It's just a Game ✔

021

Nicks p.o.v.

Uitgeput loop ik door de gangen van school.
Gisteren kon ik niet meer in slaap komen.
Ik loop het lokaal in en kijk de klas rond voor een plek waar ik kan zitten.
Er zit nog niemand op mijn plek maar als ik daar ga zitten komt Finn er zeker weten naast zitten.
Verder is er weer alleen een plek over naast Freya.
Iedereen vind haar raar maar volgens mij valt dat best mee.
Ik heb geen hele gesprekken met haar gehad maar ik heb wel eens vaker naast haar gezeten.
Ik laat me neerzakken op de stoel naast haar.
Ze kijkt me een beetje verbaasd aan maar ik glimlach gewoon en pak mijn boeken uit mijn tas.
Niet veel later komt Finn de klas in.
Hij kijkt even om zich heen en als hij oogcontact probeert te maken met mij draai ik me snel weg.
Hij loopt gelijk door naar zijn plek en dan begint de les.

"Oké klas, we gaan het vandaag hebben over de verslagen." begint meneer Jenkins. "Deze verslagen gaan jullie maken in tweetallen. Iedereen gaat met de persoon die naast je zit en Finn mag met." even kijkt hij rond in de klas.
Ik kruis mijn vingers en hoop dat hij niet Freya en mij kiest.
"Molly en Jack." zegt hij uiteindelijk.
Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond.
"Jullie maken een verslag over jullie voeding. Niet alleen zoeken jullie van alles op, jullie gaan ook een voeding-schema maken over je eigen voeding. Je kan alle informatie vinden in de documenten die ik jullie heb gestuurd in de mail. Dan kunnen jullie nu alvast aan het werk."
Ik draai me om naar Freya.
"Wanneer wil je afspreken om eraan te werken?" vraag ik.
"Morgen?" vraagt ze.
Ik denk even na.
"Is goed, als je om 10 uur bij mijn huis bent kunnen we tot 2 uur eraan werken."
"Klinkt goed." zegt ze en pakt een papiertje waar ze wat getallen op schrijft.
Daarna schuift ze hem naar mijn tafel.
"Stuur me maar een berichtje met het adres." zegt ze.
Ik knik langzaam.
"Oké."

In de pauze loop ik in mijn eentje door de gang maar mijn kluisje.
Ik heb even geen zin in de mensheid.
Even alleen zijn kan geen kwaad.
Maar daar had ik ongelijk in.
Met een harde klap raakt mijn hoofd de muur en een hand houdt me stevig vast.
Ik kijk recht in de ogen van Thomas.
"Jij weer." mompel ik.
"Wat zei je daar?" roept hij streng.
"N-niks." stotter ik. "Kan je me loslaten?"
"Nou.. nee." zegt hij en voor ik het weet raakt zijn vuist mijn oog al.
Eindelijk was die een beetje genezen.
Een kreun verlaat mijn mond.
Hij laat me los en ik val op de grond.
Daarna volgt een voet in mijn maag.
En nog één.
Happend naar adem probeer ik weg te komen maar hij blijft me maar schoppen.
"What the fuck ben jij aan het doen?!" roept een stem aan de andere kant van de gang.
Door de pijn kan ik mijn hoofd niet eens meer omdraaien.
"Ik ben nog niet klaar met jou." fluistert Thomas bedreigend en loopt dan weg.
Ik hoor iemand naar me toe rennen.
"Oh nee." zegt de stem als hij naast me is.
Ik herken de stem maar ik kan hem niet plaatsen.
Een hand pakt mijn kin vast en volgens mij scant hij mijn hoofd op erge verwondingen.
"Je moet echt naar de dokter." zegt hij en helpt me dan opstaan.
Ik probeer opzij te kijken om het gezicht te zien maar ik zie alleen een paar licht blonde haren.
Mijn hoofd bonkt als een gek waardoor ik slecht kan nadenken.
En dan raak ik het kwijt en zie ik alleen maar zwart.

