It's just a Game ✔

038

Nicks p.o.v.

Is dat net echt gebeurt?
Het voelde als of ik droomde.
Ik knijp mezelf in mijn arm maar ik word niet wakker.
Waarom heb ik dat gedaan?
Freya is bijna mijn vriendinnetje en daar zou ik blij mee moeten zijn.
Maar dat ben ik helemaal niet.

Ik laat mijn vingers over mijn lippen glijden waar vijf minuten geleden die van Mathias tegenaan gedrukt zaten.
Als ik de hoek om fiets en ik mijn huis zie zie ik ook een persoon die ik daar nooit zou verwachten.
"Finn?" vraag ik en spring van mijn fiets.
Finn zit op het muurtje naast mijn voordeur voor zich uit te staren.
"Wat doe jij hier?" vraag ik en loop iets verder naar hem toe.
"Ik wilde met je praten maar je was niet thuis." zegt hij zacht en kijkt dan naar me op.
Zijn ogen staan nerveus.
"Dus ga je maar voor mijn huis wachten tot ik terug kom?"
Hij knikt.
"Nick, ik wil het uitleggen."
"Er valt niks uit te leggen." zeg ik en draai me om om naar binnen te lopen maar zijn hand houdt me tegen.
Ik draai me weer terug en kijk naar zijn hand die om mijn onderarm is geklemd.
Snel trek ik me los uit zijn greep.
"Ik hou van je." zegt hij.
Het voelt alsof mijn hart ermee stopt en ik krijg voor een moment geen adem meer.
"Kunnen we opnieuw beginnen?" vraagt hij voorzichtig.
"Finn ik vergeef je maar zulke dingen vergeet je niet zomaar." leg ik uit.
Een diepe zucht verlaat zijn mond en zijn ogen richten zich op de tegels van de voortuin.
"Sorry dat het zo is geëindigd." zeg ik en ga dan mijn huis in.
Nog even kijk ik door het kleine raampje naast de deur en zie hem weglopen.
Voor een moment breekt mijn hart doormidden.
Ik hielt van hem, en hoe graag ik ook met hem samen wil zijn.
Met die lieve Finn die me altijd accepteerde en me altijd hielp.
Ik kan het niet, ik wil hem het liefst nooit meer zien.
Hij is een verschrikkelijk mens om mij zo te bespelen.

Ik ben alleen thuis dus loop ik meteen door naar boven.
Ik ga liggen op mijn bed en laat alles tot me doordringen.
Wat moet ik nu aan met Mathias?
Wat moet ik aan met Freya?
En wat moet ik met Finn?
Gevoelens zijn zo raar.
Als mijn telefoon trilt pak ik hem uit mijn zak en ontgrendel hem.
Het is Freya.

Freya: kan ik langskomen?

Ik: is goed.

Freya: oké, zie je over een half uurtje.

Tot Freya er is zit ik maar een beetje te scrollen op Instagram.

Als er wordt aangebeld loop ik naar beneden en open de deur.
"Hey." zeg ik.
"Hoi." zegt Freya terug en geeft me een kus.
Ik laat haar langs me naar binnen lopen en vraag haar dan of ze iets wil drinken.
"Ja lekker." zegt ze.
Ze gaat op de bank zitten en nadat ik twee glazen water heb gepakt ga ik naast haar zitten.
"Kunnen we ergens over praten?" vraagt ze.
"Natuurlijk, je kan altijd met me praten." zeg ik en neem een slok water.
"Ik heb het gevoel alsof je me niet leuk vind."
Mijn ogen worden groot en een grote schok gaat door mijn lichaam.
"Ik vind je geweldig." zeg ik en zet mijn glas weg op de tafel waarna Freya hetzelfde doet.
"Ik bedoel dat je niet verlieft op me bent."
"Ik.." is het enige wat er uit mijn keel komt voordat Freya me afkapt.
"Omdat je al op Mathias verlieft bent."
Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk haar verbaasd aan.
"Ik zie wel hoe je altijd naar hem kijkt, en met hem omgaat." gaat ze verder. "Kijk me in mijn ogen en zeg dat je niet verlieft bent op Mathias maar op mij."
Mijn ogen kijken in die van haar.
Ik slik.
"Ik.. ben." probeer ik. "Dang it Freya, waarom doe je me dit aan."
Ik kijk weg en trek met mijn handen dramatisch aan mijn haar.
Er verschijnt een glimlach op haar gezicht.
"En waarom lijkt het of het je niks boeit?"
"Natuurlijk boeit het me iets Nick, ik vind je echt heel leuk maar soms is het leven niet helemaal zoals je wil en moet je dat accepteren. Er zullen echt nog wel meer jongens voor mij komen."
Ik kijk haar stil aan.
"Je moet doen waar jij je goed bij voelt en houden van wie jij houdt."
Ik had nooit verwacht dat iemand me zo stil kon krijgen.
Alle woorden die ik ooit geleerd heb te verwijderen uit mijn systeem.
"Dus.. vertel me, van wie je echt houdt."
Ik kijk weer op naar haar ogen en open mijn mond.
Meteen doe ik hem weer dicht en denk goed na.

"Mathias." verlaat mijn mond na een tijdje zonder dat ik er iets voor deed.
"Ik wist het wel, de eerste keer toen ik met je afsprak had ik al een vermoede."
"Hoe?" vraag ik zacht.
"Je ogen gaan twinkelen als je over hem praat. Als je bij hem bent kan je je ogen niet van hem afhouden en je gezicht begint te stralen als iemand ook alleen maar zijn naam zegt."
"Is het zo duidelijk?"
Freya knikt.
"Mae kwam zelfs naar mij toe om het te vragen."
"Mae?" vraag ik verbaasd.
Weer knikt Freya.
"Ga ervoor." zegt ze na een tijdje stilte. "Ik moet er weer vandoor, Ryan wacht op me"
"Bedankt." zeg ik en omhels haar. "Dat je zo'n fantastische vriendin bent."
"Geen dank. Tot morgen."
Ik verbreek de knuffel en loop met haar mee naar de voordeur.
"Tot morgen." roep ik haar nog na.

Als ze uit het zicht is ren ik naar boven de trap op.
Ik gooi alles wat in de weg ligt uit mijn kast en uiteindelijk vind in de bruin met blauwe schoenendoos waar ik naar opzoek was.
Ik gooi hem neer op mijn bed en laat alle rotzooi in mijn kamer liggen.
Zelf ga ik erachter zitten en open hem.
Het is een doos met alle herinneringen die ik had met Mathias.
Er zitten honderden foto's van ons samen in.
Vooral oude die ik vroeger aan mijn prikbord had hangen.
Dat prikbord viel op een gegeven moment uit elkaar en toen heb ik alle foto's hierin gedaan.
Alle foto's leg ik naast me op mijn bed tot ik helemaal onderin vind waar ik naar zocht.