အခ်ိန္ကလဲ ၆နာရီထိုးေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကေမွာင္ေနၿပီ။
လြန္ခဲ့ေသာ ၂၄ႏွစ္တာကာလ လံုး သူ႔ရဲ႕ ဘဝ မွာ ေနအဝင္ လအေမွာင္နဲ႔အတူ အိပ္တန္းတက္ခဲ့ရသည္။
ျပန္ေတြ႕မည္ မေတြးဘူး အေျဖေရေရရာရာမရွိေသာ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ကို အပင္ပန္းခံ တြက္ေနခဲ့သည္။
အခုေတာ့ ..အားလံုးက မိုးရြာၿပီးစ ေကာင္းကင္ႀကီးလို ျပာလဲ့ ရွင္းလင္းေနၿပီ။
သူသိပ္တန္ဖိုးထားရပါေသာ သူတစ္ေယာက္ကို ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့ၿပီ။
အေတြးမ်ားစြာ ေတြးရင္း ေခါက္ဆြဲ ဘူးထဲကို ေရေႏြးမ်ားေလာင္းထည့္လိုက္သည္။
" hyung .." ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ JH ၏ ေခၚသံ
" ဘာလဲ Jjaeni " သူ ျပာျပာသလဲ ေမးလိုက္မိသည္။
" အဝတ္လဲဖို႔ တစ္စံုေလာက္ ပစ္ေပးပါလား " တံခါးကိုမွီရင္း သူေျပာေနသည္။
" ေရာ့..." MH သြားေပးလိုက္သည္။ ဆက္၍
" ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဝတ္လို႔အဆင္ေျပပါ့မလား.. ေျခေထာက္ကေရာ..."
"ရပါတယ္ ...မရရလဲ ရေအာင္ဝတ္မယ္ သြားေတာ့ " သူ အဝတ္ေတြယူၿပီး တံခါးကို ဝုန္းခနဲပိတ္လိုက္သည္။
MH ရယ္ရင္းနဲ႔ပင္ ေခါက္ဆြဲဘူးမ်ားကို စားပြဲေပၚတင္လ္ုိက္သည္။
" ကေလးေလး ...သူကပဲရွက္ေနေသးတယ္.. တစ္ခန္းထဲ ေနေနတာျဖင့္ ၾကာၿပီ ... သူရွက္သြားတိုင္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ"
ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္လ်က္ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကို ေမးေထာက္ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။
××
အဝတ္အစား လဲၿပီးၿပီ။ ေဘာင္းဘီကို ခက္ခက္ ခဲခဲ ဝတ္ခဲ့ရေသာ္လည္း အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့...ဝတ္လို႔ရလို႔..မရရင္ ငါေတာ့ အမေလး.."
သူတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး အျပင္က္ိုအၾကည့္
သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ MH ကိုေတြ႕လို္က္ရသည္။
ရင္ထဲ ဒိန္းခနဲျဖစ္သြားတာေတာ့အမွန္ပင္။
အၾကည့္ျမန္ျမန္လႊဲလိုက္ၿပီး တံခါးကိုပိတ္ကာ စားပြဲဆီ လာလိုက္သည္။
YOU ARE READING
Parallel Lines (ဆုံမှတ်မရှိ)(Minhwan)
Fanfictionမျဉ်းပြိုင်နှစ်ခု ဟာ ဘယ်တော့မှ ဆုံတွေ့ကြမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ လူတွေကပြောကြတယ်။ Theory အရတော့မှန်တာပေါ့။ Practical အနေနဲ့ ကိုယ် ဖြတ်မျဉ်းတစ်ကြောင်းဆွဲပြီး မင်းဆီ အရောက်လာမယ်ဆိုရင်ရော? (Unicode သီးသန့် ကိုအောက်ဆုံးမှာဖတ်နိုင်ပါတယ် ) /// မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ခု...
