It's just a Game ✔

011

Nicks p.o.v.

Ik kon mezelf er niet toe zetten om naar school te gaan, maar ben uiteindelijk toch op de fiets gestapt en naar school gefietst.
In die vijf jaar dat ik naar de middelbare school ga ben ik nog nooit thuis gebleven, en dat wil ik graag zo houden.
Ik loop nu de trap op naar mijn klas die al een half uur bezig is met Nederlands.
Als ik de hoek om loop naar de gang waar het lokaal is schrik ik van iemand die ook net de hoek om loopt.
Als ik op kijk zie ik dat het Mathias is waardoor ik gelijk weer naar de grond kijk en snel langs hem loop.
Zonder te kloppen loop ik de klas in en ga naast het meisje zitten waar nooit iemand naast wil zitten.
Liever ga ik gewoon op mijn eigen plek zitten maar daar zit Finn en daar heb ik nu echt geen behoefte aan.
Het is niet dat ik boos op hem ben of zo, want hij heeft niks verkeerd gedaan.
Ik kan het mezelf gewoon niet aandoen.

Eindelijk, het is pauze.
Ik doe rustig mijn spullen in mijn rugzak en loop daarna het lokaal uit richting de wc's.
Als ik de deur dicht laat vallen gaat die gelijk weer open.
Automatisch kijk ik om wie er de ruimte in loopt.
"Waarom ontloop je me?" vraagt Finn.
"Wat bedoel je?" vraag ik terug en begin mijn waterfles te vullen onder de kraan.
"Je weet best wat ik bedoel, je appt me niet meer, je gaat niet meer naast me zitten in de les en je loopt steeds de andere kant op als ik eraan kom."
"Ik moet gewoon wat dingen op een rijtje zetten." leg ik uit terwijl ik de dop op mijn fles draai en die terug in mijn tas stop.
"Mathias doet de laatste tijd heel raar en ik weet al helemaal niet wat ik nu met jou en Mae aanmoet."
Finn komt iets dichterbij me staan.
"Ik dacht dat je dat tweede wel wist."
Ik kijk naar hem op en voel zijn lichaamswarmte bij me doordat hij zo dichtbij staat.
"Ik weet helemaal niks meer, alles is een chaos." zeg ik zacht.
"Het komt wel goed." zegt Finn en legt zijn hand op mijn schouder waardoor die gaat tintelen en helemaal warm wordt. "Kom, dan gaan we naar de rest."
En dan lopen we de wc's uit naar de aula waar onze vrienden zitten.

"Hey Hey." zegt Mae met een glimlach.
"Hey." zeg ik tegen de tafel en ga dan naast Mae zitten.
"Kan je vanmiddag met mij mee?" vraagt Mae na een tijdje.
"Nee sorry, ik heb een extra pianoles."
"Okay, dan doen we het een andere keer." zegt ze en geeft een kus op mijn wang.
Mijn ogen gaan voor een seconde naar die van Finn die tegenover me zit en dan naar mijn broekzak.
Ik haal mijn telefoon eruit en open Instagram.
Ik scrol door de foto's en like soms wat, maar ik blijf hangen bij een foto van Mathias.
Het is een foto van hem met een meisje dat ik nog nooit heb gezien.
Ze heeft goud blond haar en groene ogen.
In de caption staat "Miss you everyday."
Ik kijk bij de naam die getagged is in de foto.
Haar naam is Lindsey.
Ik ga terug naar de foto en druk op de comments.
"Oeh, Matt heeft eindelijk iemand gevonden ;)" en "Dat heb je goed voor elkaar" en ga zo maar door.
Ik druk mijn telefoon uit en gooi hem in mijn tas.

«»

Op mijn gemak fiets ik naar huis vanaf de muziekschool.
Dat was weer eens een vermoeiende dag.
Als ik thuis aankom zet ik mijn fiets op slot en loop het huis in.
Het eerste wat me opvalt is een grote tas die in de gang staat.
Waarschijnlijk heeft Max een vriend die blijft logeren.
Ik open de kamerdeur en loop de huiskamer binnen.
"Hoi-" komt uit mijn mond en kijk dan verbaasd naar de persoon op de bank. "Wat doe jij hier?"
"Mijn moeder is de stad uit voor werk en uhm.. ze wilde dat ik hier bleef logeren voor een tijdje.." zegt Mathias en staat dan op. "Je weet hoe ze is met het alleen thuis slapen."
Van Mathias' ouders mag hij bijna alles, behalve alleen thuis slapen.
Ze hebben hem er nooit een goede reden voor gegeven.

