zo anders dan als Mae het doet, maar dat zal wel zijn omdat ik verlieft op Mae ben en het daarom beter voelt.
Of voelde die van Finn beter?

De bel gaat en ik stop langzaam mijn boeken in mijn tas.
Mathias is altijd als een van de laatste uit de klas dus ik doe rustig aan.
"Zie ik je zo?" vraagt Finn.
Ik knik waarna Finn het lokaal uitloopt.
Mathias gooit zijn tas over zijn rug en wil net ook het lokaal uitlopen maar ik hou hem tegen.
"Matt." zeg ik en pak zijn onderarm vast.
"Wat?" vraagt hij kortaf.
"Sorry dat ik niks had gezegt."
Mathias haalt zijn arm uit mijn grip en wil weglopen.
"Waarom doe je nou zo moeilijk?" vraag ik.
Hij draait zich om en kijkt me aan met een boze blik.
"Sinds Finn hier is ben je nooit meer met mij. Je hebt me zo aan de kant gezet voor hem. Het enige wat we nog samen deden was naar school fietsen maar dat is blijkbaar nu ook over."
"Ik ben gisteren nog naar je wedstrijd komen kijken." kaats ik terug.
"Ja, en met wie ging je weg?" en dan is het stil. Ik weet niks meer te zeggen.