ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"

အပိုင္း (၂၆)

ငါက ေျပးဖို႔ရယ္ လူမွားဖုိ႔ရယ္ ကံဇာတာ ပါတာလား… အားအားရိွ ေျပးလႊားေနရတယ္…. ငိုးမ ဘဝ…!!!!!

သူမကိုယ္ သူမက်ိန္ဆဲလုိက္သည္။ ကြမ္းခ်ီအိမ္တြင္ မေနဘဲ ဖင္ယားၿပီး ျပန္ခဲ့သည္ကိုေတြးမိေတာ့ ေနာင္တရသလုိလုိ။ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေမာလာသည္။ ေနာက္ကလည္း မွီလာေတာ့မည္။ ကုန္းျမင့္လွ်ိဳတစ္ခုနားေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ရန္အလို႔ငွာ ေအာက္သို႔ခုန္ခ်လိုက္သည္။ ေအာက္သို႔က်သြားသည္ႏွင့္ ေျခေထာက္မ်က္သြားသည္ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္။ ပုန္းဖို႔ ေနရာရွာရန္ ဟိုဟိုဒီဒီ လွည့္ၾကည့္ရင္း ေက်ာက္စြန္းအမိုးေအာက္ေတြ႕သျဖင့္ ေျပးဝင္သည္။

အု… ဝူး….

သူမပါးစပ္ကို လက္တစ္ဖက္က လွမ္းပိတ္ျခင္းခံရသည့္အျပင္ လူကိုပါ ဆြဲယူျခင္းခံရသည္။ အတင္းရုန္းကန္ရန္ ေျခလက္တို႔ကို လႈပ္ရွားဖို႔ျပင္လုိက္ရာ

"ရွဴး…. တိတ္တိတ္ေန…"

နား နားသို႔ကပ္ေျပာသံေၾကာင့္ သူမလႈပ္ရွားမႈတို႔ကို ရပ္လုိက္သည္။

ဒီလူ ဘယ္တုန္းက ရွိေနတာလဲ… ငါပဲ မျမင္မိတာလား…!!!

"မေတြ႕ဘူး…. လူခြဲရွာၾကစမ္း…"

"အရွင္ဖမ္းမိေအာင္လုပ္ၾက…."

လွ်ိဳအေပၚဘက္က စကားသံတို႔ကို ၾကားရသည့္အျပင္ ထိုသူတို႔က လွ်ိဳဘက္ကို ငံု႔ၾကည့္လာေသာေၾကာင့္ သူမကို ပါးစပ္ပိတ္ထားသည့္သူက ေျမနံရံသို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို က်ံဳ႕ၿပီးတိုးဝင္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ပိုမိုပူးကပ္သြားသည့္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သူမႏွာေခါင္းရံႈ႕သြားသည္။ ျမင္းခြာသံ၊ လူသံတုိ႔ ေဝးသထက္ေဝးသြားေတာ့မွ သူမပါးစပ္ကိုပိတ္ထားသည့္လက္အား ခဲႏိုင္သေလာက္ ခဲကာ ကိုက္လုိက္သည္။

"အား…… မင္း…."

မွတ္ထား…. အခြင့္အေရးယူခ်င္ဦး…!!!!

ထိုလူလက္က လြတ္သြားသည္ႏွင့္ ပါးစပ္က ငံက်ိက်ိေသြးစတို႔ကို ေထြးထုတ္ကာ သူမ၏ေျခတစ္ဖက္ကို အသားယူသည့္လူ၏ ရင္ဘတ္သို႔ ဝဲပ်ံေစသည္။

ဘုန္း….

"အဟြတ္… အဟြတ္… ေဝါ့…"

ေသြးတို႔ အန္လာေသာေၾကာင့္ သူမ မ်က္လံုးျပဴးသြားမိသည္။
ငါကန္တာ အဲ့ေလာက္ မျပင္းပါဘူး… ဒီလူ ဒဏ္ရာရထားတာလား….!!!

