It's just a Game ✔

006

Nicks p.o.v.

Ik sta in de coulissen te wachten tot ik op moet.
Steeds meer mensen komen de zaal in.
Langzaam loopt de zaal vol en ik heb mijn ouders en Max ook al binnen zien komen.
Maar Mathias heb ik nog nergens gezien.
Hij komt bij elk optreden kijken.
Of in elk geval, kwam.

Nog steeds zie ik hem niet.
Ik word terug geroepen door mijn muziek leraar.
Volgens mij is hij nog zenuwachtiger dan ik, maar hij hoeft niet eens iets te doen.
Ik voel me leeg, ik heb nog nooit opgetreden zonder dat Mathias erbij was.
Zal het wel goed gaan?
Wat nou als ik een black-out krijg.

"Nick Carter, je moet als volgende." zegt een man die over het schema gaat.
Ik heb het hele verhaal dat mijn leraar vertelde niet meegekregen.
Ik zucht en probeer me te ontspannen.
Langzaam loop ik terug naar het doek van de coulissen waar ik langs probeer te kijken zonder dat iemand me ziet.
Zelf kan ik niks zien doordat de zaal nu helemaal donker is.

"Nick, je moet op. Wat blijf je daar nou staan?"
"Sorry." antwoord ik en loop het podium op.
Het is geen groot podium en de zaal is ook zeker niet groot.
Iedereen die optreedt krijgt vier kaartjes die hij of zij mag geven aan de personen die diegene wil dat komt kijken.
Ik geef die van mij altijd aan mijn ouders, Max en Mathias.
Dit keer ook.
Maar waarschijnlijk komt Matt niet.

Ik ga zitten op het piano krukje en krijg dan een seintje dat ik mag beginnen.
Ik probeer mijn vingers te ontspannen omdat ze zo aan het trillen zijn.
Zacht druk ik de toetsen in van de piano waardoor er tonen uit komen.
Het ging in het begin niet zo goed door de zenuwen maar het gaat al beter.
Er komt mooie muziek uit en dan begint Lucy met zingen.
Ze zit bij mij op de muziek school maar doet aan zingen.
Al vijf jaar spelen we samen en het ging altijd super goed.
Tussen het liedje door moet ik even stoppen en gaat Lucy verder met zingen.
Ik heb zo tijd genoeg om de zaal door te kijken.
Ik ga elk hoofd langs tot ik bij die van mijn ouders en Max kom.
Snel kijk ik verder en dan maakt mijn hart een sprongetje.
Mathias is gekomen.
Er komt een glimlach op mijn gezicht en het ziet er waarschijnlijk heel raar uit voor de mensen in het publiek.

Het blauwe licht begint drie keer kort te knipperen en dat is mijn sein dat ik weer verder moet spelen.
De rest gaat fantastisch goed en daarom ben ik heel trots op mezelf.

De show is afgelopen en meteen loop ik de kleedkamer uit naar de hal waar meestal iedereen nog iets gaat drinken.
"Wat was je weer goed Nick, ik ben trots op je." zegt mijn moeder enthousiast als ik bij ze aan tafel ga zitten.
Ze geeft me een kus op mijn wang en ik krijg een high five van mijn vader en Max.
"Wil je ook wat drinken?" vraagt mam.
"Ja lekker, doe maar een cola." antwoord ik en dan gaan mijn ogen door de hal om te kijken of Mathias er nog is.
Na een paar minuten zie ik hem uit de zaal komen.
"Ik ga even naar Matt." zeg ik en sta op om vervolgens naar Mathias te lopen.

Mathias staat bij een tafel in de hoek van de hal op zijn telefoon.
"Je bent gekomen." zeg ik en als ik het hardop uitspreek klinkt het bijna nep.
Hij draait zich naar me om.
"Natuurlijk kom ik, ik kom toch altijd."
"Ik dacht dat je boos was." zeg ik en kijk naar mijn schoenen. "Ga je vanmiddag nog met me mee?"
Hij knikt.
"Ik kan niet voor altijd mijn beste vriend ontlopen." zegt hij glimlachend.
"Ik dacht dat je zei dat je dat niet deed."
"Ik zei dat ik je niet negeerde, ik heb niks gezegt over ontlopen." en dan lachen we allebei.
Ik kan niet zonder Mathias.
Hij is mijn beste vriend en ik wil dat dat voor altijd zo blijft.

"Mijn ouders zijn daar nog wat aan het drinken, wil je er bij komen zitten of wil je gelijk door naar mijn huis?"
"Laten we gaan, ik ben hier nu wel lang genoeg geweest." zegt hij lachend.
"Oké, let's go."
Ik stuur mijn moeder een berichtje dat ik naar huis ben gegaan ook al zit ze hier nog geen tien meter vandaan met mijn cola.
Mathias en ik fietsen samen naar mijn huis.