"အစ္ကိုႀကီး…. ဘယ္သြားျပန္ၿပီလဲ…"
"အစ္ကိုႀကီး… ဘယ္သူ႕ကို ေခၚလာတာလဲ…"
သူမကို ျပဴးတူးၿပဲတဲ ၾကည့္ၿပီး ေတာပုန္းဖူကို ေမးေနေသာ အသက္ ၃၀နဲ႔ ၃၅ ၾကားေလာက္ရွိမည့္ လူ ၇ဦးကို ခပ္တည္တည္ပင္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ဒါက … ဒါက.... အဲ… ငါ ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး…"
"ဒီလိုကြာ…. ငါ အျပင္ထြက္တုန္း ဒီေကာင္ေလးကို ေတြ႕လာတယ္… သူ႔ဆီက တိုက္ဖို႔ႀကံလိုက္တာ… မထင္မွတ္ဘဲ ဒီညွပ္စိ…"
ဒိုင္းကနဲ ေရာက္လာေသာ အၾကည့္ေၾကာင့္ ေတာပုန္းဖူ တံေထြးတစ္ခ်က္ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။
"ဒီက ေကာင္ေလးက ငါတို႔ထက္ ကိုယ္ခံပညာ ကၽြမ္းတယ္… အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း အရႈံးေပးလိုက္ရၿပီး သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္ တင္ခဲ့ရတယ္…."
ကၽြတ္စီကၽြတ္စီ ထြက္လာသည့္ တီးတိုးသံေတြေၾကာင့္ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔လိုက္ၿပီး သူ႔စကားကုိ ျပန္ဆက္သည္။
"ညီေလးတို႔… ငါတို႔ အရႈံးမရွိပါဘူး… ဒီက ေကာင္ေလးက ငါတို႔ထက္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိပံုေပၚတယ္… ငါတို႔ လူအင္အား ပိုေတာင့္လာတယ္လုိ႔ပဲ သေဘာထား…"
"…………"
"…………"
"ေကာင္ေလး… မင္းနာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ…"
ရုတ္တရက္ သူမနာမည္ကို ေမးလာေသာေၾကာင့္ မို႔ရန္ ပါးစပ္ကေန ေတြ႕ကရာ နာမည္တစ္ခုကို ရြတ္ျပလုိက္သည္။
"ပါဝါရိန္းဂ်ား….."
"ဟမ္… ပါဝါ… ဘာ..."
သူမ၏ စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ ေလသံက ေဆာင့္ထြက္လာျပန္သည္။
"ပါ… ဝါ…. ရိန္း… ဂ်ား…."
တစ္လံုးခ်င္း ရြတ္ျပလိုက္ကာ
"ရိန္းဂ်ားလို႔လည္း ေခၚလို႔ရပါတယ္…"
"ညီေလးရိန္း…. အဲ့… ေခါင္းေဆာင္ရိန္းကို က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ကေန ႀကိဳဆိုပါတယ္…."
"ဒါဆို ႀကိဳဆိုပြဲေလး ဘာေလး လုပ္ေလ… ဒီလုိရမလား…"
"ဟုတ္သားပဲ… ညီေလးတို႔ ျမန္ျမန္ျပင္ၾက…"
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
