"ျမန္ျမန္လုပ္… ပစၥည္းေတြ တစ္ခုမွ မက်န္ေစနဲ႔…"
ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ ဂစ္တာေသတၱာငယ္ကို သူမေက်ာတြင္ ျဖစ္သလို ပိုးလြယ္ေပးလုိက္ၾကၿပီး ပုခံုးကေန တစ္ေယာက္၊ ေျခေထာက္ကေန တစ္ေယာက္စီ သယ္မကာ ေရတံခြန္စပ္သို႔ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။
"တစ္… ႏွစ္…. သံုး…"
ေလဟာနယ္ထဲသို႔ ခႏၶာကုိယ္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ေရထဲသို႔ က်သြားသည္။ ေရတံခြန္ေဘးနားရွိ လူတစ္စုက ဓါတ္မီးျဖင့္ သူမျမဳပ္သြားသည့္ ေနရာသုိ႔ ထိုးၾကည့္ၿပီး
"ျပန္မေပၚလာေတာ့ဘူး…"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့… ငါတို႔ ျပန္ၾကရေအာင္…"
"ဟိုေကာင္က ဘယ္လို သတင္းရသြားလဲမသိဘူး… ငါတို႔ေတြ အေထာင္းခံရေတာ့မယ္..."
ကားစက္ႏႈိးသံက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာအုပ္တြင္ အသံက်ယ္လြန္းလွသည္။ ကားမီးေရာင္သည္ မၾကာမီေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ေတာအုပ္သည္လည္း ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
------------------------------------
"မုိ႔ရန္… ျပန္လာခဲ့…"
"မင္း… မသြားရဘူး…"
ညငွက္တို႔ ေအာ္သံကလြဲၿပီး ၿငိမ္သက္ေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ ခပ္တိုးတိုး ညည္းညဴသံက ထြက္လာသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ ခုတင္ေပၚမွ လူငယ္သည္ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္လုိက္ၿပီး အသက္ကို ျပင္းျပင္းလုရွဴေနရရွာသည္။
"ဒီအိပ္မက္က ဘယ္လိုႀကီးလဲ… ဘာလုိ႔ ခဏခဏ မက္ေနရတာလဲ…"
အၿမဲျမင္မက္ေနသည့္ အိပ္မက္က သူ႔ကို စိတ္ရႈပ္ေစသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ အမည္ကို သူကေခၚေနကာ ထိုမိန္းကေလး မထြက္သြားေအာင္ ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳးစားတားဆီးေနရသနည္း။ မိန္းကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို သူမွတ္မိဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ဝိုးတဝါး မ်က္ႏွာေလးက မွတ္မိဖို႔ မလြယ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အိပ္မက္မွ ႏိႈးလာသည္ႏွင့္ ထိုခပ္ေရးေရး မ်က္ႏွာကို ဘယ္လုိမွ မမွတ္မိေတာ့။
ေရတေကာင္းမွ ေရတစ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လုိက္ၿပီး စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ ေက်ာက္စိမ္းလက္ေကာက္ကေလးကို အျမတ္တႏိုး ေကာက္ယူကာ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ျဖင့္ မထိရက္ မကိုင္ရက္သလို ယူလုိက္သည္။
ВЫ ЧИТАЕТЕ
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Исторические романыအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
