It's just a Game ✔

005

Nicks p.o.v.

Het is vijf uur in de ochtend en ik heb sinds twee uur niet meer geslapen.
Sinds Finn me opnieuw gekust heeft kan ik nergens anders meer aan denken.
Om vijf uur ben ik opgestaan, mezelf omgekleed en naar huis gefietst.
Waarom voelde die kus zo goed.
Ik begin steeds harder te fietsen.
Officieel ben ik vreemd gegaan.
Ik fiets nog harder, uit frustratie.
Hoe hij naar me keek en me daarna opnieuw kuste.
Dat beeld krijg ik nooit meer uit mijn hoofd.
Ik fiets nog harder en voor dat ik het weet ben ik thuis.
En dan opeens gaan mijn gedachtes naar iets heel anders.
Heel even ben ik de rest van de wereld vergeten.

Max.

Waarschijnlijk ligt hij thuis alweer te slapen met mam of pap naast hem.
Meestal ben ik degene die naast hem lig.
Bijna altijd als hij weer een aanval heeft gehad zegt hij dat ik de enige ben die hij bij zich wil hebben.
Waarom mijn ouders me dan wegsturen weet ik niet, maar ik wil niet lastig gaan doen omdat ze het al zwaar genoeg hebben.
Het begon allemaal ongeveer twee jaar geleden.
Het kwam uit het niets.
We zaten met zijn vieren aan de keukentafel te eten en opeens kreeg hij een bloedneus.
Mijn moeder liep naar de keuken om wat keukenpapier te halen maar ze kon niks vinden.
Mijn vader ging erbij staan om te helpen maar ik riep dat ik wel wat ging wc papier ging halen.
Toen we terug bij de tafel kwamen lag Max bewusteloos op de tafel omringt door zijn eigen bloed.
Mijn moeder belde meteen 112.
We gingen naar het ziekenhuis en daar is hij een paar nachten gebleven om testen te doen en te kijken of het niet vaker gebeurde.
Na een paar dagen mocht hij naar huis en was alles weer goed, maar na een half jaar gebeurde weer hetzelfde.
Niemand weet waar het door komt.

Mijn ouders zijn daarom ook altijd heel bezorgd.
Hij zegt altijd dat ik de enige ben samen met Chris die hij bij zich in de buurt wilt hebben in die momenten.

Zo zacht mogelijk open ik de deur en stap naar binnen.
Ik trap mijn schoenen uit en ren dan zo zacht maar snel mogelijk naar boven.
De deur van Max zijn kamer staat open en mijn moeder ligt te slapen in een stoel.
Max ligt ook als een blok te slapen.
Opgelucht zucht ik.
Ik kijk op de klok en zie dat het kwart voor zes is.
Slapen gaat me niet meer lukken dus besluit ik om een ontbijt te maken voor mijn ouders en Max.

«»

Voor me uit starend zit in de aula met Mae.
Olivia moest naar de ortho, Mathias gaat er bijna nooit meer bij zitten, Finn heb ik nog niet gezien en verwacht ook niet dat hij erbij komt zitten en Ace en Evie zullen wel ergens aan het zoenen zijn in de wc's.

"Kan je vanmiddag mee naar mij?" vraagt Mae met haar typische lieve glimlachje waar je geen nee tegen kan zeggen.
Ik knik.
"Ja, gezellig." zeg ik erachteraan.
Dan gaat de bel en we lopen samen naar boven maar hebben niet dezelfde les.
Alleen Mathias en ik hebben Grieks van onze vrienden.

Als ik het lokaal binnen loop zie ik Mathias nog niet en ga ik op de enige helemaal lege tafel zitten.
Normaal zit ik bij Grieks meestal naast Levi maar die in vandaag naast Liam gaan zitten.
Even later komt Mathias ook binnenlopen.
Hij kijkt even rond en ik zie hem zuchten als hij ziet dat hij naast mij moet zitten.
Zonder ook maar iets te zeggen legt hij zijn boeken op de tafel naast me en gaat zitten.

"Ga je me nu de rest van het schooljaar negeren omdat ik niks verkeerd heb gedaan?" vraag ik.
"Ik negeer je niet."
Ik rol met mijn ogen en open mijn boeken.
"Kan je morgen mee naar mijn huis?" vraag ik.
Even is Matt stil.
"Oké, prima, waarom ook niet." zegt hij en gaat aan het werk.
Er verschijnt een klein glimlachje op mijn gezicht.
Dat is ook weer geregeld.

Na school fiets ik met Mae naar mijn huis.
Het is al een tijdje geleden dat we hebben afgesproken.
Ik heb eigenlijk geen idee waarom.

We komen aan bij mijn huis.
Zo te zien is Chris er want zijn fiets staat voor de deur.
Mae en ik lopen naar binnen de woonkamer in.
Er is niemand.
"Wil je iets drinken?" vraag ik.
"Ja, lekker." zegt Mae.