It's just a Game ✔

040

Nicks p.o.v.

Het is zover, het is donderdagavond en ik zit in de auto met mijn ouders, Max en.. Mathias.
Ik ben zo zenuwachtig voor dit optreden.
Normaal valt het allemaal wel mee maar dit keer moet ik alles perfect doen.
Mijn vader stopt de auto bij het theater en we stappen er met zijn allen uit.
Zelf ga ik via de achterdeur naar binnen omdat alle mensen van de muziekschool dat doen en de anderen gaan door de hoofdingang.

"Waarom ben je zo laat?" vraagt meneer Lister geërgerd.
"We stonden in de file." zeg ik.
"Je moet het goed doen vanavond, er zitten meer dan duizend mensen in het publiek."
Bedankt voor het nog zenuwachtiger maken Lister.
"Weet ik." zeg ik kortaf en loop dan langs hem heen daar de kleedkamers waar Lucy is.
We kleden ons thuis al allemaal om dus je kan zo naar binnen lopen.
"Wow, gaat het wel? Je trilt helemaal." zegt ze bezorgd.
"Gewoon een beetje zenuwachtig." leg ik uit. "Ik wil dat het goed gaat."
"Stel je gewoon voor dat de enige waarvoor je het speelt die speciale persoon is, dan komt het echt wel goed."
Ik knik en dan geeft ze me een knuffel.

"Lucy, Nick, jullie zijn hierna."
Samen lopen we naar de coulisse en wachten tot Tony klaar is met zijn viool.
Als hij afloopt begin ik een beetje in paniek te raken en ik voel alle kleur uit mijn gezicht verdwijnen.
"Je kan het." zegt Lucy en dan lopen we het podium op.
Oké Nick, de enige die er is is Mathias.
Ik ga achter de grote vleugel zitten en Lucy staat twee meter van me vandaan met een microfoon.
Twee spotlights staan precies op ons en dan begin ik te spelen.
De mooie tonen komen uit de vleugel en als ik klaar ben met de intro begint Lucy de tekst de zingen.
Het klinkt geweldig.

[ dit liedje is niet van mij maar van de band why don't we genaamd 8 letters, alleen in dit boek doe ik alsof Mathias en Nick het hebben geschreven want het was soort van perfect xD. ]

You know me the best
You know my worst, see me hurt, but you don't judge
That, right there, is the scariest feeling
Opening and closing up again
I've been hurt so I don't trust
Now here we are, staring at the ceiling. 

De geweldige stem van Lucy en de mooie klanken uit de piano vullen de ruimte.
Ik heb de akkoorden zo goed uit mijn hoofd geleerd dat ik zonder te hoeven kijken kan spelen waardoor ik de zaal afzoek naar Mathias.
Niet veel later heb ik hem gevonden en hij zit verstijft op zijn stoel.
Helemaal op de voorste rij.

If all it is is eight letters
Why is it so hard to say?
If all it is is eight letters
Why am I in my own way?
Why do I pull you close
And then ask you for space
If all it is is eight letters
Why is it so hard to say? 

Ik kijk weer terug naar de toetsen en laat mijn vingers eroverheen glijden.
Ondertussen probeer ik mijn zenuwen te beheersen voor het einde van het nummer.
Ik kijk even achterom naar Lucy die me al snel ook aankijkt.
Ze schenkt me een knipoog toe waardoor in één klap mijn hele hoofd rood aanvoelt.

Het einde van het lied komt in zicht en dit is hét moment.
Ik stop met spelen en laat Lucy het laatste stuk van het nummer zingen.
Zelf draai ik me om naar het publiek en laat mijn ogen op Mathias staan.

When I close my eyes
It's you there in my mind

Ik sta op en slik de brok in mijn keel weg.
Langzaam loop ik richting de trap waar je van het podium af kan.

When I close my eyes
It's you there in my mind

Diep zucht ik en loop het trapje af.
En als ik beneden ben loop ik richting Mathias die opstaat alsof hij weet wat er nu gaat gebeuren.

If all it is is eight letters
Why is it so hard to say?

En dan druk ik mijn lippen op die van hem.
Alsof de rest van de wereld niet bestaat.
Alleen Mathias en ik.
Na een moment wat eeuwen leek te duren trek ik me terug en kijk hem in zijn ogen.
"Ik hou van je." zeg ik zacht.
En dan begint iedereen te klappen.
Een groot applaus vult de gigantische ruimte en het voelt geweldig.
"Ik ook van jou." zegt Mathias terug en dan omhels ik hem.

het is een heel kort hoofdstuk maar hé, het was het wel waard.
[hoop ik]

xx angel