တဒိန္းဒိန္းထိုးခုန္လာေသာ ႏွလံုးခုန္သံသည္ ေမးခြန္းေၾကာင့္ လန္႔သြားသည္ပင္။ ဘယ္သူ႔ကိုေမးသည္လဲ သူမစိတ္ထဲ သိေနသေယာင္ေယာင္။ သတိႀကီးစြာထားရင္း အမွားအယြင္းမရွိ အထစ္အေငါ့မရွိေအာင္ ဘူးခံရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
"အရွင့္သား… ဘာကိုဆိုလိုလဲဆိုတာ မသိပါဘူး…"
"အဲဒီလူ… ခံတပ္ ၄ တိုက္ပြဲတုန္းက မင္းေခၚလိုက္တဲ့လူ…."
"ေအာ္… က်ေနာ္ အစ္ကိုငါးကို ေခၚမိတာ ေျပာတာထင္ပါတယ္ စစ္သူႀကီး…"
"မင္း….."
ဟြာရွန္႔ အံႀကိတ္ရင္း လက္ေနာက္ပစ္ထားေသာ လက္တို႔သည္ က်စ္က်စ္ပါဆုပ္မိသည္။ သူမ သူ႔ကို လိမ္ေနသည္။ သူမက မ်က္ႏွာေသျဖင့္ သူဘာေမးသည္ကို မသိေယာင္ေဆာင္ထားေသာ္လည္း ထိတ္လန္႔သြားသည့္ မ်က္ဝန္းတို႔ကို သူ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ ဖမ္းမိသည္။ သူမသည္လည္း ႀကံရာပါတစ္ဦးပင္လား။ ဘယ္ကတည္းကလဲ။ အတြင္းသတင္းေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ ေပါက္ၾကားေနၿပီလဲ။ သူ သူမကို ယံုၾကည္သင့္ေသးရဲ႕လား။ က်ဥ္းေျမာင္းသြားေသာ မ်က္ဝန္းတို႔သည္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနသည့္ မို႔ရန္ကို သူလွ်ိဳဟု မစြပ္စဲြခ်င္ေသာ္လည္း။
"သြားေတာ့…"
----------------------------------------------------------
"မင္းသမီး…. မင္းသမီး… ဒီအတိုင္း အခြင့္မရွိဘဲ ဝင္သြားလို႔ မရပါဘူး…. ခဏေစာင့္ပါ…."
"ဘာလဲ… ငါ့လို မင္းသမီးက ေစာင့္ရဦးမွာလား…"
"အဲ… ဒါေပမယ့္…"
"င့ါကို မင္းသမီးလုိ႔မေခၚနဲ႔လုိ႔ ဘယ္ေလာက္ထပ္သတိေပးရဦးမွာလဲ… ငါက အရွင့္သားရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္တစ္ပါးပဲ… ရွင့္ လွ်ာ ျပတ္သြားခ်င္ေနၿပီလား…"
"မဝ့ံရဲပါဘူး… မင္းသမီး… အိုက္ယား… ဒီပါးစပ္… ၾကင္… ၾကင္ယာေတာ္ေခၽြ႕… က်ေနာ္ သြားေခၚေပးပါ့မယ္… မင္းသမီး ဒီမွာခဏေလး ေစာင့္ေပးပါ… က်ေနာ္မ်ိဳးက ၾကင္ယာေတာ္ေခၽြ႕ကိုယ္တိုင္ သြားေတြ႕ဖို႔ မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္လို႔ပါ… အထင္မလဲြပါနဲ႔… တကယ္ အထင္မလဲြပါနဲ႔…"
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
