Our Boyfriends ft. Why Don't We

59

POV Zach
We zitten al een tijdje in het vliegtuig naar Kansas City. Met we bedoel ik: Corbyn en ik. Ik kijk naar Corbyn en zie dat hij slaapt. We moeten nog een uurtje vliegen. Ik zucht. Wat zou die persoon met Emily gedaan hebben?Wat nou als ze zwaar gewond is? Wat nou als ze daar gebruikt word als hoer? Wat als ze verkracht is? Of het ergste van al, wat als ze dood is? Ik schud die gedachtes van me af. Zo mag ik niet denken. Zo zit ik een flinke tijd in me gedachtes.

"We gaan landen, u moet u gordels om doen." zegt een vrouw door de luidspreker. Ik maak mijn gordel vast en maak dan Corbyn wakker. "Wat is er? Zijn we er al?" vraagt hij slaperig. "Gordel om doen, we gaan landen." zeg ik. Hij maakt zijn gordel vast.

POV Emily
Ik probeer met mijn haarspeld het slot, wat op het raam zit, los te maken. Het slot van de ketting heb ik al los gekregen, dus dit moet ook lukken. Ik draai en wiebel een paar keer met de haarspeld heen en weer en dan hoor ik en klik. Het slot is open. Ik leg hem op de venster en ik open het raam zachtjes. Ik kijk naar beneden. Ik zit op de 3de verdieping blijkbaar. Onder mij is een balkon. Ik kan uit het raam klimmen en naar het balkon klimmen, maar ik heb de kracht er niet voor. Ik sluit het raam weer en ga weer op mijn plek zitten. Ik slaap niet meer, omdat ik bang ben dat hij dan iets gaat doen. Ik eet wat minder, omdat al werk ik niet mee dan is dat mijn straf, inplaats van mij steken, aangezien ik dan heel erg schreeuwde van de pijn. Zouden de jongens al door hebben dat ik weg ben? Ineens krijg ik een berichtje. Ik pak me mobiel en open hem.
Chat met Corbyn
We zijn er bijna. 12:04

?? 12:04

We komen je halen, stuur even je locatie, dan weten we zeker dat we bij het goede gebouw zijn.  12:05

Locatie. Derde verdieping. 12:05

En hij is weer offline. Ik stop me mobiel weg. Ik hoor ineens politiesirenes. Snelle voetstappen komen deze kant op en de deur gaat met een snelheid open. "MEEKOMEN NU!" roept Jeffrey tegen me en trekt me mee. Hij rent met mij de noodtrappen af en opent de nooduitgang als we beneden staan. Als we uit de nooduitgang stappen, zie ik allemaal politieagenten staan met daar achter nog 2 personen, die er bekend uit zien, maar ik zie ze niet heel goed, omdat ze achteraan staan. "JEFFREY FUNICKEN U STAAT ONDER ARREST VOOR ONTVOERING! LAAT HET MEISJE GAAN!" roept een agent. Ineens sta ik voor hem Jeffrey en voel ik iets kouds en iets metaalachtigst tegen mijn hoofd aan. De agenten zetten een paar stappen dichterbij. "NOG EEN STAP DICHTERBIJ EN ZE IS ER GEWEEST!" roept hij.

Er huilt iemand, ik hoor het. Het komt van achter de agenten vandaan. Ik focus me op het gehuil en kijk bij wie het hoort. Ik zie Corbyn en Zach. Ze huilen. Ze zijn er! Wacht volgens mij heb ik nog een mes in mijn zak, dat kreeg ik toen bij het eten, dus ik voel ik mijn broekzak en haal het mes uit mijn broekzak. Ik heb een idee.

"Jeffrey, het kan anders ik beloof het, ik zal van je houden." zeg ik een beetje in paniek. Ik voel dat hij het pistool nu naar de lucht richt. "Het zal alleen jij en ik worden." zeg ik en voordat hij iets kan doen steek ik het mes in het arm, waar hij zijn pistool in vasthield. Hij laat me los en grijpt naar zijn arm. Ik pak het pistool en ren naar de agenten. Een paar andere agenten rennen naar Jeffrey toe.

"Gaat het? Last van iets? Ow dat ziet er niet goed uit." zegt een agent en brengt me naar een verpleegster, die er dus blijkbaar ook was. Ze maakt mijn wonden schoon. "De snee in je arm zal vandaag nog dichtgaan door een korst. Het hoeft niet gehecht te worden, want hij is niet heel erg diep, al zit de korst er op, mag je er niet aan zitten, want anders krijg je een litteken." zegt ze. Ze doet nog een verband voor de zekerheid er om heen met jodium, wat brandt, waardoor ik op me lip bijt.

Ze is klaar en zegt dat ik naar Corbyn en Zach mag. Ik ren direct op ze af en knuffel ze stevig en begin met ze mee te snikken. "Ik was zo bang, dat je missch-" "Ik ben er nog, maar ik dacht dat jullie niet door hadden dat ik ontvoerd was." onderbreek ik Zach snikkend. "Tuurlijk hadden we het door." zegt Corbyn. Na een tijdje gehuild en geknuffeld te hebben, gaan we naar een hotel, waar we even blijven, totdat ik me weer fit voel.

Ik ben klaar met douchen en voel me veel schoner. De roomservice is net geweest en we hebben heel veel eten. Als alles op is en ik genoeg gegeten heb, ga ik naast Zach liggen in het bed. Corbyn en Zach zijn met de jongens aan het bellen, om te melding dat ik oké ben. Zach doet zijn armen om me heen. Ik voel me veilig hier, bij Zach, in zijn armen. Ik gaap en val al snel in een diepe droomloze slaap.