Ik & jij, Jij & ik

49

"I-Ik snap het niet. Even opnieuw. Dus Emily is toch wel zwanger van Omar?" Vraagt Issy ongelovig en kijkt me met grote ogen aan. "Ja! Voor de honderdste keer"

"Dit moet ik even verwerken hoor, waarom beweerde hij dan eerst dat het niet zo was?" "Vraag het hem" mompel ik.

We zijn al een aantal dagen verder van de dag dat Omar het 'uitgemaakt' heeft. En ik heb nog steeds niet alles op een rijtje kunnen zetten. Er blijven maar meer vragen opstapelen. Ik snap het gewoon niet! Er klopt iets niet.

"Ik weet gewoon niet wat ik nu moet doen" zucht ik en wrijf in mijn gezicht. "Je hoeft ook niet te doen, als hij van je houd dan komt hij van zelf naar je toe. Je moet geen moeite meer voor hem doen, als dit is wat hij wil dan moet je het maar accepteren hoe moeilijk het is. Maar ik vind het alsnog raar, dat hij jouw gewoon laat stikken voor dat kind.." zegt Issy.

"Precies, ik had ook tegen hem gezegd. We kunnen samen verder gaan. Hij en ik, en dan met dat kind. En dan maakt hij wel met Emily afspraken over wanneer hij dat kind wel en niet ziet. Maar nee hoor, meneertje wou zo nodig een punt achter onze hele relatie zetten" zeg ik geïrriteerd, terwijl ik met veel moeite mijn tranen probeer te bedwingen.

"Maak je niet druk zusje, het is het lot. Enige wat we nu kunnen doen is afwachten. Alles komt goed dat beloof ik je. Of het nou met of zonder hem is. Alles komt goed. Binnen kort ben ik ook weer vrij en dan kunnen we alles weer oppakken en genieten van ons leven" zegt hij en kijkt me met een blik aan, die ik niet zo snel kan plaatsen.

"Makkelijker gezegd dan gedaan" zucht ik. "TIJD IS VOORBIJ!" Roept een agent voor dat Issy nog wat kan zeggen.

"Hou je sterk zusje, ik hou van je" zegt hij voor hij opstaat. Ik glimlach kort. "Ik ook van jou" zeg ik zacht maar net nog verstaanbaar.

Zuchtend kijk ik naar hoe hij de ruimte weg geduwd word. Ik sta op en verlaat ook dit verschrikkelijke gebouw. Zodra ik in mijn auto laat ik alles langzamerhand tot me bezinken.

Het maakt me gewoon gek van binnen. Het maakt me gek dat Emily weer gewonnen heeft. Ik kan hier toch niet zomaar mee laten weg komen. Die bitch moet haar wel verdiende karma krijgen!

Ik neem diep adem en blaas het weer uit. Ik probeer me zelf te kalmeren.

Zo moet ik ook weer niet denken, daardoor verlaag ik me naar haar niveau. Haar karma komt van zelf wel. Ze zal gestraft worden door Allah en niet door mij. En de waarheid zal altijd boven water komen. Dus ik hoef me eigenlijk nergens zorgen over te maken.

Ik moet me zelf in orde stellen, en me zelf voor op zetten. Ik zal het feit dat Omar me in de steek heeft gelaten proberen te vergeten en me te focussen op belangrijke dingen. Zoals het hotel, Issy en de bruiloft van Hasnae.

Ik steek mijn auto sleutel in het gat en start de auto. "Bismillah" spreek ik zacht uit voordat ik het parkeer terrein uit rijd.

-

Voorzichtig pak ik het schattige baby'tje over van mijn nicht. "Ma sha allah, hij is zo schattig" zeg ik en bewonder hem. Mijn nicht uit Frankrijk is pas bevallen van een zoontje. Ik ben bij haar langs gegaan, ook natuurlijk de rest van de familie hier in Frankrijk.

"Hoe gaat het met Omar, Rajae?" Vraagt ze zodra haar man de woonkamer uit gelopen is. Ik kijk haar aan. "Ik weet het niet" zucht ik. Ik begin het hele verhaal aan haar te vertellen. En dan ook alleen aan haar. Ik heb niet verteld aan de rest van de familie en dat wil ik liever ook zo houden.

"Wat raar" zegt ze en kijkt bedenkend voor der uit. "Ik snap het niet" zegt ze en schud verwarrend met der hoofd. "Hoezo was hij dan nog laatst hier gekomen?" "Naar waar gekomen?" "Wist je dat niet? Hij was paar weken geleden langs mijn ouders en de rest gegaan" zegt ze en kijkt me aan.

"Nee dat wist ik niet? Huh? Waarom dan?" Vraag ik verbaasd en neem nog een slok van mijn thee. "Hij kwam soort van je hand vragen. Ook al had hij toestemming van je broer en je vader allah y thanks, wou hij ook onze ooms hun zegens snapje?" Zegt ze.

Ik voel tranen bij me opkomen. Nu pas vallen alle puzzel stukjes bij elkaar. Hij ging inderdaad een aantal weken geleden naar Frankrijk. Maar hij zei dat hij een vriend ging bezoeken. Hij deed er al zo geheimzinnig over.

Maar toch snap ik het niet, hoezo vraagt hij me hand... om het daarna weer uit te maken?

"Ik wist dit echt niet" zeg ik zuchtend. "Waarom zet hij dan een punt achter onze relatie? Net toen het zo goed ging?" Ik veeg mijn lichte traantjes weg.

"Misschien moet je met hem gaan praten, en het hem gewoon vragen. Kijken wat hij gaat zeggen. En misschien heeft hij wel een goede reden" zegt ze. "Ik weet het niet hoor" zucht ik.

"Het komt goed In Sha Allah, je verdient het beste. Je komt er wel uit, met hem of zonder hem" zegt ze en wrijft over mijn boven arm. "Bedankt" zeg ik zacht. "Daar ben ik je nicht voor lieverd, we steunen elkaar" zegt ze glimlachend.

Haar zoontje begint te huilen. "Rustig maar schatje" zegt ze tegen hem en sust hem. Ik kijk trots naar mijn nicht dat haar zoontje sust. Het ziet er zo schattig uit. Ik wil ook kinderen, ik wil ook een baby'tje kunnen vast houden. Mijn kind vast houden. En jaren Door brengen met mijn kind.

Hoe zou het zijn om kinderen te hebben met Omar? Ik schud snel de gedachtes van me af.

"Lieverd, ik ga hem even verschonen Boven. Ik kom er aan ja" "Ja isgoed, dan ruim ik dit alvast op" ze knikt en loopt met haar zoontje naar boven.

Ik kijk naar de salon tafel en zie van alles liggen. Van thee glazen tot chocolade koekjes. Ik begin met alles op te ruimen.