Ik & jij, Jij & ik

17.

Zuchtend loop ik door de gangen van het Ziekenhuis. Ik werk al deze hele week veel. Zodat ik vakantie kan opnemen.

Ik loop de eerste kamer binnen van een patiënt. Die gene slaapt. Ik check zijn infuus en de apparaten. Ik leg zijn medicijnen neer en de gebruikers aanwijzing. Ik verlaat de kamer. En rol de kar verder door de gang.

Zo ga ik de hele gang door. Tot ik bij de een na laatste ben. Ik loop naar binnen. Ik zie een jongen man staren uit het raam. Als hij me hoort draait hij zijn hoofd om.

"Zakaria?!" Roep ik niet te hard uit. Hij kijkt me ook geschrokken aan. "Wat is er gebeurd?!" Zeg ik bezorgd en loop naar hem toe. "Ongelukje" zegt hij. "Ongelukje? Wie heeft je neergeschoten" zeg ik en kijk naar zijn wond in zijn buik. Hij haalt zijn schouders op.

Nog steeds geschrokken kijk ik hem aan. Een traan komt op. "Wat doe jij hier?" Vraagt hij. "Ik werk hier wist je nog" "Ohja" Hij veegt mijn traan weg. "Prinsesje niet huilen" hij trekt me in een knuffel. Ik knuffel hem voorzichtig terug, ik wil hem natuurlijk niet pijn doen.

"Blijf je bij me zitten?" Vraagt hij en aait over mijn wang. "Sorry ik zou graag willen, maar ik moet verder werken" "Wanneer ben je klaar?" "Over een ander half uur dan kom ik ja?" Hij knikt. Hij drukt een kus op mijn wang. "Werkse prinses" ik krijg het warm van binnen. Hij is zo lief.

Ik leg snel zijn medicijnen neer en loop dan weg. Ik ga nog langs de laatste kamer en ga dan weer naar een andere gang waar ik het zelfde moet doen.

Meerdere vragen blijven maar door me hoofd rond spoken. Wie zou Zakaria nou neer schieten? Waarom had hij me niet verteld dat hij hier lag? En waarom doet hij er zo nuchter over? Alsof het de normaalste zaak is dat je word neer geschoten.

Ik zucht. Ik hoor mijn hersenen al kraken door al die vragen. Ik moet door gaan met me werk dan kan ik zo weer naar hem toe.

-

Ik heb me net omgekleed en me werk zit er eindelijk op. Ik loop richting de kamer van Zakaria. Ik wil net naar binnen lopen maar ik hoor een meisje lachen. Ik kijk stiekem naar binnen en zie een meisje op zijn bed zitten naast zijn benen. Ze hebben het super gezellig. Dat meisje is erg mooi.

Ik loop snel weg voor dat ze me zien. Het is vast zijn vriendin. Dus wil ik ze niet storen. Hij voelt sowieso niks voor me. Anders had hij zijn liefde allang al voor me verklaart. Weet je hoe lang we al praten. En wie zou dat meisje dan kunnen zijn? Ik heb vorige keer zijn zus gezien en dat is niet het zelfde meisje als toen.

Ik voel me emotioneel worden. Ik ben zo emotioneel geworden laatste weken. Door alles wat er afspeelt.

Ik veeg snel mijn traan weg als ik in de lift zit. Voordat iemand het ziet. De lift gaat open op verdieping 2. Er moet vast iemand naar binnen. De deuren gaan open en ik zie 2 mensen daar staan. Ze willen de lift instappen maar dan valt hun blik op mij. Ze lopen snel weg. Zijn ze nou serieus bang voor me? Dat ik hun mannetje ga afpakken ofzo? Ik sta nu echt op janken. Waarom zijn mensen zo gemeen.

Ik stap de lift uit bij de begane grond. Ik zie allemaal mensen me aan kijken en fluisteren. Ik kijk voor me uit en loop naar mijn auto. Ik kan dit niet meer aan. Elke dag, maar ook elke dag hebben vele mensen me of vies aan gekeken, of over me geroddeld, of ze willen afstand van me nemen.

Als ik in de auto zit nemen mijn tranen hun vrije gang. Ik heb een luisterend oor nodig. Ik bel Hasnae op. "Hey schat" zegt ze vrijwel meteen als ze opneemt. "Hey, wat doe je nu?" "Ik kom net van werk ben thuis hoezo?" "Kan ik even langs komen?" "Ja tuurlijk, is er iets?" "Nee, uhm ja, Nee" zeg ik verwarrend. "Kom maar schat, je bent welkom" "Dankjewel Has" ik leg de telefoon weg. Ik parkeer uit en mijn ogen vallen op de ingang/uitgang van het ziekenhuis.

Het meisje dat net bij Zakaria was loop heupwiegend het ziekenhuis uit. Ze is sletterig gekleed..
Ik rijd snel weg en rijd richting Hasnae der huis.

Onderweg spoken er alleen maar vragen in mijn hoofd. Wie is dat meisje? Waarom maak ik me zoveel zorgen om Zakaria? Heb ik echt gevoelens voor hem? Waarom zijn mensen zo gemeen? Waarom kunnen zie niet normaal tegen me doen? En waarom zijn ze bang voor me? En waarom gelooft iedereen wat die trut zegt?

De tranen kennen geen einde. Ik kan gewoon een lange lijst maken met alle tegenslagen in mijn leven.

Al snel ben ik aangekomen bij Hasnae thuis. Ik kijk snel in de spiegeltje en veeg mijn tranen weg en mijn uitgelopen mascara. Ik neem snel een slokje water en stap dan uit. En loop richting de deur. Ik bel aan.

Na een tijdje doet Omar open. "Hey Raj, alles goed?" Vraagt hij. "Kan beter, met jou" "Kan ook beter ja, kom binnen" zegt hij en stapt opzij zodat ik er langs kan.

Ik doe mijn schoenen en jas uit en loop naar binnen. Ik zie Leyla op de bank zitten. "Salam" zeg ik. "Salam benti!" Ze staat vrolijk op en trekt me in een knuffel. Ik klets wat bij met haar. Maar meld dan dat ik ff naar Hasnae ga. "Ze is in haar kamer lieverd, ga maar" ik knik en loop naar boven.

Ik klop op haar deur. "Binnen" ik loop naar binnen en ik zie haar haar kamer opruimen. "Hey schat!" Zegt ze blij en trekt me in een knuffel. "Hey mop"

Ze trekt me mee naar haar bed. "Vertel op, wat is er gebeurd" ik zucht diep. En begin met vertellen. Alle gevoelens die afgelopen weken in me opgekropt hebben gezeten heb ik eindelijk kunnen vertellen aan haar.

Ik heb eindelijk mijn hart kunnen luchten, overal alles wat zich nu afspeelt. Emily, Zakaria, al die mensen die zo tegen me doen, me familie uit Belgie en Frankrijk die me niet geloven..

-

Volg kowed____
En lees haar boek x