ျဖစ္ခဲ့သမွ် အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အေတာ္ႀကီး ဆန္းၾကယ္လြန္းလွသည္ဟု မို႔ရန္ ေတြးမိလိုက္သည္။ ပထမ… ဘာမွန္းမသိသည့္ ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ နဂါးတံခါးကို ေတြ႕သည္။ ဒုတိယ သူမ ၿမိဳ႕ပ်က္ထဲကေန လက္စြပ္တစ္ကြင္း ေကာက္ရသည္။ တတိယ… သူမ ဟြားဟူေတာင္ၾကားထဲ ျပဳတ္က်သည္။ စတုတၳ… သူမကို လူမွားသည္… အမွန္ေတာ့ လူမွားျခင္းထက္ ဘာလို႔ေရွးေခတ္ႀကီးကို ေရာက္သြားရသနည္း။
အခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက သူမအေပၚ သက္ေရာက္သြားတာလား။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ လမ္းေပၚတြင္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကသည့္ လူမ်ား၊ အေဆာက္အဦးမ်ားက သူမ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို အမွားမဟုတ္ေၾကာင္း ပံ့ပိုးေပးေနသည္။ ႀကီးစြာေသာ သက္ျပင္းကို ခ်လိုက္ရင္း မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္ခ်လိုက္သည္။
"မျဖစ္ႏိုင္တာ…"
သူမ ဘယ္လုိျပန္ရမလဲ။ အျပင္းအထန္စဥ္းစားေပမယ့္ အေျဖက ထြက္မလာ။ ငိုခ်င္လာသည္။
"မမေလး… ေနမေကာင္းလို႔လား…"
"ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး…"
"ခဏနားလိုက္ပါလား မမေလး… ေျခေထာက္ေတြ ျပန္နာေနဦးမယ္…"
တကယ္ေတာ့ သူမေျခေထာက္က လမ္းေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္လို႔ ရေနၿပီျဖစ္သည္။ အားရွီႏွင့္ ကြမ္းခ်ီက သူမကို အစိုးရိမ္လြန္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ခြင့္မျပဳျခင္းပင္။ ဒီေန႔မွ သူမ သူတို႔ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ဖို႔ မဟားဒရား ေျပာၿပီးမွ နားညည္းသက္သာသြားသည္။ ေက်ာက္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္မိလုိက္ခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွ လူ၄ဦး အိမ္ဝင္းထဲ ေဆာင့္ၾကြားၾကြား ဝင္လာသည္ကို လွမ္းျမင္သျဖင့္
"အားရွီ… ဧည့္သည္ေတြထင္တယ္…"
အားရွီက ထုိ၄ဦးကိုလည္း ျမင္ေရာ မ်က္ႏွာတြင္ ေသြးမရွိေတာ့သလို ျဖဴေရာ္သြားသည္။ ႏႈတ္မွလည္း
"ဒုတိယနဲ႔… တတိယ မမေလး…"
အားရွီေျပာတဲ့ ေမြးစားသမီးဆိုတာျဖစ္မယ္ဟု ခန္႔မွန္းမိလိုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီး ၄ဦးထဲမွ ႏွစ္ဦးက သူမအနားေရာက္သည္ႏွင့္ သူမကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ေတာ့သည္။
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