"ညီေလး…. အဟြတ္…. မင္းင့ါကို ကူတြဲေပးလို႔ရမလား…."

"ေအာ္… အင္း…."

ဒဏ္ရာရထားသည့္ လူစိမ္းတစ္ဦးကို တြဲေပးဖို႔က သူမလုပ္ႏိုင္ပါသည္။ သူမကို လိုက္ဖမ္းေနသည့္ လူတစ္စုလက္က လြတ္သြားေအာင္ ပုန္းဖို႔ကူညီခဲ့တာေၾကာင့္လည္းပါသည္။ လူစိမ္းကို သူမရဲ႕ ပခံုးေပၚမွီေစကာ လမ္းေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ရင္း

"သူတို႔ေတြက ဘာလုိ႔ခင္ဗ်ားကို အသည္းအသန္ ရွာေနတာလဲ…. ခင္ဗ်ား အေတာ္ႀကီးတဲ့ ျပစ္မႈ လုပ္ထားတာလား… ဒါဆို ခင္ဗ်ားကို မကယ္ႏုိင္ဘူးေနာ္…."

"ငါ… ဘာျပစ္မႈမွ မက်ဴးလြန္ထားဘူး…."

"ခင္ဗ်ား တစ္ခုခု လုပ္ထားလို႔ေနမွာေပါ့… ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက အျပစ္မလုပ္ထားဘူးလည္း ေျပာေသး…. ဒီမ်က္ႏွာဖံုးက တပ္ထားေသး…. ဖယ္လုိက္စမ္းပါ…"

ေျပာရင္းဆိုရင္း လက္က မ်က္ႏွာဖံုးကို ဆြဲခြာရန္ လုပ္ေနသျဖင့္ လူစိမ္းက သူမကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ သူမေျမႀကီးေပၚဖင္ထိုင္လ်က္ လဲက်သြားသလို ထိုလူစိမ္းကလည္း ေျမႀကီးေပၚျပဳတ္က်သြားသည္။

"ေဟ့လူ…. မလုပ္နဲ႔လုိ႔ေျပာရင္ ရတာပဲကို… စိတ္ႀကီးပဲ…"

လူစိမ္းကို ဆြဲထူရာတြင္ အႏွီအမ်ိဳးသားက တုတ္တုတ္မွ် မလုပ္ေတာ့။

"ေဟ့… ေသေတာ့ မေသပါနဲ႔ဦး… ငါ့ေၾကာင့္လုိ႔ေတာ့ နာမည္မထြက္ႏိုင္ဘူး…"

သတိေမ့သြားမွန္း သိသည္ႏွင့္ သူမေခါင္းကို တျဗင္းျဗင္း ကုတ္ေတာ့သည္။

"ခ်ီးထုပ္ပဲ… ငါ နင့္ခႏၶာကိုယ္ကို မ ႏိုင္တဲ့ အားမရွိဘူးဟဲ့… နင္က စစ္သားလား… သံခ်ပ္ဝတ္ႀကီးနဲ႔…"

ခဏအၾကာတြင္ ႏြယ္ႀကိဳးတို႔ျဖင့္ တုပ္ခ်ီခံထားရေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို အျခားသူတစ္ဦးက အျခားေသာ ႏြယ္ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ တရြတ္တိုက္ မႏိုင္မနင္း ဆဲြသြားသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။

-------------------------------

"ဟူး….. ေရာက္ၿပီ ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕…."

"ေခါင္းေဆာင္ရိန္း… ေတာ္ေသးတာေပါ့… အသက္ရွိေသးလုိ႔…"

"နင္တို႔ ငါေသတာကို ေစာင့္ေနၾကတာလား…
က်ေနာ္တို႔ မေျပာရဲပါဘူး… ေခါင္းေဆာင္ရိန္း … ေဗြမယူပါနဲ႔…"

"ဘယ္သူ႔ကို ေခၚခဲ့တာလဲ…."

