It's just a Game ✔

036

Nicks p.o.v.

Langzaam ontwaak ik uit mijn slaap en komt er een verschrikkelijke hoofdpijn mijn hoofd binnen.
Wat is er gisteren allemaal gebeurt?
Ik probeer na te denken maar mijn hoofd doet te veel pijn daarvoor.
"Goede middag." zegt Mathias die vrolijk mijn kamer in loopt.
Hij zet een dienblad op het bed waar een glas water, een paracetamol en een ontbijtje op staan.
Hij kijkt me glimlachend aan.
"Dank je." zeg ik en pak zo snel ik kan het glas en de paracetamol.
Als ik hem heb doorgeslikt herinner ik me weer iets.
"Was Finn gisteren op het feest?" vraag ik.
Ik zie Mathias een beetje verstijven.
Snel schud hij zijn hoofd.
"Nee." zegt hij snel.
"Dan herinner ik het me vast verkeerd."  
"Herinner je je überhaupt nog iets?"
"Niet echt." antwoord ik.

Na een half uur heb ik mijn ontbijt op en sta ik op om me om te kleden.
Plotseling schiet er iets me te binnen.
"Wie heb ik gister gezoend?" vraag ik een beetje in paniek.
Bang dat ik een kompleet onbekend persoon heb afgelikt.
"Ik.. ik zou het niet weten." zegt hij en wrijft met zijn hand over zijn bovenarm.
"Misschien heb je je dat ook verbeeld."
"Nee, ik weet het zeker. Ik stond in de hal voor de wc en er was nog iemand. Ik heb alleen geen idee wie."
Mathias haalt zijn schouders op.
"Maar ik ga erachter komen." zeg ik zelfverzekerd en loop dan de deur uit.
Mathias volgt me.
Als ik beneden kom is alleen mijn moeder er.
"Goede morgen lieverd." zegt ze.
"Morgen." mompel ik terug.
"Heb jij geen wedstrijd?" vraag ik aan Matt.
"Vanavond pas." zegt hij.
"Je kan hier wel blijven tot je moet voetballen, dan kunnen we samen gaan."
"Is goed, maar dan moeten we wel even langs mijn huis voor mijn spullen."
"Prima."
En verder halen we de middag door op de bank kijkend naar de televisie.

"Laten we gaan." zegt Mathias als het 7 uur is.
We staan op en trekken onze jassen aan.
"Wij gaan!" roep ik naar boven, waar mijn moeder is.
Ook trekken we onze schoenen aan en vervolgens gaan we de deur uit.
We beginnen onze reis naar Mathias' huis en daarna naar de voetbalclub.
Ik heb geluk dat Mathias vaak thuis speelt want anders moest ik naar weet ik niet waar en weet ik niet hoe ver.
Als we aankomen bij zijn huis wacht ik buiten tot Mathias zijn tas heeft gehaald en weer naar buiten komt wandelen.
"We kunnen gaan." zegt hij en gooit zijn tas in mijn krat.

"Hey Matt." roept Jake als we hem tegenkomen bij de kleedkamers. "En Nick."
"Hoi." zeg ik terug en Mathias begroet hem ook.
Het is flink afgekoeld de laatste paar dagen ook al is het zomer.
Wrijvend in mijn handen ga ik tegen de muur naast de deur van de kleedkamer staan.
"Je mag wel binnenkomen hoor." zegt Mathias als hij de kleedkamer in wil lopen.
Zonder hem dat een tweede keer te laten zeggen loop ik achter hem aan de kleedkamer in.
Ik ken eigenlijk heel zijn team wel.
Ik ga op het enige stukje bank wat nog over is zitten en kijk toe hoe Mathias zijn shirt over zijn hoofd trekt.
Aan dit uitzicht kan ik wel wennen.
"Ik weet het, daar wordt je spontaan gay van." zegt Jake lachend.
Dan pas merk ik dat ik naar Mathias aan het staren ben.
Ik kijk hem geschrokken aan.
"Ik maak maar een grapje joh." zegt hij en gaat weer verder met omkleden.

"Hup hup, de wedstrijd begint zo." roept de coach door de kleedkamer.
"Hé Nick." zegt hij als hij mij ziet.
Ik geef een zwakke 'hoi' terug en dan loopt hij weer weg.
Niet veel later is iedereen klaar en lopen we met zijn allen de kleedkamer uit, naar het veld.
Ik blijf achter het hek staan en kijk toe hoe het hele team warm loopt.

Eindelijk is deze saaie wedstrijd afgelopen.
Het is 0-0 gebleven en er is niks spannends gebeurt.
Het enige wat er is gebeurt is dat de temperatuur nog meer omlaag is gegaan.
"Kom mee, je hoeft hier echt niet in de kou te wachten." zegt Mathias en trekt me mee de kleedkamer in.
Vanaf mijn 12e tot mijn 13e heb ik in dit team gevoetbald tot ik een blessure kreeg aan mijn voet en ik het niet meer kon doen.
Daarom ken ik bijna iedereen uit het team en de coach heel goed.

Ik ga weer op dezelfde plek op het houten bankje zitten en kijk een beetje om me heen.
Dan pas herinner ik me dat deze jongens na elke wedstrijd gaan douchen.
Dit kan niet goed gaan.
Ik probeer niet te kijken maar als Mathias zijn kleding uit heeft getrokken kan ik het niet laten om even te kijken.
Ik voel dat mijn zaakje het niet zo rustig kan houden beneden.
"Ik uhm.. moet gaan." zeg ik snel.
"Waarheen?" vraagt Mathias en uit alle paniek antwoord ik: "Ja." en dan race ik de kleedkamer uit.
Naar mijn fiets en ik fiets zo snel ik kan weg.

Als ik thuis kom zijn mijn hormonen eindelijk een beetje tot rust gekomen.
"Hey Nick." begroet Max me.
"Hoi." zegt Chris die naast hem zit.
"Hey, wat doen jullie?"
"We moeten een opdracht voor school doen."
"Ik dacht dat jullie niet meer samen mochten werken."
"Alleen bij Nederlands want zij is aardig." zegt Max.
"Willen jullie wat drinken?" vraag ik als ik richting de keuken loop.
"Ja lekker." zegt Chris en Max knikt.

Als ik drie glazen heb gevuld met cola loop ik terug naar de tafel.
Onhandig zet ik er één neer voor Max, één voor Chris en die van mijzelf tegenover die van hun.
Ik ga zelf ook op een stoel zitten en pak mijn telefoon erbij.
Ik scroll wat door Instagram en klik uiteindelijk op het plusje onderin, waar ik naar wat foto's kijk.
Al snel zie ik een selfie die ik samen met Freya had gemaakt.
Ik klik hem aan en druk op "volgende"
waar ik een caption neerzet.
Ik ben niet zo van de lange quotes en zet er gewoon twee emojis neer.
"☺️❤️"
Als ik dat heb gedaan druk ik op "delen" en dan komt het loadbalkje in beeld wat betekend dat mijn telefoon hem aan het plaatsen is.
Ik klik mijn telefoon uit, drink mijn laatste slok uit mijn glas en sta dan op om naar boven te gaan.

Eenmaal boven aangekomen gooi ik mijn rugzak op mijn bureau, plof ik neer op mijn stoel en begin aan mijn huiswerk voor morgen.