ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ေနၿပီးသကာလ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူမေတာထဲတြင္ မ်က္စိလည္လာသည္။
ဒီသစ္ပင္ကို ခုနက ျမင္ဖူးသလိုလုိ၊ အဲ့… ဒီပန္းေရာပဲ…၊ ေဟာဒီက ၿခံဳပုတ္ႀကီး… ဟင္.. ဒီေနရာေလးလည္း ေရာက္ဖူးသလိုလို..
ငါ ေတာေမွာက္ေနတာမ်ားလား…. အိစ္…!!!
ငိုခ်င္သြားသည္။ ဒီေတာက ဝကၤဘာလို ျဖစ္ေနသည္မ်ားလား။ ဘယ္လုိ ျပန္ထြက္ရပါ့။
"ေဟ့… ရပ္စမ္း…."
အမိန္႔ေပးသံတစ္ခုကို ၾကားရသျဖင့္ ဝမ္းသာလံုး ဆို႔သြားသည္။ လူ.. လူသံ။ အိမ္ျပန္လို႔ရၿပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အားရပါးရ ၿပံဳးလုိက္ၿပီး အမိန္႔ေပးသူကို ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ဟမ္… ဒီလူ ဝတ္ထားတာႀကီးက…
သြားပါၿပီ… မဟုတ္ပါေစနဲ႔…!
ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ျမင္ဖူးသည့္ ေရွးတုန္းက သူခုိးဂ်ပိုးေတြ ဝတ္တတ္သည့္ ဖ်င္ၾကမ္းအဝတ္တို႔ကို ဝတ္ထားကာ ပုဆိန္တစ္လက္ကိုလည္း လက္တြင္ ကိုင္ထားသည္။ ဝတ္ပံုစားပံုက ေပတီးေပစုတ္ျဖစ္သလို ရုပ္ကလည္း ေပတီးေပစုတ္။
ေသစမ္း… ငါ.. အရင္ေခတ္ကို ျပန္ေရာက္ေနျပန္ၿပီ…!!
"မင္း အသက္ရွင္ခ်င္ရင္ အဲ့ဒါ င့ါကို ေပးစမ္း…"
သူမေနာက္ေက်ာတြင္ ပိုးထားသည့္ ဂစ္တာကို ေမးေင့ါျပသည္။ ေသာက္က်ိဳးနဲ… ဓါးျပနဲ႔ လာေတြ႕ေနတယ္…!!
"ေပးလုိ႔ ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား… မင္း နားကန္းေနတာလား…"
"ဦးေလးႀကီး… ဒါ ဘယ္ေနရာလဲ… ဘယ္ေခတ္ကို ေရာက္ေနတာလဲဟင္…"
"ေဟ့ေကာင္ေလး… မင္း င့ါကိုေတြ႕လုိ႔ ေသြးေၾကာင္သြားတာလား… ဒီေတာထဲ ဝင္လာၿပီးေတာ့ င့ါကို မသိဘူးေပါ့ေလ… ဒါ င့ါကို စိန္ေခၚလုိက္တာပဲ…"
"ဦးေလးႀကီးက ဘယ္သူတုန္း… တစ္ခါမွ မဆံုဖူးေတာ့ မသိလို႔…"
"ထြီ… မင္းမေသခင္ေတာ့ ငါ့နာမည္ၾကားဖူးေအာင္ ေျပာရတာေပါ့… ငါက ဒီဝကၤဘာေတာႀကီးက ေတာပုန္းႀကီးဖူ… မင္းစကားမမ်ားေနနဲ႔… အဲဒီေသတၱာေလး င့ါကိုေပးစမ္း…"
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
