Ik & jij, Jij & ik

48

Omar komt naast me zitten. "Hey mooierd" zegt hij en streelt over mijn wang. Ik glimlach. Hij drukt een zacht kusje op mijn wang.

"Ik heb je gemist" zegt hij. "Ik heb je eergisteren nog gezien" zeg ik lachend. "Voor mij al te veel" zegt hij lachend. "Tja, we hebben het beide druk"

"Weet je wat, aankomende zaterdag. Gaan jij en ik. Op een date, samen. Kleed je mooi aan prinsesje" zegt hij. "Isgoed" zeg ik met een brede glimlach, net een klein meisje dat een snoepje heeft gekregen.

Hij slaat zijn arm om me heen. Ik rust mijn hoofd op zijn borstkas en voel zijn hart kloppen.

"Ik hou van je" hoor ik hem fluisteren. "Ik ook van jou"

-

Uitgeput leg ik mijn tas op mijn bed en doe mijn jasje uit. Het was vandaag echt een hele drukke dag, ik ben helemaal kapot.

Ik hoor mijn telefoon ring toon af gaan. Ik zoek mijn telefoon in mijn tas. Als ik hem gevonden heb zie ik Omar op de display staan. Ik neem meteen op.

"Hey schat" zeg ik meteen. "Hey" zegt hij zacht. Er is wat met hem, ik hoor het aan zijn stem. "Omar? Gaat het wel?" "Ja hoor, ben je thuis?" "Ja ik kom net binnen" "Kan ik langskomen" "Ja tuurlijk, zal ik eten opwarmen?" "Nee hoeft niet, ik wil alleen even met je praten" hoor ik hem op een vreemde manier zeggen. "Oh oke, je kan komen" "Tot zo" zegt hij en voor dat ik kan antwoorden hangt hij al op.

Ik blijf een aantal seconden naar mijn telefoon kijken. Dit is vreemd, ik hoor gewoon aan zijn stem dat er wat is. En hij wil 'praten'. Over wat dan. Een raar voor gevoel voel ik in mijn onder buik.

Ik neem diep adem en zucht dan. Ik kleed me om in een lekkere pyjama. Ik loop naar de keuken en pak de salade die ik eerder had klaar gemaakt uit de koelkast. Ik pak een flesje water en met Omar in mijn gedachten eet ik het rustig op. Ik ruim alles op en verricht dan mijn gemiste gebeden.

Ik ga dan op de bank liggen en kijk wat op mijn telefoon. Tot dat er aangebeld word. Ik doe open voor beneden. Na enkele minuten word er boven aangebeld. Met een raar gevoel doe ik open.

Ik zie Omar daar staan in een trainingspak die hem verdomd goed staat. "Hey" zeg ik glimlachend. "Hoi" zegt hij en loopt naar binnen. Geen kus? Geen knuffel? Denk ik in me zelf. Teleurgesteld doe ik de deur dicht.

Hij doet zijn schoenen uit en loopt dan naar de woonkamer. Verbaasd loop ik achter hem aan. Oke, hij doet nu wel overdreven raar. Wat is dit?

"Kom zitten ik moet met je praten" zegt hij bloed serieus. Ik ga naast hem zitten en kijk hem vragend aan.

"Zal ik maar meteen beginnen" "Zeg maar" zeg ik zacht. "Nou het zit zo.." begint hij.

"Dit, wij, jij en ik gaat niet werken" zegt hij. Met open mond kijk hem aan. Ik laat zin even tot me bezinken.

"Ben je serieus bezig nu?" Hij knikt. "Wtf! Hoezo dat nou weer"

"Ik ehm.. ik kan niet samen met je als ik een kind krijg. Ik ben verantwoordelijk voor mijn kind" zegt hij. "Welk kind? Die van Emily?!" Hij knikt. Met open mond kijk ik hem aan, hoezo dit nou weer? Waarom zei hij dan eerst tegen me dat hij niet de vader is. Sterker nog, 'dat hij maagd is'.

"Ik snap het niet Omar, je zei tegen me dat je nooit het bed met haar hebt gedeeld. Dat je de vader niet bent en dat je nog maagd bent. Hoezo zei je dat dan tegen me?" Vraag ik met de eerste tranen

"Ik.. uhm.. ik" ik neem diep adem en zucht het hard uit. En gaat dan weer verder met praten.

"Dat had ik gelogen, want ik wou dat je me zou geloven. Maar het is wel mijn kind. En ik moet voor mijn kind zorgen. En ik kan niet met jou samen zijn als ik een kind met haar krijg" zegt hij.

Ik dwing me zelf met veel moeite, om niet in tranen uit te barsten.

"Omar? Waar komt dit opeens allemaal vandaan? We houden toch van elkaar, dan bedenken we wel een oplossing. Je houd van me toch?" Ik zie hem hoorbaar slikken. En schud dan zijn hoofd. "Wilt je nu zeggen dat je niet van me houd?" Vraag ik geschrokken. Was dit allemaal nep? Was elke dag dat ik met hem door bracht niet serieus?

"Zeg dat je niet meer van me houd, ik geloof je niet" zeg ik hoofdschuddend. Dit kan niet waar zijn! Hij liegt! Hij liegt! Hij liegt!

Hij mompelt wat en kijkt boos voor zich uit. "Zeg het dan! Zeg het en je bent van me af! Ik laat je dan voor altijd met rust. Dan bestaat er geen jij en ik meer. Niks" zeg ik huilend. Hij mompelt weer wat.

"Kijk me aan en zeg het, want ik geloof je niet" zeg ik. Hij zucht hard en kijkt me diep in de ogen aan.

"Ik hou niet van je" zegt hij. Ik kijk hem met open mond aan. "Hoe kan je ons zomaar laten vallen! Je bent een egoïstische klootzak! Ga weg!" Roep ik hard. Mijn hart die in duizenden stukken is gescheurd. Ik voel allerlei emoties naar boven komen.

Ik wil hem nooit meer zien! Nooit meer! Ik ben hier helemaal klaar mee!!!

Zonder wat te zeggen staat hij op en loopt hij weg. Na een tijdje hoor ik de deur hard dicht knallen.

Alwetend perspectief:

Huilend loopt Rajae naar de voor deur. Ze ziet haar voor deur dicht. Stiekem had ze gehoopt dat dit allemaal een droom was. Maar nee, dit is de realiteit. Huilend laat Rajae haar tegen de deur vallen.

Ze verbergt haar gezicht tussen haar armen en op haar knieën. Ze is Omar echt kwijt.

Boos slaat Omar op het stuur. De tranen rollen ook over zijn wangen. Hij is Rajae kwijt voor goed. Hij laat zijn hoofd tegen het stuur vallen en boos probeert hij op adem te komen.

Hij is Rajae kwijt...