Langzaam open ik mijn ogen en meteen schiet alle pijn mijn lichaam in.
Een zachte kreun verlaat mijn lippen.
"Hey lieverd. Hoe voel je je?"
Ik kijk naast me en zie mijn moeder in een stoel zitten.
Snel kijk ik om me heen en merk dat ik in het ziekenhuis lig.
"Het gaat wel." lieg ik en ga rechtop zitten.
Opeens voel ik een hand mijn hand vastpakken en kijk naast me waar Max zit.
"Wat is er gebeurt?" vraag ik.
"Je bent flauwgevallen nadat iemand je in elkaar heeft geslagen." zegt Max. "Ace heeft je gevonden en meteen naar het ziekenhuis gebracht."
"Ace?" vraag ik.
"Ja, hij zei in ieder geval dat hij zo heet."
Ik knik.
"Wie heeft het gedaan?" vraagt mijn moeder waardoor ik mijn hoofd weer omdraai.
"Weet ik niet." lieg ik.
Natuurlijk weet ik wie het was.
Maar dat hoeven zij niet te weten.
"Hé Nick, hoe gaat het met je?" vraagt de dokter die binnen komt lopen.
"Het gaat wel." zeg ik.
Hij knikt en richt zich dan op mijn moeder.
"Er is niks ernstigs aan de hand." zegt hij. "Over een paar dagen mogen de hechtingen uit zijn hoofd en hij mag nu naar huis."
"Bedankt." zegt mijn moeder.
"Hoor je dat, je mag naar huis." zegt mijn moeder alsof ik drie ben.
Ik kijk haar afkeurend aan.
"Ik ben 17 mam, geen baby." en dan sta ik op.
Even wankel ik door de duizeligheid maar dan gaat alles weer goed.
"Laten we gaan."

«»

"Nick." roept Max als hij mijn kamer in stormt.
"Er is iemand voor je."
Ik schrik op en kijk op mijn wekker.
Shit, het is al vijf over 10.
"Zeg maar dat ik er zo aankom." zeg ik en spring uit bed.
Alles in mijn lichaam doet pijn door gisteren, maar ik probeer het te negeren.
Max loopt weer naar beneden.
Ik trek snel wat kleding aan en ren dan naar beneden.
Als ik de woonkamer in loop zie ik Max en Freya samen aan tafel zitten.
"Goede morgen." zeg ik als ik de kamer in loop.
Freya kijkt op van haar telefoon en glimlacht naar me.
"Goede morgen, verslapen?" zegt ze.
Ik knik en ga naast haar zitten.
"Laten we maar gelijk beginnen." zeg ik en open mijn biologie boek.
Freya opent haar laptop en start hem op.

We zijn al drie uur bezig met ons verslag en het gaat erg goed.
Het is ondertussen al 1 uur.
Plots staat Max op en rent zo ongeveer de deur uit.
"Waar ga jij heen?" roep ik hem na.
"Naar Chris." roept hij terug.
Zacht lach ik.
"Die twee zijn niet uit elkaar te halen." zeg ik en wend me weer op Freya.
Ook zij heeft een lachje op haar gezicht staan.
"Moet ik trouwens nog om een bepaalde tijd weg?" vraagt ze.
"Om twee uur moet ik naar een voetbalwedstrijd van mijn beste vriend." zeg ik en ik merk nu pas op hoe blij ik ben dat het weer goed is tussen ons twee.
Bij Freya op haar gezicht wordt haar glimlach nog iets groter.
"Wat?" vraag ik.
"Je ogen."
"Wat is er met mijn ogen."
"Toen je zei 'beste vriend' begonnen ze helemaal te stralen."
Ik voel mijn wangen warm worden en ik draai snel mijn hoofd weg.
"Ik zal wel vast gaan." zegt ze en staat dan op.
Ze gooit haar rugzak over haar schouder als ze die heeft ingepakt.
"We kunnen volgende week nog wel een keer afspreken om het af te maken."
"Is goed." zeg ik.
Ik loop met haar mee naar de voordeur.
"Veel plezier bij je beste vriend hè." zegt ze met een knipoog en loopt dan weg.
Ik frons.
Waarvoor was die knipoog.
Ik sluit de deur en loop de trap op naar boven.
Daar kleed ik me om voor de wedstrijd.

Ik open de deur om naar buiten te lopen, naar mijn fiets en zie dan opeens Mathias langs fietsen.
"Hey Matt." roep ik waardoor hij op kijkt.
hij stopt onmiddellijk en fietst dan een stukje terug.
"Jij hebt er zo te zien zin in." zegt hij.
"Hoezo?" vraag ik.
"Het is nog niet eens half twee en je gaat nu al naar de voetbalvelden."
"Oeps." zeg ik.
Mathias lacht waardoor ik ook moet lachen.
Zijn lach is zo aanstekelijk.
Ik stap op mijn fiets en ga dan naar de weg waar Mathias staat met zijn fiets.
Samen fietsen we weg.