Ik & jij, Jij & ik

27.

Ik durf niet naar beneden te gaan. We gaan nu eten. Ik ben namelijk bij de ouders van Hasnae. Ze hebben me uitgenodigd voor het avond maal. Aangezien ik morgen al ga vliegen.

Maar dat betekent dus dat Omar ook beneden is. En ik ben hem nog steeds niet onder ogen gekomen. Ik durf het gewoon niet. Waarom overkomt mij dit nou weer. Ik durfde altijd hem onder ogen te komen.

Ik ga gewoon. Ik kan hier niet eeuwig blijven. Ik haal diep adem en loop dan de kamer uit en loop richting de trap. Oke ik overdrijf. Het is heus niet dat beneden Justin Bieber me staat op te wachten om mee naar het bal te gaan.. waar haal ik die fantasie nou weer vandaan?

Ik loop naar de eetkamer en gelukkig is Omar er nog niet. Ik help Leyla met de tafel dekken. Zoals altijd begint ze over van alles en nog wat te kletsen.

Mohammed en Hasnae komen aan tafel zitten. Ik zeg je eerlijk, deze vrouw heeft handen van goud. Haar kookkunsten zijn geweldig. Ma Sha Allah.

Leyla roept Omar en ik ga ook alvast zitten. Ik schenk drinken voor iedereen in. Terwijl Omar binnen komt. Zijn blik valt meteen op mij. Ik concentreer me weer op de drinken.

Er heerst spanning. Maar alleen ik en Omar merken het zie ik. Want Hasnae en haar ouders beginnen lekker te eten. Mijn hart hoor ik heel hard en snel kloppen. Waarom ben ik zo zenuwachtig? Komt het door Omar? Ik moet stoppen met me zelf voor de gek houden. Het komt door Omar ja. Ik voel zijn blik nog op me branden.

Ik begin met eten voordat iemand een vermoeden krijgt dat ik zo zenuwachtig ben.

-

Ik help Leyla met opruimen van de keuken. Ik moet echt met Omar gaan praten. Ook al durf ik het niet. Het moet wel, ik kan het hem niet nog aan doen om hem met al die vragen te blijven. Terwijl ik lekker op vakantie ga. Hij heeft antwoorden nodig.

"Waar denk je aan benti? Ik hoor je hersenen wel kraken" zegt Leyla. "Oh gewoon aan iets" zeg ik beschaamd. Ik zie haar glimlachen.

"Je gaat morgen al weg, ik wou dat ik met je mee kon. Heb je tante lang niet gezien" zegt ze. "Maakt niet uit, ze komt binnenkort naar hier dan zien jullie elkaar wel In Sha Allah" ze knikt. "Je moet voor me haar zo veel groetjes geven" "Zal ik doen" glimlach ik.

"Heb je mijn zoon al gesproken?" Vraagt ze zacht. "Nee, maar dat was ik van plan nu te doen" ze knikt. "Dat ga ik effe doen en dan ga ik naar huis slapen" zeg ik. Ze knikt. "Ga maar schat" ik knik en loop naar boven.

Mijn hart gaat tekeer. Ik loop naar zijn slaapkamer. Ik blijf er even naar staren. Waarom is dit zo moeilijk? Ik schaamde me nooit voor hem.

Ik klop op de deur. "Ja?" Hoor ik hem zeggen. Mijn hart smelt. Ik wil weg rennen maar ik moet dit doen.

Ik open de deur. Ik zie Omar me verbaasd aan kijken. "Uhm eeh Hey" zeg ik. "Hey" zegt hij verbaasd. "Kan ik even met je praten" zeg ik zacht. Hij knikt. Ik doe de deur dicht.

Ik raap al mijn moed bij elkaar en ik ga op zijn bed zitten. Hij zit op een chill stoel dus tegen over me. Hij kijkt me maar aan met een blik die ik niet kan beschrijven.

Ik slik een brok door me keel. Ik kan het wel, kom op. Waarom is het zo moeilijk.

"Uhm" "Je weet het" zegt hij. Ik knik. "Het spijt me" zeg ik zacht. "Voor wat?" "Dat ik het nooit merkte, en je alleen maar pijn deed" hij kijkt naar de grond. "Het is niet erg" "het is wel erg. Je stond altijd voor me klaar, nog steeds en ik deed je alleen maar pijn"

"Enige manier waardoor je mijn pijn weg kan halen. Is om ook om van mij te houden" ik kijk hem verlegen aan. Mijn hart gaat echt te keer.

"Ik uhm.." "Ik snap dat je het niet verwacht had enzo. En ik heb zo vaak geprobeerd jou te vergeten. Door bijv met een ander te gaan maar je bleef altijd maar in me hoofd.. in mijn hart" ik voel een traan opkomen.

Ik wil wat zeggen maar hij onderbreekt me. "Je hoeft niet te zeggen dat je van me houd. Maar denk er ten minste over na. En denk goed na of je wel met die gast wilt verder gaan. Ik ga je nergens naar toe dwingen" zegt hij. Waarom is hij zo lief! Hij heeft een hart van goud. Ik heb hem alleen maar liefdes verdriet gegeven. Wat ben ik vreselijk.

Hij ziet mijn traan. En loopt mijn richting op. Hij komt naast me zitten en veegt mijn traan weg. "Het is jou schuld niet oke" "Dat is het wel" hij schud zijn hoofd.

"Luister Rajae, ik hou van je" mijn hart gaat niet normaal te keer. Door het zinnetje ik hou van je word ik hoteldebotel. Hij maakt me gek. Mijn buik gaat te keer.

"En je mag verward zijn. Ik snap het. Maar ik geef echt veel om je. En ik heb mijn hele leven al op je gewacht. Mijn hele leven. Het spijt me dat ik het niet eerder heb verteld" zegt hij. Ik leg mijn hand op de zijne. Hij kijkt naar onze handen. Ik voel iets raars in me. Wat ik nog nooit heb gevoeld.

"Ik geef je de tijd om na te denken. Je gaat ook op vakantie. Ik zal je met rust laten en wat ruimte tussen ons geven. Als je verder met mij wil dan kan je het altijd zeggen. Ik zal ook wachten. Maar als je het niet wil, jammer voor mij. Maar dan zal ik je met rust laten je proberen te vergeten" zegt hij. Ik veeg mijn traan weg. Er gaat nu zo veel door me heen. Dat ik het niet eens kan begrijpen.

"Ik.. ik denk dat dat het beste is ja" zeg ik. Hij kijkt me aan. "Dan zie ik je na je vakantie" zegt hij. Ik trek hem in een knuffel. Zijn gespierde armen voel ik al snel weer om me heen.

"Ik zal er echt over na denken. Ik heb gewoon veel aan me hoofd snap je. Het spijt me voor alles" zeg ik en laat hem los.

"Gebeurd is gebeurd, ik wacht op je antwoord" zegt hij. Ik knik. Ik sta op.

We wisselen nog een blik maar ik loop dan zijn kamer uit.

-

Omar of Zakaria?