ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"

အပုိင္း (၂၂)

ျမင္းလွည္း ၃စီးႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ လူအေယာက္ ၂၀ခန္႔သည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္သလို ၾကည့္ရင္း လမ္းဟုမမည္သည့္ လွည္းလမ္းမွတဆင့္ ခပ္သြက္သြက္ သြားေနၾကသည္။
အလယ္ျမင္းလွည္း၏ ေရွ႕အေပါက္မွ ေခါင္းတစ္လံုး ျပဴထြက္လာၿပီး လွည္းေမာင္းသူကို ေမးလုိက္သည္။

"က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ၿပီလား…"

"အင္း…."

လွည္းေမာင္းသူက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျဖသည္။

"စိတ္…. စိတ္ခ်ရပါတယ္ေနာ္…"

လွည္းေမာင္းသူက ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး

"သူေဌး… က်ေနာ္တို႔ သြားေနက်ပါ…. စိတ္ခ်... ဘာမွ မျဖစ္ဘူး…"

သူေဌးဆိုသူ တိတ္သြားၿပီး သူ႔ေခါင္းက လွည္းတြင္း ျပန္ဝင္သြားသည္။ သူတို႔အုပ္စု ေတာတြင္းသို႔ သုတ္ေခ်တင္ ဝင္သြားၾကေလသည္။ ႏွစ္နာရီခန္႔အၾကာ ခရီးႏွင္ၿပီးေနာက္ ေတာတြင္းတစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ျမင္းတို႔ ရုတ္တရက္ရပ္သြားသည္။ ျမင္းလွည္းေမာင္းသူက ျမင္းကိုသြားရန္ အတင္းရိုက္ပုတ္ ေမာင္းေသာ္လည္း ျမင္းခြာတို႔က ေျမႀကီးတြင္ အေသစြဲထားသည့္အလား။ တံု႔တံု႔မွ် မလႈပ္။ ဓါးလွံတို႔ ကိုင္စြဲထားသည့္ လူမ်ားက လွည္းပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းလိုက္ၿပီး အရပ္၁၀မ်က္ႏွာကို ပတ္ခ်ာလည္ ၾကည့္ၾကေသာ္လည္း မသကၤာစရာ ဘာမွ်မေတြ႕ေခ်။

ခဏအၾကာတြင္ တင္းပုတ္၊ ပုဆိန္၊ ခ်ိန္သီးစသည့္ လက္နက္တို႔ကို ဟန္ေရးတျပျပျဖင့္ လူ (၉) ဦး အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္လာၾကၿပီး တစ္ဦးက

"ေဟ့… ပစၥည္းကို ထားခဲ့မလား… အသက္ကို ဖက္နဲ႔ ထုပ္မလား…. ႀကိဳက္ရာေရြး…."

ထိုသူ၏ စကားေၾကာင့္ အားလံုး ဆံြ႔အသြားၾကသည္။ ဘယ္ဟာပဲေရြးေရြး တိုက္ရမွာပဲကို…!

က်ားးးးးးး………

ကုန္သည္အဖဲြ႕မွ တစ္ဦးက ေအာ္ၿပီးေျပးဝင္လာသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ က်န္လက္နက္ကိုင္လူမ်ားကလည္း အသိဝင္လာကာ ဓါးျပအဖဲြ႕ကို ဝင္တိုက္ၾကသည္။

ျမင္းလွည္းထဲမွ ေခါင္းတစ္လံုး ထပ္ျပဴထြက္လာၿပီး လွည္းေမာင္းသူကို ေမးလိုက္သည္။

"မင္းေျပာေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆို…."

"အင္း…. ေသရံုကလဲြလို႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး…"

"…………"

"သူေဌး… မေသခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကာကြယ္ေတာ့…"

ဓါးတစ္လက္ကို လွမ္းေပးလိုက္ၿပီး ျမင္းလွည္းသမားလည္း တိုက္ပြဲထဲ ခုန္ဝင္သြားေတာ့သည္။

"နင္တို႔… နင္တို႔… ငါ့ကို လိမ္တယ္…. ငါ့ေငြေတြ ကုန္ပါၿပီ…"

