ၿမိဳ႕ပ်က္ျဖစ္သည္မို႔ အေဆာက္အဦးေတြက ၿပိဳက်ပ်က္စီးေနသည္မ်ားကို လိုက္ၾကည့္ေနရင္းကေန သူမ ဓါတ္ပံုမ်ား တျဖတ္ျဖတ္ ရိုက္သြားသည္။ ေရွးေဟာင္းလက္ရာမ်ားက ခမ္းခမ္းနားနား ရွိလွသည္။ လူသြားလူလာ သိပ္မရွိသည့္ ေနရာျဖစ္လုိ႔လား မသိ။ လက္ရာမ်ားက မပ်က္မစီး ရွိေနေသးသည္။ သူမ သေဘာက်သြားသည္။ ဒီလုိေနရာက လူမသိေလ ေကာင္းေလပင္။ လူသိမ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် လူမ်ား လာေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေရွးေဟာင္းလက္ရာတို႔ ပ်က္သြားသည္က မ်ားသည္။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကပါ အဆစ္ ထိခိုက္ေသးသည္။
အေဆာက္အဦးေဟာင္း တစ္ခု၏ ၿခံဝေရွ႕ကို သူမေရာက္ေတာ့ အံ့ၾသသြားသည္။ တံခါးပ်က္ကေန လွမ္းျမင္ေနရသည့္ အခန္းတစ္ခု၏ တံခါးက သူမအာရံုကို ဖမ္းစားထားသည္။ သူမ ထိုအိမ္ဝင္းထဲ ဝင္ရန္ ေျခလွမ္း လွမ္းလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခုကို နင္းမိသြားသျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္လုိက္သည္။
"လက္စြပ္ေလးပါလား…"
ေကာက္ၿပီး ၾကည့္မိလိုက္သည္။
"ဖီးနစ္ငွက္ပံုေလးပဲ…. လွလိုက္တာ…."
လက္စြပ္ကို ၾကည့္ေနတုန္းမွာပင္ ေရွာင္ေဖးက သူမအနားေရာက္လာသည္။
"မို႔ရန္… ဘာေတြ႕လို႔လဲ…"
"ဒီမွာေလ… လက္စြပ္တစ္ကြင္း ေကာက္ရလို႔… ငါနဲ႔လိုက္လား…"
လက္စြပ္ကို သူမ၏ ဘယ္ဘက္လက္သူၾကြယ္တြင္ စြပ္လိုက္သည္။ သူမလက္ေခ်ာင္းႏွင့္ တိုင္းလုပ္ထားသလို ကြက္တိပင္။ ေငြႏွင့္ျပဳလုပ္ထားသည္မို႔ ေနေရာင္အထိတြင္ အေရာင္လက္သြားသည္။
"မို႔ရန္… ဘယ္သူဟာမွန္း မသိဘဲနဲ႔ ေလွ်ာက္စြပ္မေနနဲ႔ဦး… က်ိန္စာေတြ ဘာေတြ တိုက္ထားရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မတုန္း…"
"အာ.. နင္ကလည္း… မဆိုင္ပါဘူး… ငါက လွလုိ႔ ဝတ္ၾကည့္တာပါ… ျပန္ခၽြတ္ၿပီး သူ႔ေနရာမွာပဲ ျပန္ထားလိုက္ေတာ့မယ္…"
လက္စြပ္ကို ျပန္ခၽြတ္လိုက္သည္။
"ဘယ္လိုလုပ္ ၾကပ္ေနရတာလဲ…"
ဝတ္ၾကည့္တုန္းက ေလွ်ာေလွ်ာရွဴရွဴဝင္သြားေသာ လက္စြပ္သည္ ယခုေတာ့ ခၽြတ္လုိ႔ မရေတာ့ေခ်။ ဘယ္လိုပဲ ဆြဲခၽြတ္ခၽြတ္ မရေတာ့သည့္အတြက္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