De stilte wordt doorbroken door mijn moeder die binnen komt lopen.
"Oh hey Nick, je bent er." zegt ze vrolijk. "Matt komt logeren voor een paar nachten, dat vind je zeker niet erg toch?"
Ik schud mijn hoofd.
"Natuurlijk niet." zeg ik en glimlach.
"We gaan zo eten, roep je Max even om de tafel te helpen dekken?"
Zonder nog iets te zeggen loop ik naar boven om Max te halen.
Hoe kunnen ze dit mij aan doen.
Mathias was degene die niet meer met me om wilde gaan.
Hij had toch makkelijk kunnen zeggen dat hij bij iemand anders kon logeren.
"Max, van mam moet je helpen met de tafel dekken." zeg ik als ik op zijn deur heb geklopt.
"Ik kom eraan."

Na dat we met zijn drieën de tafel gedekt hebben, zitten we eindelijk aan tafel te eten.
Niemand zegt wat.
Ik heb ook geen idee wat ik zou moeten zeggen.
Max geeft me soms vragende blikken terwijl ik mijn eten naar binnen probeer te werken.
"Dus uhm.. Matt, weet je hoe lang je moeder weg blijft?" vraagt mijn moeder opeens.
"Weet ik niet precies. Meestal is ze vier dagen weg, maar als het voor jullie fijner is als ik eerder weg ga is dat prima hoor." antwoord Mathias en doet daarna weer een hap eten in zijn mond.
"Je kan blijven zo lang je wil." zegt ze en glimlacht naar hem. "Je bent altijd welkom."
"Ik zit vol." meng ik me in het gesprek.
"Maar je heb nog bijna niks gegeten." zegt mijn moeder verbaasd.
"Dus?"
Niemand geeft meer antwoord en gaat verder met eten terwijl ik toe kijk.

Als iedereen klaar is weet ik niet hoe snel ik weg moet gaan.
Ik open de deur van mijn kamer waar ik een matras op de grond zie liggen.
We hebben niet een heel groot huis en zeker geen extra kamer dus moet Mathias hier slapen.
En dat is ook nooit eerder nodig geweest.
Het is niet dat ik niet wil dat hij hier is, het is gewoon...
Mijn gedachtes worden verstoord door geklop op de deur.
Ik kijk op en zie dat het Mathias is, natuurlijk is hij het.
Ik laat me op mijn bed vallen.
"Kunnen we praten?" vraagt hij alsof hij een persoon is die wil 'praten'.
"Tuurlijk, waarom ook niet." zeg ik.
Hij loopt verder de kamer in en gaat op mijn bed zitten.
"Wie was dat meisje op je Instagram?" floep ik er perongeluk uit.
Oh, wat zou ik nu graag mijn hoofd tegen de muur aan slaan.
Hij geeft geen antwoord.
Misschien heeft hij het niet gehoord.
Ik rol me op mijn buik zodat ik hem aan kan kijken.
Zijn ogen zijn naar mijn bed gericht.
"Gewoon een vriendin van mijn vorige school."
"Zomaar een vriendin hè?" zeg ik en een kleine grijns ontstaat er op mijn gezicht.
Mathias kijkt op, recht in mijn ogen.
"Zo zit het niet." zegt hij serieus.
Het is weer even stil.
"Als je geen vrienden meer wilt zijn.. waarom heb je dan besloten hier te logeren?" vraag ik.
Hij geeft geen antwoord en blijft met zijn hand aan de pijp van zijn broek frummelen.
"Zo boos kan je dan toch niet zijn?"
Hij kijkt me even aan en dan weer terug naar het bed.
"Je begrijpt toch wel dat ik meer dan één vriend kan hebben?"
Nog steeds geen antwoord.
"Matt, wat is er gebeurt?" vraag ik en eindelijk kijkt hij me echt aan. "Je was altijd zo vrolijk.. Zo'n goede vriend. Vertel het me alsjeblieft." zeg ik zacht.
En dan opeens zitten zijn lippen op de mijne.
Van schrik verstijf ik.
Al snel haalt hij ze er weer vanaf en kijkt me geschrokken aan.
We kijken elkaar aan met verbaasde en geschrokken blikken.
Ik heb geen idee wat ik moet zeggen en zo te zien Mathias ook niet.
W-waarom deed hij dat?
Langzaam staat hij op van het bed en loopt hij naar de deur.
"Vertel het alsjeblieft aan niemand." zegt hij zacht en rent dan de deur uit.
Zo snel als ik kan spring ik van mijn bed af naar hem toe maar ik ben al te laat.
Hij is de voordeur al uit en waarschijnlijk één van de twee hoeken om naar ik weet niet waar.
"Damn it!" roep ik door het huis en ik sta met mijn handen in mijn haar, starend naar de buitenwereld.