It's just a Game ✔

033

Nicks p.o.v.

"Freya?" zeg ik zacht en schud haar een beetje heen en weer. "We zijn er."
Met een slaperig gezicht wordt ze wakker en komt ze omhoog van mijn schouder.
Als één van de laatste stappen we uit de bus en lopen we naar onze fietsen.
"Kan je afspreken?" vraagt Freya als ze haar tas in haar krat zet.
"Uhm.. ja hoor." geef ik als antwoord.
We stappen op onze fiets en rijden de fietsenstalling uit.
"Naar wie gaan we?" vraag ik als we moeten afslaan en mijn huis niet dezelfde kant op is als die van Freya.
"laten we naar mij gaan." zegt ze en slaat links af.
Ik volg haar voorbeeld en samen fietsen we naar haar huis.

Na een ritje van 10 minuten komen we aan bij een standaard rijtjeshuis waar we onze fietsen in de achtertuin zetten en via de achterdeur naar binnen gaan.
"Hoi." zegt Freya als we binnen lopen.
Meteen draaien twee hoofden, van een man en een vrouw onze kant op vanaf de bank.
Ze staan allebei op en lopen naar ons toe wat me een beetje zenuwachtig maakt.
"Stef, de pleegvader van Freya en Ryan." zegt de man en steekt zijn hand naar me uit.
Pleegvader?
Ryan?
Ik kijk even vragend naar Freya die er stil bij staat en dan pak ik de hand van Stef.
"Nick, vriend van Freya." zeg ik.
"Stef, ze is nu al 12 jaar bij ons. Moet je jezelf nog steeds haar pleegvader noemen?"
"Ik ben er gewoon nog niet aan gewend." zegt hij en loopt dan weg naar de keuken of zo.
"Danielle, moeder van Freya." stelt ze zich voor en ik schud haar hand.
"Nick." zeg ik nog eens.
"Leuk om kennis te maken, Freya neemt eigenlijk nooit vrienden mee van school."
Weer kijk ik om naar Freya die er nog steeds stil bij staat.
"Ik zal jullie wel even alleen laten." besluit Danielle en loopt dan ook de keuken in.
Ik hoor nog vaag iets over Freya en het woord 'vader' en dan begint Freya te praten.
"Zullen we naar boven gaan?" vraagt ze en zonder antwoord te geven trekt ze me al mee aan mijn arm.
De ouders van Freya zien er alles behalve uit zoals Freya.
Niet alleen omdat ze blijkbaar niet haar biologische ouders zijn maar ze dragen allemaal nette kleding en het huis is helemaal wit, licht roze en licht geel.
Wat ik zelf nooit zou uitkiezen.
Freya daarentegen is juist heel donker gekleed met een piercing door haar neus en wel 6 oorbellen in elk oor.
Je zou niet verwachten dat haar ouders het goed zouden keuren.

Ze trekt me haar kamer in en doet dan de deur achter haar dicht.
"Sorry, mijn ouders zijn een beetje raar. Let maar niet op ze." zegt ze en gaat op de rand van haar bed zitten.
Ik daarentegen ben gefascineerd door haar kamer.
Één muur is wit en de andere drie zijn donker blauw geverfd.
Haar bed is helemaal zwart, er ligt een zwart kleed op de vloer, haar bureau is zwart, haar stoel is zwart en haar kast is donker grijs.
Als ik alles in me op heb genomen ga ik naast haar op bed zitten.
"Ik wist niet dat je pleegouders had." begin ik.
Meteen kijkt ze omlaag naar haar handen die op haar schoot liggen.
Haar blonde haren hangen een beetje voor haar gezicht.
"Toen ik 1 jaar was en mijn broer 3 werden we in een weeshuis gezet want onze ouders "konden niet meer voor ons zorgen."" begint ze en doet een plukje van haar haar achter haar oor.
Langzaam kijkt ze naar me op.
"Na twee jaar kwamen Stef en Danielle en die namen ons mee. Ik praat er nooit over."
Ze schrikt op als er op de deur wordt geklopt.
"Kom maar." zegt ze.
De deur gaat open en een jongen komt erachter vandaan.
Hij heeft dezelfde kleur blonde haren als Freya en zijn ogen zien er vanaf hier donker uit.
Verder is hij donker gekleed en één arm staat vol met tattoos.
"Is dit je broer?" vraag ik starend naar de jongen.
Ze knikt.
"Dit is Ryan." zegt ze.
"Nick." stel ik me voor aan de jongen die Ryan heet.
"Vriendje?" vraagt hij.
Ik schud mijn hoofd.
"Gewoon een vriend." zeg ik snel.
Ryan knikt en wendt zich dan tot Freya.
"Ik ga zo naar de winkel, heb jij nog iets nodig?"
"Nee." zegt ze terug.
"Oké, zie je later." en dan is hij weg.

