It's just a Game ✔

020

[ hoofdstuk 20 alweer 🎈 wat gaat de tijd toch snel ]

Mathias' p.o.v.

"Ik was van plan Finn morgen officieel te vragen." zegt Nick.
Ik voel een steek in mijn hart.
"Dan ben ik net optijd geweest." zeg ik maar heb er gelijk spijt van.
Het klonk suf.
Zoiets zeg je op deze momenten niet.
Ik hoor Nick luid zuchten.
"Het spijt me." zeg ik en kijk naar mijn vingers die aan de pijp van mijn broek frummelen.
"Nee, ik moet sorry zeggen." zegt Nick en hij gaat weer rechtop zitten. "Ik heb je gewoon aan de kant gezet. Ik snap dat je mijn vriend niet meer wilde zijn."
Zijn stem klinkt gebroken.
"Wat moet ik nu doen? Hij heeft een spelletje met me gespeeld." zegt hij.
"Je moet zijn spel tegen hem gebruiken." zeg ik. "Laat het spel hém bespelen."
Nick knikt in zichzelf alsof hij een plan bedenkt.
"Ik weet wel iets." zegt hij en staat op. "Ik ga het nu meteen doen."
Ik kijk hem na hoe hij de kamer uitloopt, de gang in.
"Hé Matt." zegt hij nog als hij zich omdraait.
"Ja?"
"Bedankt." en na die woorden loopt hij de deur uit.

'Bedankt.' zei hij.
Bedankt.
Bedankt?
Waar zei hij bedankt voor.
Diep zucht ik en sta dan op om naar boven te gaan.
Het maakt me van binnen zo blij dat hij me gelooft want in het begin had ik verwacht dat hij Finn zou beschermen.
Als ik boven ben open ik mijn laptop en start ik Skype op.
Op mijn telefoon app ik Lindsey.

Ik: Hey Linds, kan je Skypen?

Al snel komt ze online.

Lindsey: Is goed, even opstarten

Ik wacht tot het witte bolletje naast haar profielfoto groen wordt.
Ik schrik op als het bel geluid mijn kamer vult.
Ik beantwoord het gesprek en een glimlachende Lindsey komt in beeld.
"Hey." begroet ze me en zwaait.
"Hey." zeg ik terug. "Ik heb je heel veel te vertellen."

[ sorry voor de plotselinge switch ]

Nicks p.o.v.

Daar sta ik dan, voor Finns huis.
Ik zei tegen Mathias dat ik wist wat ik ging doen, maar ik heb geen idee wat er zo gaat gebeuren.
Van binnen ben ik heel bang omdat ik al vaak heb mee gemaakt dat ik de wereld vergeet en mijn gevoelens alles overnemen.
Meestal eindigt dat met mijn lippen op die van Finn.
Een diepe zucht verlaat mijn mond en dan druk ik op de bel.
Mijn hart begint als een gek te kloppen.
De deur gaat open en Finn staat in de deur opening.
"Hey." zegt hij en een glimlach verschijnt op zijn gezicht.
"Hallo." zeg ik zo kalm mogelijk.
Finn leunt naar voren om me een kus te geven maar ik stap langs hem heen het huis in.
"Alles oké?" vraagt hij verbaasd.
Ik ben even stil en probeer kalm iets te zeggen maar mijn boosheid haalt dat in.
"Waar the fuck denk jij mee bezig te zijn?!" roep ik kwaad door het hele huis.
"Waar heb je het over?" vraagt hij alsof hij van niks weet.
"Ik heb mijn relatie opgegeven voor jou, en jij doet maar alsof?!" schreeuw ik en het voelt alsof ik in brand sta.
"Nick calm down, waar heb je het over?" zegt Finn en wil naar me toe lopen maar ik loop een stuk achteruit.
"Oh doe maar niet alsof je van niks weet, Mathias heeft me álles verteld." zeg ik en voel dat mijn wangen nat worden.
Boos veeg ik de tranen van mijn gezicht.
"Over je vorige school en over het "plan". Ik weet álles! Weet je.." zeg ik buitenadem. "Ik wilde je morgen gaan vragen, het officieel maken. Maar alles, álles was maar een spel!"
Finn staat verstijft in de deuropening terwijl ik mezelf belachelijk sta te maken in de woonkamer.
"Hoe kan je?!" roep ik. "Hoe kan je me dit aan doen?"
Ik word iets rustiger.
"Ik hielt van je."
"Nick laat het me uitleggen." probeert Finn.
"Wat valt er uit te leggen?"
"Het was een spel, maar de gevoelens waren echt. Ik vertelde Ace dat ik een nieuw plan had omdat ik je leuk vind." hij komt weer wat dichterbij maar ik zet een stap achteruit.
Ergens klinkt het heel logisch want wat zou de reden zijn om mijn leven te verpesten.
Ik heb hem nooit iets aangedaan.
Hij kende me niet eens.
"Ik geloof je niet. Hoe moet ik je ooit nog vertrouwen?"
"Nick.."
"Nee! Laat me met rust!" roep ik en ren zo snel mogelijk langs hem heen het huis uit.
Ik spring op mijn fiets en fiets zo snel ik kan naar huis.
Zo snel heb ik nooit eerder gefietst.

