Ik & jij, Jij & ik

43.

Ja hoor, het is zo ver. Onze eerste echte ruzie in onze relatie. Ik veeg mijn traan weg. Ja ik heb ruzie met Omar.

Flashback:

"Ik weet het al, je durft gewoon niet met mij op straat lopen" zegt hij. "Nee dat is niet" zeg ik zacht. "Wat is het dan?! Want je bent echt raar aan het doen. Ik weet dat het je dwars zit van dat Emily gedoe. Maar we hebben een relatie verdomme!" Roept hij boos. Ik schrik van zijn zin. Hij scheld nooit zomaar.

"Je houd toch van me?" "Ja, ik hou super veel van je" zeg ik smekend. "Daar merk ik dus helemaal niks van! Je wilt niet met mij buiten gezien worden. Want je schaamt je, waarom heb je dan een relatie met me genomen als je je schaamt he?!" Roept hij nog steeds boos.

"Omar, alsjeblieft zo bedoelde ik het niet" probeer ik hem te kalmeren. Hij kijkt me boos aan, zo boos dat ik zelfs bang van zijn blik word. Maar het staat hem zo sexy.

"Begrijp je het dan niet?! Ik hou van je Rajae! Ik hou van je.. En iedereen mag weten dat ik van je houd. Ik heb schijt aan iedereen, want al die mensen heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. Of om samen te zijn met de vrouw van wie ik houd. Wat gaan die mensen doen? Het is mijn leven en niet die van hun. Wollah ik ben het helemaal zat! Al die tering mensen kunnen van mij de pot op!" Schreeuwt hij boos.

Hij heeft gelijk. Hij heeft zo een gelijk. Ik ben zo dom. Waarom ben ik zo onzeker? En waarom laat ik al die mensen me zo kwetsen.

Ik wil tegen hem zeggen dat hij gelijk heeft maar me lichaam lijkt niet te bewegen. Mijn mond zit vast. Enige wat ik doe is hem met betraande ogen aan kijken.

Hij kijkt me hoofdschuddend aan, ik heb hem gekwetst. Zonder nog wat te zeggen loopt hij weg en verlaat mijn huis.

Einde flashback.

Ik haat me zelf gewoon op dit moment. Ik laat andere mensen die ik niet eens ken onze relatie beïnvloeden. Hij heeft zo een gelijk, en ik met mijn domme kop zei niks terug. Ik moet hem spreken.

Maar hij reageert niet op mijn berichten. Hij is echt boos. Of eerder teleurgesteld.

Ik ga naar hem toe! Ja dat ga ik doen. Ik loop snel naar mijn slaapkamer. Ik trek snel een trainingspak aan en mijn jas. Ik laat mijn haren los en doe niks aan mijn gezicht. Ik pak mijn sleutels geld en telefoon en trek snel de eerste schoenen die ik zie aan.

Ik Verlaat het huis en loop naar de garage en rijd meteen naar hun huis. Ik parkeer de auto en bel aan. Leyla doet open.

"Salam schat, gaat het wel?" zegt ze en groet me. "Ja hoor" "Je bent helemaal buiten adem, kom binnen" "Ik kom eigenlijk voor Omar, is hij thuis?" "Oh nee hij is niet thuis, hoezo dan?" "Oh oke, ik wou hem even spreken" "Ik weet niet waar hij is, bel hem anders" "Hij reageert niet, maar het is belangrijk snapje"

"Ja ik snap het, wil je binnen komen?" "Uhm ja kan wel" "Kom kom binnen" zegt ze vrolijk. Ik doe mijn jas en schoenen aan en loop met haar naar binnen.

"Is er iemand?" "Ja mijn zus, maar is niet erg hoor" "zeker? Anders ga ik wel weg hoor" "Nee nee kom mee" zegt ze en trekt me mee. Ik zie haar zus daar zitten. Ik groet haar en klets wat met hun bij.

We horen de deur open gaan. Leyla tikt me aan. Omar komt de woonkamer binnen lopen. Hij lijkt geschrokken als hij mij ziet. Ik kijk hem aan en hij mij ook. Ik moet echt sorry zeggen! Hij wend zijn blik af en groet zijn tante en moeder met allemaal kusjes en mij met een simpele hand.

Ik zie dat hij zijn trainingstas in zijn hand heeft. Hij is vast gaan trainen. Hij gaat zitten naast zijn tante en klets wat bij. Ik blijf hem maar aan kijken. Hij is zo mooi..

"Weldi, je tante en ik gaan even naar de winkelcentrum. Rajae wou je spreken" zegt ze. Hij kijkt me kort aan. Ik voel me zenuwachtiger worden.

"Ik ga douchen" zegt hij en loopt naar boven. "Is er wat gebeurd tussen jullie?" Vraagt Leyla als hij weg is. "Ruzietje" zeg ik zacht. "Oh, is het erg?" Ik haal mijn schouders op. "Het komt wel goed, ga maar met hem praten"

"Als hij klaar is" zeg ik zacht. Ze knikt. Ik help hun met woonkamer opruimen en ruim ook nog de keuken met hun op. Ze doen hun schoenen aan en vertrekken.

Ik raap al mijn moed bij elkaar en loop naar boven. Ik klop op de deur van zijn kamer. "Binnen" hoor ik hem zeggen. Ik doe de deur open en zie hem daar in een joggingsbroek zonder t shirt met een t shirt in zijn hand en zijn haren nat. Damn.

"Uhm kan ik even met je praten" hij kijkt me even aan en zegt niks. "Uhm ja isgoed" zegt hij dan. Ik haal opgelucht adem, hij trekt zijn t shirt aan.

"Het spijt me echt Omar echt" zeg ik. Hij kijkt me met een emotie loze blik aan. "Ik wist echt niet wat me bezielde. Ik hou zoveel van je, en ik wil je niet kwijt. Ik ben gewoon onzeker geworden door de situatie en ben bang. Het spijt me echt zo erg. Je hebt echt gelijk met alles wat je zei" zeg ik.

Hij ploft neer op zijn bed en gaat liggen. Met zijn hand onder zijn hoofd kijkt hij naar het plafond. "Weet je" zegt hij. "Het spijt mij eigenlijk" begint hij. "Ik moest ook rekening met jou houden. Ik snap heel goed dat je bang bent en deze situatie raar voor je is. Maar we houden van elkaar. En als we echt van elkaar houden, komen we der sowieso samen uit" zegt hij. Ik ga naast hem zitten. Waarom heeft hij altijd gelijk?

"Nee, het spijt mij. Ik probeer echt me zelf sterk te houden en niks van al die mensen aan te trekken. Maar.." hij onderbreekt me door zijn vinger op mijn mond te zetten. Hij trekt me naar zich toe. En draait een stukje om zodat hij mij aan kijkt.

"We komen der samen uit, we gaan Emily terug pakken. En wij gaan genieten aan het feit dat we samen zijn. We gaan in sha allah trouwen en kinderen krijgen en samen oud worden. En het komt allemaal goed, als alles voor bij is. Beloon ik je met iets groots afgesproken?" Ik kijk hem met twinkelende ogen aan.

"Ik hou van je" zeg ik zacht. "Ik veel meer van jou" zegt hij. Hij kijkt me verliefd aan.

"Wat is dat op je lip?" Zegt hij en gaat met zijn vinger over mijn lip. "Wat?" Vraag ik verbaasd. "Mijn lippen" zegt hij en drukt zijn lippen op de mijne