It's just a Game ✔

010

Mathias' p.o.v.

"Hey Matt." begroet Jake me als ik de fietsenstalling in kom fietsen.
"Hey." zeg ik terug en zet mijn fiets naast die van hem.
"Waar is Alex?" vraag ik als ik hem niet zie.
"Die was zijn Engels boek weer eens vergeten, dus die is hij even halen."
Ik knik en dan lopen we samen richting de ingang van de school.
Als Jake en ik richting mijn kluisje lopen word ik tegen gehouden door een harde stem die mijn naam roept.
Ik draai me om en zie Mae boos naar me toe lopen.
"Ik laat jullie wel even alleen." zegt Jake en loopt dan verder naar zijn kluisje.
"Wat is er?" vraag ik aan Mae die me boos aan kijkt.
"Ik weet niet wat er allemaal tussen jullie aan de hand is maar Nick is niet op school en ik weet wel bijna zeker dat het door jou komt."
"Door mij? Waarschijnlijk is hij gewoon ziek of zo." zeg ik.
"Nick is nooit ziek, en als hij ziek is komt hij nog steeds naar school, dat weet je." zegt ze en slaat haar armen over elkaar.
"Waarom vraag je dit aan mij, je kan hem ook gewoon bellen."
"Omdat ik hem gisteren overstuur van je weg zag lopen tijdens je voetbalwedstrijd. Ik wilde naar hem toe lopen om te vragen wat er was maar hij negeerde me. Vanochtend belde ik hem maar hij nam niet op en nu is hij ook niet op school."
Ik zucht diep en kijk even naar mijn voeten omdat ik niks weet om terug te zeggen.
"Matt, jullie zijn nu al vijf jaar beste vrienden, wat is er toch aan de hand?" vraagt ze waarna ze haar hand op mijn schouder legt waardoor ik op kijk.
"Ik kan je dat niet vertellen." zeg ik en laat haar achter in de gang.
Zo snel als ik kan pak ik mijn boeken uit mijn kluisje en loop richting het lokaal.

Ik ben één van de eerste in de klas.
Ik ga op mijn plek achterin de klas zitten en laat mijn hoofd steunen op mijn hand terwijl ik naar buiten kijk.
"Hey, alles oké?" vraagt Alex die naast me komt zitten.
Ik kijk even om en knik.
"Ja prima." zeg ik.
Blijkbaar gaat de tijd erg snel als je uit het raam aan het staren bent want de hele klas zit al weer vol.
Behalve de plek van Nick.
Ik zucht zacht en pak dan mijn boeken uit mijn tas.

De les is zoals gewoonlijk heel saai en ik zit maar wat voor me uit te staren.
Ik kom pas uit mijn trans als iedereen opeens naar me kijkt.
"Mathias?" vraagt de docent.
"Huh, wat?" mompel ik.
"Ga maar naar de directeur, je zit al de hele les niet op te letten."
Ik rol met mijn ogen, sta op en pak mijn spullen.
Als ik mijn rugzak over mijn schouder heb gegooid loop ik de deur uit.
De gangen zijn leeg omdat iedereen in de les zit en daarom schrik ik van een jongen die de hoek om komt lopen.
Als hij naar me opkijkt zie ik dat het Nick is.
Als hij mij ziet betrekt zijn gezicht en loopt hij zo snel mogelijk langs me.
Ik kijk nog even achterom tot hij het lokaal in gaat.
Zelf loop ik richting de trappen naar de uitgang van de school.
Ik ga echt niet naar de directeur.
Ik kan net zo goed naar huis gaan.
Ik haal mijn fiets van het slot en fiets naar huis.

Gelukkig ben ik alleen thuis zodat niemand kan vragen waarom ik al thuis ben.
Ik zet mijn fiets in de schuur en loop dan naar binnen.
Ik laat mezelf op de bank vallen en zet de televisie aan ook al is er nooit iets leuks op.
"Mathias?" vraagt mijn moeder die in de deuropening staat.
"Wat doe jij hier?" vraag ik.
"Wat doe jíj hier?" vraagt ze en wijst naar mij.
Ik haal mijn schouders op.
"Ik had geen zin meer." zeg ik simpelweg.
Mijn moeder haar ogen worden groot.
"Geen zin meer?"
Ik druk de televisie uit, pak mijn tas en loop richting mijn moeder.
"Waar denk jij naartoe te gaan?" vraagt ze verbaasd als ik langs haar heen de gang in wil lopen.
"Naar boven." zeg ik kortaf.
Mijn moeder zucht en laat me er door.
Ze is altijd al een makkelijke moeder geweest vooral sinds we terug zijn verhuist.
Ze weet dat ik het moeilijk heb en daar houdt ze ook rekening mee.
Misschien iets te veel.