မုိ႔ရန္ ဘာမွ ဆက္မေမးေတာ့ေခ်။ သူ႕ကို ဂရုစိုက္ေပးသည့္ လူတစ္ေယာက္က ဒီလိုအေဝးကို ခရီးသြားမယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္း အားငယ္ခ်င္သြားသည္။ သူမ၏ အေဖဟုေခၚသည့္ ယြမ္သခင္ႀကီးက သူမကို သိပ္ၿပီးဂရုတစိုက္ မရွိလွ။ တခါတေလမွ နန္းေတာ္က ျပန္လာသည္မုိ႔ ပိုဆိုးသည္။ ေရမရသည့္ ပန္းလို ညွိဳးက်သြားသည့္ ညီမျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို ကြမ္းခ်ီ မျမင္ရက္။ တာဝန္က တာဝန္ေပမို႔ ညီမေလးကို တစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့ရဦးမည္။
"အားရန္… အစ္ကိုမရွိတုန္း အစစအရာရာ ဂရုစိုက္ပါ… အစ္ကိုေျပာတာ နားလည္လား…"
"ဟုတ္ကဲ့…"
ဟိုသားအမိ ၃ေယာက္ကို ရည္ရြယ္ေျပာမွန္း မို႔ရန္သိလိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ ယြမ္ကြမ္းခ်ီလည္း ဒီအေၾကာင္း သိထားပံုရသည္ဟု ထင္မိသည္။ ကြမ္းခ်ီက မုိ႔ရန္၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူလုိက္ၿပီး
"အားရန္… ဒါ ညီမေလးရဲ႕ ၁၆ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔တုန္းက အစ္ကို လက္ေဆာင္ မေပးရေသးဘူး…"
မို႔ရန္ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ၾကာဖူးပံုစံ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ေငြဆံထိုးေလးကို ၾကည့္ရင္း ခုနက ေျပာလိုက္သည့္ စကားတို႔ကို ျပန္စဥ္းစားေနသည္။ ဘာတဲ့… ၁၆ႏွစ္… ဟုတ္မွလည္း လုပ္စမ္းပါ… ငါက ၂၂ႏွစ္ ရွိၿပီ… ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္…!
---------------------------------------------------
"မမေလး မအိပ္ေသးဘူးလား…"
"အင္း… ခဏေနမွ…"
"ယြမ္သခင္ေလးကို သတိရေနတာလားဟင္…"
အားရွီေမးသည့္ ေမးခြန္းက ရိုးရိုးေပမယ့္ သူမ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕သြားသည္။ ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္ အားရွီက သူမကို မေႏွာင့္ယွက္ေတာ့ဘဲ သူမေဘးနားတြင္ ရို႕ရို႕ေလး လာရပ္သည္။ အိတ္ေဆာင္နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ နာရီလက္တံက ၁၀နာရီကို ညႊန္ျပေနသည္။ သူမက ညဘက္ ေတာ္ရံုႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္တတ္သည့္အတြက္ ဒီအခ်ိန္က ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ အားရွီကေတာ့ ထိုသုိ႔မဟုတ္။ တဝါးဝါး ခုိးသမ္းေနရင္း ကိုယ္လံုးက ယိုင္တိုင္တုိင္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
"အားရွီ… သြားအိပ္ေတာ့ေလ…"
"မမေလးမွ မအိပ္ေသးတာ…"
"ငါ ခဏေန အိပ္ေတာ့မွာ… သြားေတာ့…"
"ဟုတ္ကဲ့…"
အားရွီ သူမအခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့မွ ကြမ္းခ်ီေပးခဲ့သည့္ ၾကာဖူးဆံထိုးေလးကို ထုတ္လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ ဆံထိုးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနရင္း ဆံထိုးတြင္ တစ္ခုခု ထူးျခားေနသည္ဟု ခံစားေနရသည္။ လိုက္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႕သျဖင့္ စိတ္ထင္တာ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးလုိက္ၿပီး ၾကာဖူးေလးကို လက္ႏွင့္ လွည့္ကစားၾကည့္သည္။
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