Als ik thuis kom weet ik niet hoe snel ik mijn kamer in moet rennen.
Max en mam negeer ik volkomen.
Ik doe mijn deur op het slot en laat mezelf op mijn bed vallen.
Tranen stromen over mijn wangen als watervallen.
Ik maak mezelf klein op mijn bed en laat mezelf huilen.
Tot ik in slaap val.

Ik word wakker met hele plakkerige ogen.
Langzaam ga ik rechtop in bed zitten en kijk op mijn klok die aangeeft dat het 2:51 is.
Bijna drie uur 's nachts.
Ik stap uit bed en haal mijn deur van het slot.
Zo stil als ik kan loop ik naar de badkamer.
Langzaam open ik de deur en glip erdoorheen.
Ik loop naar de wasbak en kijk in de spiegel.
Mijn ogen zijn helemaal rood van het huilen.
Ik open de kraan en hou mijn handen eronder.
Als mijn handen vol zijn gelopen met water duw ik ze in mijn gezicht.
Daarna draai ik de kraan weer dicht en droog mijn handen af met een handdoek.
Ik kijk opnieuw naar mezelf in de spiegel.
Mijn licht bruine haren plakken aan mijn voorhoofd door het water.
Mijn blauwe ogen vallen niet meer op door al het rood eromheen.
Ik zie er niet uit.
Zacht zucht ik.
Ik loop naar de douche en draai hem dan aan.
Mijn shirt trek ik over mijn hoofd en mijn broek en boxers laat ik van mijn lichaam omlaag glijden.
Ik stap de douche cabine binnen en laat de warme stralen over mijn huid stromen.

Als ik klaar ben draai ik de douche uit en droog mezelf af met een handdoek.
Ik wikkel hem om mijn lichaam en loop daarna de badkamer uit.
"Nick, wat ben jij nou aan het doen?" vraagt de slaperige stem van Max.
Zo te zien heb ik hem wakker gemaakt.
"Ik ging even douchen." zeg ik rustig.
"Om drie uur 's nachts?" vraagt hij verbaast en ik knik.
"Ja." zeg ik.
"Oké, welterusten." zegt hij en loopt dan weer terug zijn kamer in.
Zo te zien was die niet helemaal wakker.
Ik haal mijn schouders op en loop weer terug naar mijn kamer.
Ik trek een onderbroek en een joggingbroek aan en ga dan op mijn bed liggen.
Alles was weer goed en zou zelfs beter worden.
Maar nu is alles weer verpest en een chaos.