"လမ္းမွာ ငါနဲ႔ေတြ႕လုိ႔… ဒဏ္ရာလည္း ရထားပံုရတယ္… သနားလုိ႔ေခၚလာတာ… သူ႔ကို ႏြယ္ေတြ ေျဖေပးလုိက္ပါဦး…"

သူမ လူစိမ္းနားသြားကာ

"ေဟ့လူ…. သတိရေတာ့… ဇိမ္က်မေနနဲ႔…."

ခပ္ဆတ္ဆတ္ ပုပ္ေပမယ့္ မလႈပ္သည့္လူကို စိတ္မရွည္။

"ေခါင္းေဆာင္ရယ္… က်ေနာ္တို႔ပဲ လုပ္လုိက္ပါ့မယ္…. သြားအနားယူလုိက္ပါ…."

သူမကို သံုးကေလးက အတင္းဆဲြေခၚသြားကာ သူမအခန္းထဲထည့္ၿပီး တံခါးကို ပိတ္ေပးသြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မို႔ရန္ သူမအခန္းကေန ထြက္ကာ အိမ္၏ ေဘးေထာင့္စြန္းရွိ အခန္းသို႔ လ်င္ျမန္ေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ ဝင္သြားသည္။ သူမေရာက္ေတာ့ လူစိမ္းကို ေဆးထည့္ၿပီးေနႏွင့္ၿပီ။ မ်က္ႏွာဖံုးေတာ့ မျဖဳတ္ရေသး။

"ဒဏ္ရာက ဘယ္ႏွယ့္လဲ…."

"ျပင္ပဒဏ္ရာေတြက မ်ားၿပီး အေတာ္ထိခိုက္ထားပံုရတယ္… အတြင္းဒဏ္ရာေတြက မစမ္းသပ္ရေသးဘူး…"

"ေခါင္းေဆာင္ရိန္း… သူက စစ္သားတစ္ေယာက္ပံုပဲ… က်ေနာ္တို႔ သူနဲ႔ မပတ္သက္ရင္ေကာင္းမယ္…"

"စစ္တပ္ကဆိုရင္ မကုဘဲ ထားၾကရေအာင္… တပ္ကို သတင္းပို႔လိုက္ရင္ ငါတို႔ အဖမ္းခံေနရဦးမယ္…"

"ငါတို႔ ဒီနယ္ေျမကို ကၽြမ္းတာ ေမ့ေနၾကၿပီလား… သူသတင္းပို႔လည္း ဘာလုပ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ…
ေတာ္ၾကေတာ့… လူကိုအရင္ကုၿပီးမွ ဆက္ေျပာၾကစို႔…"

မုိ႔ရန္ေၾကာင့္ ေတာပုန္းဖူတို႔အုပ္စု အသံတိတ္သြားၾကသည္။ မုိ႔ရန္အေနျဖင့္ ထိုသူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ ကယ္ခ်င္ေနမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္ကို အေျဖရွာမရေသး။ သူမအသံကလည္း စိတ္အလိုမက်ေသာေၾကာင့္ နည္းနည္းက်ယ္သြားမိသည္။

"ေဆာရီး… ခင္ဗ်ားတို႔လည္း နားေတာ့ေလ… သူ႔ကို က်ေနာ္ၾကည့္ထားလိုက္မယ္…"

ေဆာရီး…. အဲ့တာ ဘာေျပာတာလဲ!!!!

ေတာပုန္းဖူတို႔ ေရွ႕က စကားလံုးကို နားမလည္ေသာ္လည္း အခန္းထဲက အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္သြားၾကသည္။ သူမလည္း ခုတင္ေပၚရွိလူနားသို႔ တိုးကပ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာဖံုးကို ခြာသင့္ မခြာသင့္ ဦးေႏွာက္ကစဥ္းစားဆဲ ျဖစ္ေနေပမယ့္ လက္က အလိုလိုေရာက္သြားၿပီး ျဖစ္သည္။