သူေဌးဆိုသူ သိပ္မေအာ္လိုက္ရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ခၽြန္ျမေနသည့္ လွံတစ္ေခ်ာင္းက သူ႔ကိုယ္ထဲ ေဖာက္ဝင္သြားသည္ကို အံ့ၾသတႀကီးငံု႔ၾကည့္ရင္း အသက္ထြက္သြားရွာသည္။

-----------------------------------------

"စစ္သူႀကီး… သတင္းပို႔ပါတယ္…"

ယာယီရြက္ဖ်င္တဲသို႔ ေျပးဝင္လာသည့္ တပ္သားငယ္ေၾကာင့္ စာေရးေနသည္ကို ရပ္လိုက္ၿပီး

"ေျပာ…"

"က်ိဳးၿမိဳ႕က ရိကၡာလာပို႔တဲ့ အကူတပ္ငယ္ ဝကၤဘာေတာင္ၾကားမွာ တိုက္ခိုက္ခံရပါတယ္… တပ္သားအေယာက္ ၂၀ က်ဆံုးၿပီး ၁ဦး လြတ္ေျမာက္လာပါတယ္…"

သတင္းေၾကာင့္ ဟြာရွန္႔ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လုိက္မိသည္။

"ဒဏ္ရာရလာတဲ့ တပ္သားကို အရင္ဆံုး ေသခ်ာကုသေပးလိုက္ပါ… မင္းသြားလို႔ရၿပီ… ဝူဟန္.. အဲ့ဒီေျမပံုယူလာခဲ့…"

လက္ေထာက္စစ္သူႀကီးျဖစ္သည့္ ဝူဟန္က ဝကၤဘာေတာင္တည္ရွိသည့္ ေျမပံုသားေရခ်ပ္ကို ယူလာၿပီး သီးျခားစားပြဲတစ္ခုေပၚ ျဖန္႔ခင္းလိုက္သည္။ ေျမပံုကို ၾကည့္ရင္း ဟြာရွန္႔ အလိုမက် ျဖစ္သြားသည္။

"ဝူဟန္… ေျမပံုက ဒီေလာက္ပဲ အခ်က္အလက္ရွိတာလား…"

"စစ္သူႀကီး… ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ရွာေဖြၿပီးပါၿပီ… ဘယ္သူကမွ ဒီေတာင္ၾကားဘက္ကို ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ မေရာက္ဖူးၾကေတာ့ ေျမပံုက မျပည့္စံုဘူး… အဲဒီေတာင္ၾကားမွာ ေတာပုန္းဓါးျပႀကီးစိုးေနတာ ၾကာပါၿပီ… သူတို႔က နယ္ေျမကၽြမ္းက်င္လြန္းေတာ့ သူတို႔ကို ဖမ္းမိတဲ့သူ မရွိခဲ့ပါဘူး…."

"စစ္တပ္ရဲ႕ ရိကၡာကို ျဖတ္တိုက္ရတဲ့အထိ အတင့္ရဲတာေတာ့ ငါ သေဘာမက်ဘူး…"

"တပ္ထဲမွာ ဝကၤဘာေတာင္ၾကားဘက္ သြားဖူးတဲ့သူ ဘယ္သူရွိလဲ…"

ဝူဟန္က အလုိက္သိစြာျဖင့္

"က်ေနာ္လူစုထားေပးပါ့မယ္ စစ္သူႀကီး…"

သူ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္သည္။ တပ္ရိကၡာလွည္းကိုေတာင္ ဝင္တိုက္ရဲသည့္ ဒီဓါးျပအဖြဲ႕ကို သူ လက္လႊတ္ထားလို႔ မျဖစ္ေပ။ ရိကၡာက အမ်ားႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ အစားအေသာက္အတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ ဆားမ်ား ထည့္ေပးလုိက္သည့္ အလွည့္က်မွ ဒီလုိျဖစ္ရသည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္မွာလို႔ရေသာ္လည္း အမိႈက္ကစ ျပႆဒ္မီးေလာင္ေတာ့ မျဖစ္သြားေစခ်င္။ ခ်င္ႏိုင္ငံ၏ တပ္စုကိုပင္ ရန္စရဲသည့္ အဖဲြ႕ကိုေတာ့ ေနာင္မလုပ္ရဲေအာင္ ဆံုးမမွ ျဖစ္ေခ်မည္။