"Hij is heel aardig hoor. Dat lijkt hij alleen niet heel erg." zegt ze een beetje lachend.
Waarschijnlijk omdat mijn gezicht nog een beetje bang staat.
"Waarom is iedereen zo verbaasd dat je een vriend hebt." vraag ik me af.
"Omdat ik naast jou geen vrienden heb."
Mijn hoofd draait snel haar kant op en ik kijk haar verbaasd aan.
"Niemand?"
"Niemand."
"Wat doe je dan altijd in de pauze?"
"Dan zoek ik mijn broer op en ga bij hem en zijn vrienden zitten. Ook al mogen die vrienden mij helemaal niet."
"Waarom ben je nooit bij ons komen zitten?"
"Ik wilde jullie niet lastig vallen." zegt ze iets zachter en kijkt weer naar haar handen.
"Morgen kom je bij ons zitten, of je het nou wil of niet." zeg ik en sla een arm om haar schouder.
"Ik wil niet gemeen over komen maar.." begin ik weer. "Heb je je ooit anders gekleed dan zoals je je nu kleed?"
"Natuurlijk." zegt ze. "Op de basisschool trokken mijn ouders me altijd van die bloesjes met kraagjes aan waarover ik dan een trui trok en een rokje eronder maar dat was gewoon niks voor mij. Toen ik naar de middelbare school ging, me zoals nu begon te kleden en ik geen vrienden kreeg heb ik het nog wel een paar keer geprobeerd en zelfs toen kwam niemand naar me toe. Het ligt vast gewoon aan mij."
"Hé." zeg ik en draai haar hoofd mijn kant op. "Het ligt niet aan jou, geloof me. Je bent geweldig."
Ik zie haar ogen over mijn gezicht gaan en rusten op mijn lippen.
Snel kijkt ze weer terug in mijn ogen maar ze gaan weer terug naar mijn lippen.

Plotseling leunt ze naar voren en haar lippen raken kort die van mij.
Met rode wangen trekt ze terug en kijkt ze me een beetje beschaamd aan.
Maar dat gebeurt niet voor lang want ik sluit mijn ogen en druk de mijne terug op die van haar.
Ik merk dat ze kort verstijft maar als ik mijn hand op haar wang leg ontspant ze weer.
Onze lippen bewegen synchroon over elkaar.
Freya's handen liggen al snel op mijn borst en mijn andere hand leg ik op haar schouder.
Een kleine glimlach komt op haar gezicht en daarna trekt ze me een stukje het bed op.
Ze laat zich op haar rug vallen en ik klim boven op haar.
Steunend op mijn knieën leun ik boven haar en onze lippen verbreken het contact niet.
Langzaam laat ik mijn handen onder haar shirtje gaan en breng ik hem langzaam naar boven maar ze verbreekt de zoen en haar handen pakken die van mij vast.
"Wat is er?" vraag ik zacht.
"Ik.. ik heb het nog nooit gedaan." zegt ze een beetje beschaamd alsof het erg is.
"Ben je nog maagd?" vraag ik.
Ze knikt en slaat haar handen voor haar gezicht.
"Hé." zeg ik zo geruststellend mogelijk en haar handen van haar gezicht. "Dat is toch helemaal niet erg. We kunnen zo lang wachten tot jij er klaar voor bent."
"Echt?" vraagt ze.
Ik laat me naast haar op het bed vallen en trek haar dicht tegen me aan.
"Natuurlijk."