"ေတာင္းပန္ပါတယ္ သူေဌးေရ… က်ေနာ္ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး… ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခ်စ္ရတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမေရ… က်ေနာ့္ပိုက္ဆံအားလံုး သံုးလိုက္ေတာ့မယ္… ေတာင္းပန္ပါတယ္ သူေဌးေရ… ငါ့ကို ဒုကၡေပးေနတာေတြ ရပ္ပါေတာ့… အို ဟိုက္ရား… နာ့ရီရာ နာႏုဝါ… အိုဟိုက္ရား…"
"ရိန္း… မင္းတိတ္တိတ္ေနစမ္း…. ရိန္း…"
အစ္ကိုငါး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေအာ္ေသာ္လည္း မို႔ရန္က ၾကားဟန္မတူ။ ဆိုလက္စသီခ်င္္းကို ရပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေျပာင္းဆိုေလသည္။
"နေမာ… ေအာ္မီေတာ္ေဖာ္… ဟာေလလုယာ… ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ… မုန္္တိုင္းေလေတြ ထန္ေနေတာင္မွ က်ေနာ္ ေအးေဆးျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္တယ္ေလ…. နေမာ္ ေအာ္မီေတာ္ေဖာ္… မယ္ေတာ္မာရီ… သခင္ေယရွဴတို႔က က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ၾကတယ္… အခုခ်က္ခ်င္း ငါဆရာအမိန္႔နဲ႔ အစြမ္းေတြထုတ္ၿပီး မေကာင္းဆိုးဝါးကို ခုတ္ပိုင္းလို႔ မိစၦာေတြကို ေမာင္းထုတ္ပစ္မယ္ဟဲ့…"
"ေဟ်ာင့္…. မင္း မၾကားဘူးလား…"
ဘုံုး…
အု…
"အစ္ကိုငါး… ဘာလို႔တြန္းရတာတုန္း…"
"မင္းေပါက္ကရ ေအာ္ေနတာေတြ ရပ္ေတာ့… ငါတို႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၿပီ…"
"ေအာ္… ဟုတ္.. ဟုတ္…."
ေပ်ာ္ေနေသာစိတ္ကေလးက ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က မ်က္လံုးမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္ကုန္သည္။ သီခ်င္းကို ဆက္မဆိုေတာ့ေသာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းကညည္းသံျပဳကာ တိုးတိုးေလးျဖင့္ တစ္လမ္းလံုးဆိုသြားသည္မွာ ခံတပ္၄ရွိရာ ေခ်ာင္ျပည္ငယ္သို႔တိုင္ေအာင္ပင္။ ခံတပ္ ၄နား ခ်ည္းကပ္မိသည္ႏွင့္ အားလံုးသည္အံ့ၾသႀကီးစြာ အာေမဋိတ္ျပဳသံမ်ား တိုးထြက္လာၿပီး ခဏမွ်ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။ လူေသအေလာင္းမ်ားက ေနရာအႏွံ႔ ျပန္႔ႀကဲေနသည္။ မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကား တစ္စြန္းတစျမင္ေနရသည့္ ခံတပ္၄မွာ အေဝးကေနၾကည့္ရံုမွ် အေတာ္ပင္ပ်က္စီးေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေသြးညွီနံ႔တို႔ ေလအသင့္တြင္ ပိုုမိုလိႈင္တက္လာသည့္အတြက္ မို႔ရန္ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စိတ္မျဖစ္ေအာင္ ပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္အုပ္ကာမိသည္။ ကြင္းျပင္ရွိ မီးေလာင္ေနေသာ လွည္းတို႔ လူေသအေလာင္းတို႔ကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ခံတပ္ထဲ ဝင္ၾကည့္ရန္ သင့္၊ မသင့္ကို တပ္မွဴးငယ္္၏ အမိန္႔ကိုသာ ေစာင့္ေနရသည္။
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
